Η ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΠΑΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!

Αφού πακέταρα την προίκα μου και έστειλα τον σκύλο στο χωριό με τους παππούδες, αισθανόμουν πως κάτι ακόμη είχα ξεχάσει να κάνω...άνοιξα το pc μου και από συνήθεια πάτησα την διεύθυνση του μπλοκ μου....."καλέ" είπα από μέσα μου...."πως θα σ' αφήσω έτσι χωρίς να σε αποχαιρετήσω..."

Σου αφήνω λοιπόν, ένα γλυκό φιλάκι και αν κάποιες φορές σε παραμέλησα σου ζητάω συγνώμη...βλέπεις η έμπνευση δεν έρχεται πάντα....

Καλές διακοπές λοιπόν, και σε εσάς που με τα σχόλια σας μου κρατήσατε συντροφιά...

Εύχομαι να κάνετε όσες περισσότερες βουτιές μπορείτε...να ξεσαλώσετε με το παραπάνω...και για όσους δεν έχουν βρει τον έρωτα ακόμη να ευχηθώ αυτό το καλοκαίρι να σας χτυπήσει την πόρτα!!!

Φιλάκια πολλά!!!!

ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΚΟΜΗ ΓΕΛΑΝΕ....

Όταν η καθαρίστρια τα 'χει πάρει με ορισμένους ασυνείδητους μπορεί να γίνει πολύ σκληρή...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΡΙΑ....

"ΠΑΤΑΤΕ ΤΑ ΓΑΖΑΝΑΦΑ...ΚΑΦΑRΙΣΤΙΑ"

Ελεύθερη μετάφραση: "ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ...ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ...ΖΟΡΟ"

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ...ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Έχοντας περάσει λοιπόν, ένα τρελό καλοκαίρι με διάφορες κρεπάλες, γουρουνιές σε ταβέρνες, και ξενύχτια μέχρι το πρωί...ήρθε και η μεγάλη ώρα του γυρισμού...

Πακέταρα λοιπόν άπλυτα και νοτισμένα από την θάλασσα ακόμη ρούχα, στο μέρος εκείνο που λέμε βαλίτσες... αλλά που δεν προσφέρουν τίποτε άλλο από αποθήκευση αναμνήσεων κ χαμένων στην αμμουδιά σκέψεων....

Πήρα και τα εισιτήρια στο χέρι και γύρισα πλάτη σε 'κείνο που ονόμαζα τον τελευταίο καιρό ανεμελιά και ξεγνοιασιά...

Με κατεύθυνση λοιπόν, το λιμάνι του Πειραιά καθίσαμε στο κατάστρωμα και περιμέναμε να τελειώσει το γεμάτο φουρτούνα ταξίδι...

Επιτέλους φτάσαμε και η Αθήνα ήταν στα πόδια μας...

Θεωρώντας πως ο σταθμός Λαρίσης βρίσκεται στην Λάρισα, αρνήθηκα πεισματικά να πάρω ταξί…αλλά οι υπόλοιποι της παρέας με έπεισαν τελικά με τα εκκωφαντικά τους γέλια...

Εκεί συνειδητοποιήσαμε πως το μοναδικό τρένο για Θεσσαλονίκη ήταν το «απλό»...οκτώ ώρες μας ενημέρωσε ο υπάλληλος ...

Περιττό να πω το τι είδα κατά την διάρκεια της τετράωρης αναμονής μου στο σταθμό...λες και μεγάλωσα σε κάποιο απόμερο χωριό της Ελλάδας...και όλα μου φαίνονταν ξένα...
Η δυστυχία σε όλο της το μεγαλείο...

Μαζεύτηκα για ακόμη μία φορά στην καρέκλα μου και περίμενα υπομονετικά...

Μόλις επιβιβαστήκαμε στο τρένο, ευχόμουν οι θέσεις μας να μην ήταν αυτές που αναγραφόντουσαν...καθώς βρίσκονταν αντικριστά με κάποιες άλλες…

Καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού...οι συνεπιβάτες μου όχι μόνο δεν έβαλαν γλώσσα μέσα...αλλά λες και είχαν ξεσηκώσει όλο το ψυγείο τους και είπαν να το καταναλώσουν στο τρένο...για την ακρίβεια μία γιαγιά τσιγγάνα είχε γεμίσει την γωνιά της αλλά και τον διάδρομο με τυριά και σπόρια ντομάτας...

Φρίκη; αηδία; όπως θέλετε πείτε το...εγώ πάντως παρακαλούσα ο εφιάλτης που ζούσα να βρισκόταν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου...δυστυχώς όμως οι έντονες φωνές και τα γέλια με ξυπνούσαν και πάλι στην πραγματικότητα....

Το καλύτερο δε, ήταν όταν πήγα τουαλέτα...μια παρέα καπνιστών που σύχναζε έξω από το "μέρος"...όλοι καθισμένοι κατά γης... με περιεργάζονταν με ύποπτα βλέμματα...φυσικά και την έκανα με ελαφρά, αν αναρωτιέστε....

Απογοητευμένη με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο τρένο...βούλιαξα για μία ακόμη φορά στη θέση μου και επέμεινα για ώρες το βασανιστικό μούδιασμα που είχαν αποκτήσει από ώρα τα πόδια μου...

Κάποια στιγμή ανοίγοντας τα μάτια μου, γιατί απ’ ότι φαίνεται είχα αποκοιμηθεί, κάτι γνώριμο είχε η θέα...σιγά σιγά πλησιάζαμε στην Θεσσαλονίκη...το ηθικό μου αναπτερώθηκε!

Τέλος τα βάσανα! είπα από μέσα μου...Μέχρι βέβαια που άκουσα κάποιον να απευθύνεται σε μένα "είστε έγκυος;"

ΤΗΝ ΚΡΕΠΑΛΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ!

Καληνύχτα σας!

Η ΗΡΩΪΔΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΑΝ!

Η επόμενη ιστορία αφορά και πάλι τα παιδικά μου χρόνια ....

Στο σχολείο λοιπόν είχε επικρατήσει η τάση ή μάλλον η παράδοση να μοιράζονται στην αρχή της χρονιάς κούτες με πορτοκάλια στους μικρούς μαθητές και κατ' επέκταση στις οικογένειες τους...


Στα διαλλείματα λοιπόν ήταν να μην κάνει κάποιος την αρχή να αρπάξει ένα πορτοκάλι και να το εκσφενδονίσει στον διπλανό του ή γιατί όχι σε κάποιον που είχε προηγούμενα μαζί του...έτσι λοιπόν άρχιζε ένας ανεκδιήγητος πορτοκαλοπόλεμος όπως χαρακτηριστικά τον είχαμε ονομάσει...

....Για μια στιγμή ένα αγοράκι της διπλανής τάξης παρατήρησα πως με είχε βάλει στο μάτι! Συνέχεια με κυνηγούσε και δεν με είχε αφήσει να πάρω ανάσα ο αθεόφοβος! που τον έβρισκα, που τον έχανα, από πίσω... εκεί λοιπόν κάπου στην διαδρομή της διαφυγής μου από τον 10χρονο κυνηγό γλίστρησα και πάρε την κάτω την κουκλίτσα...Το κουδούνι όμως χτύπησε και τα παιδιά μαζεύτηκαν στις αίθουσες...

Φυσικά για να πάω στο σπίτι μου θα έπρεπε να πάρω άδεια από τον διευθυντή, η επόμενη σκέψη όμως που θα με απάλλασσε από την προηγούμενη οδυνηρή διαδικασία, ήταν να μπω στο μάθημα αθόρυβα και διακριτικά, "εξάλλου η τελευταία ώρα του προγράμματος ήταν" "οπότε μικρό το κακό" σκέφτηκα...

Κοιτάζοντας προς τα κάτω αντιλήφθηκα πως το κολάν είχε σκιστεί και οι άκρες από την τρύπα που είχε δημιουργηθεί είχαν ενωθεί με την πληγή που μόλις άρχισε να ανοίγει...στην όλη εμφάνιση φυσικά δεν έλειπαν και οι πρωταγωνιστές της κατάστασης στην οποία είχα περιέλθει δηλαδή μικρά και μεγάλα κομματάκια πορτοκαλιού, φλούδα αλλά και κάποια φύλλα έτσι για ντεκόρ, αν με παρομοίαζε κανείς σαν φρουτιέρα και μάλιστα χωρίς να διαθέτει και ιδιαίτερη φαντασία...

Η μικρή πορτοκαλού λοιπόν...βούλιαξε στην γωνιά της και προσπαθούσε σιωπηρή να περάσει την ώρα της όσο πιο ανώδυνα μπορούσε...

Ύποπτα βλέμματα όμως και χαζά γελάκια δεν μ' άφηναν σε ησυχία...

Η "Κυρία" στην αρχή σαν κάτι να αντιλήφθηκε...σαν κάτι να έπεσε στην υπόληψη της αν και την είχα για πιο χαζή...και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου...κοιτάζοντας με πάντα ερευνητικά...

Εγώ ευχόμουν φυσικά "να με καταπιεί η γη" και σε καμία περίπτωση να μην με σηκώσει στον πίνακα...Να όμως που κάποιες φορές οι ευχές δεν πιάνουν και εκεί είναι που αναρωτιέσαι "υπάρχει θεός;"...

Στην αρχή αρνήθηκα διστακτικά...αλλά εκείνη επέμενε...Εν τέλη σηκώθηκα όμως και άφησα όλη την αρχοντιά μου σε κοινή θέα...

Η "Κυρία" φυσικά αναφώνησε πως είχα γίνει έτσι... και άρχισε να μας μαλώνει που δεν προσέχουμε, που τρέχουμε σαν τα γίδια...και άλλα τέτοια ωραία...

Από τότε βέβαια, τα πορτοκάλια έγιναν η αγαπημένη μου συνήθεια...κατά προτίμηση όμως στο στομάχι μου και όχι για παιχνίδι!

Καληνύχτα σας!

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!

Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα του Α.Σ.Ε.Π. Της περιβόητης προκύρηξης των Χιλίων εκατό θέσεων...Πήρα μια βαθειά ανάσα...Πρώτα η γκαφατζού κοίταξα τους πίνακες κατάταξης επιτείνοντας έτσι για ακόμη περισσότερο την αγωνία μου...Επιβεβαίωσα τελικά ότι δεν με απέρριψαν και ύστερα άνετη είδα και τους πίνακες διοριστέων...με τις μηδαμινές έως ανύπαρκτες πιθανότητες να περάσω...

Όσο περνούσαν τα γράμματα...λιγόστευαν και οι ελπίδες μου...στο τέλος της σειράς βέβαια εξανεμίστηκαν...

Το πόρισμα είναι πως αν και δεν πέρασα πουθενά, τουλάχιστον ξέρω να καταθέτω σωστά τα χαρτιά μου...

Καληνύχτα σας!

Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΜΕΡΟΣ 2

Η διαδρομή μέχρι την αίθουσα τελετής ήταν οικτρή...εκτός από το ψωφόκρυο αλλά και τον φυσιολογικό καιρό για την εποχή του, έπρεπε να τακτοποιήσω και κάποια γραφειοκρατικά...

Τα μαλλιά μου πλέον λειτουργούσαν ως πινέλο στο προσωπάκι μου, αφού ο δυνατός αέρας τα πήγαινε πέρα δώθε και μετέφερε όλο το αστραλιζέ κραγιόν μου σε κάθε πιθαμή του...

Χαρούμενη όμως που επιτέλους θα τελείωνε και αυτό το βάσανο...όρθωσα το ανάστημα μου και έτρεχα πάνω κάτω σαν την παλαβή για να βάλω τις αναθεματισμένες υπογραφές…

Επιτέλους βρισκόμασταν έξω από την αίθουσα τελετής...επιτέλους θα χουχούλιαζα σε κάποια γωνιά της αίθουσας και θα ζέσταινα το παγωμένα μου κορμάκι...αλλά προς έκπληξη μου...έφαγα πόρτα! Κάτι κυρίες που το έσκασαν από κάποια εκκλησία πρωϊνιάτικα είχαν λέει έκθεση εικόνων και εκκλησιαστικών ειδών!

Στην ορκωμοσία κυρά μου βρήκες να εκθέσεις την πίστη σου? Όλα τα παλαβά εκείνη την μέρα τα βρήκα μπροστά μου...

Αφού πήρα και αυτό το πικρό φαρμάκι, κάθισα σε μία ξεχασμένη καρέκλα και περίμενα υπομονετικά...Τότε ένας φωτογράφος με πλησίασε..."να σας βγάλουμε μία φωτογραφία" με ρώτησε διακριτικά..."να βγάλουμε" του απάντησα και ‘γω…

Μία φωτογραφία μου είπε δέκα ήταν ο απολογισμός! για την ακρίβεια...μία μπροστά από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι, άλλη μία μπροστά από το κυλικείο, ακόμη μία με τον ψεύτικο Αϊ Βασίλη! Ευχετήρια κάρτα είχα καταντήσει η δόλια!

Με αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και μπήκαμε και στην αίθουσα...ευτυχώς εκεί τα πράγματα ήταν εύκολα...Κανένα στραβό δεν μου συνέβη...Εκτός από εκείνο, που έδειχνα το νέο μου απόκτημα – δαχτυλίδι ως απάντηση στην ανάποδη παλάμη της αδερφής μου…. Ασχέτως δηλαδή αν εκείνη εννοούσε να γυρίσω αμφαστ ώστε να με απαθανατίσει…

Βέβαια το καλύτερο σας το φυλάω για το τέλος.....Πολύ αργότερα έμαθα πως την παράσταση δεν την κλέψαμε εμείς…δηλαδή οι απόφοιτοι…αλλά κάποια ύπουλη και αδέσποτη κλανιά ανάμεσα στο πλήθος!

Το χειροκρότημα αυτή τη φορά ανήκει στο κοινό!!! Κλαπ Κλαπ

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ...

Η ημέρα της ορκωμοσίας είχε φτάσει...από καιρό είχα φροντίσει να είμαι έτοιμη για όλα...μαλλί κομμωτηρίου...έξτρα καλτσόν σε περίπτωση στιγμιαίου λάθους....βρακί που να μην κάνει χώρισμα...μάσκες προσώπου για να δείχνω λαμπερή και φρέσκια...και προπαντός κρέμες σώματος και αρώματα λουλουδιών για να φρεσκομυρίζω...

Όσο δεν είχα αγχωθεί όλες τις χρονιές μαζί, τόσο είχα αγχωθεί εκείνη την μέρα...

Σηκώθηκα χαράματα...δύο ώρες νωρίτερα και αφού είχα ετοιμαστεί και με το παραπάνω...περίμενα υπομονετικά...

Ξαφνικά και εκεί που είχα χαλαρώσει με τις χαζομάρες του Αυτιά...χτυπάει το κουδούνι....
"Ποιος είναι;" ρωτάω από μέσα...
"Ο υδραυλικός" απαντάει....
Ήρθα λέει "να αλλάξω την λεκάνη της τουαλέτας...."
Τόσες μέρες ο αθεόφοβος και εκείνη τη μέρα διάλεξε να 'ρθει...Χωρίς προειδοποίηση κλασσικά!Άλλη μέρα συμφωνούσαμε ...άλλη ερχόταν...

Το άγχος άρχισε να με τρώει...γκαντέμιαζα την τύχη μου...Με Ερμή ανάδρομο βρήκες και συ να ορκιστείς;;; έλεγα και ξαναέλεγα από μέσα μου...

Εν τέλη, έφυγα και τον άφησα με την γιαγιά...Φυσικά και δεν διόρθωσε την ζημιά...και φυσικά το σπίτι βρομούσε σαν βόθρος τουλάχιστον για ακόμη ένα μήνα....

Καλημέρα σας!

ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ!

Γεια σας!!!

Αυτή τη φορά κατά περίεργο τρόπο γράφω μέρα, ακούω αγαπημένα τραγούδια και θυμάμαι ιστορίες από τα παλιά…

Γυρίζω και πάλι στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, τότε που σαν μικρό κουτάβι τα βράδια φοβόμουν και γύρευα στο σκοτάδι την μητρική αγκαλιά...

Kάθε βράδυ, στα τυφλά και χωρίς να σκοντάφτω πουθενά... πήγαινα στο κρεβάτι των γονιών μου εκεί δίπλα στην μαμά...

Το θέμα είναι πως το 'χα παρακάνει με το αγαπημένο μου σπορ...και οι γονείς μου σιγά- σιγά ήθελαν να μου το κόψουν, Εμ είχα γίνει και ολόκληρη γαϊδούρα….

Κάποια στιγμή λοιπόν, έτσι μισοκοιμισμένη όπως ήμουν...και μπλέκοντας το όνειρο με την πραγματικότητα...βρέθηκα να κοιμάμαι στην ντουλάπα ανάμεσα στα παλτό και τις γούνες…φυσικά και οι γονείς μου με ανακάλυψαν το πρωί…και ‘γω δεν είχα αντιληφθεί τίποτα όλο την νύχτα …

Κάποια άλλη στιγμή πάλι …θυμάμαι να πέφτω από το κρεβάτι σαν το καρπούζι στην προσπάθεια μου να χωρέσω εκεί στην ακρούλα που περίσσευε για το μικρό κουτάβι…

Αλλά δεν θα ξεχάσω και την φορά που ξύπνησα πολύ νωρίτερα από κείνους και άρχισα να τραγουδάω δυνατά (γιατί ήθελα να γίνω τραγουδίστρια…άσχετα που δεν έγινα τίποτα) το αγαπημένο μου και hit για την εποχή του, τραγούδι…

Βέβαια ύστερα από το τελευταίο…επιλήφθηκε του προβλήματος ο παππούς μου…Μία μεγάλη αρκούδα μου είπε, περνάει τις νύχτες από τον διάδρομο…το δρόμο δηλαδή που οδηγούσε στο δωμάτιο των γονιών μου…

Το σίγουρο είναι πως δεν είδα ποτέ μου εκείνη την αρκούδα…πόσο μάλλον οι γονείς μου εμένα δίπλα στο κρεβάτι τους…

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΦΥΛΑΚΑΣ...ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ!

Γεια σας! Πάλι εδώ και απόψε....

Όπως παρατηρώ και απ' το ρολόι του υπολογιστή μου η ώρα είναι περασμένη και ‘γω ακόμη ξύπνια...

Γενικά, θυμάμαι τον εαυτό μου από πάρα πολύ μικρή να πηγαίνω στο κρεβάτι σχεδόν πάντα αργοπορημένα και αφού είχε ήδη κοιμηθεί η μεγαλύτερη αδερφή μου...

Να όμως που κάποια στιγμή σε καλοκαιρινές μας διακοπές η κούραση ήταν τόσο μεγάλη...ή καλύτερα τα ποτά που είχαμε κατεβάσει ήταν τόσα πολλά....που ούτε θυμάμαι για το πότε βυθίστηκα από της έντεκα το βράδυ...

Στις καλοκαιρινές μου διακοπές, αγαπημένη συνήθεια είναι να ετοιμάζω ένα λουκούλιο πρωινό και να το απολαμβάνω στο μπαλκόνι....

Έτσι και τότε χορτασμένη από τον βαθύ και ασυνήθιστο, για τα δικά μου δεδομένα, ύπνο σηκώθηκα με έντονη την γεύση του τοστ και του φραπέ στο στόμα ....

Το ετοίμασα σχολαστικά....και με μεγάλη ευχαρίστηση...

Τα πατζούρια με περίμεναν υπομονετικά να τα ανοίξω....

Ο εκκωφαντικός ήχος τους όμως αλλά και η θέα που αντίκρισα ήταν αυτά που με ξύπνησαν στην πραγματικότητα....καθώς προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως αντί του λαμπερού ήλιου και της καταγάλανης θάλασσας....με περίμεναν τα μαύρα σκοτάδια...και ένα ολόγιομο φεγγάρι!!

Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω νοερά τον φύλακα της απέναντι καφετερίας για την βουβή του συμπαράσταση...

Και επίσης, έχω να δηλώσω πως οι κρεμασμένες πετσέτες θαλάσσης κάνουν πολύ καλή κρυψώνα...


Καληνύχτα σας!

ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ...ΤΕΡΑΤΑ

Και για να μην αφήσω για ακόμη μια φορά έτσι άδειο το αγαπημένο μου μπλογκ, θα συνεχίσω με μια ακόμη τραγελαφική μου ιστορία...αυτή την φορά όμως στο λεωφορείο...

Το λεωφορείο το χρησιμοποιούσα καθημερινά και ανελλιπώς, ακόμη και τέσσερις φορές την ημέρα...

Το πρωί για να πάω στο Τ.Ε.Ι, το μεσημέρι για να γυρίσω στο σπίτι και το απόγευμα για να πάω στο φροντιστήριο αγγλικών μου...

Αγαπημένη μου θέση ήταν εκείνη που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το ημικύκλιο...ξέρετε εκείνο το σημείο που γυρίζει ανάλογα με το πότε στρίβει το λεωφορείο... και καθόμουν από την μέσα μεριά, δηλαδή ακριβώς δίπλα από το παράθυρο...ήθελα να έχω θέα γι’ αυτό...δεν με πείραζε δηλαδή που δίπλα μπορούσε να κάτσει ο οποιοσδήποτε, απλά κάτι είχε αυτή η θέση και πάντα ήταν από τις πρώτες επιλογές μου τουλάχιστον όποτε ήταν άδεια...

Το λεωφορείο κατά σύμπτωση δεν ήταν γεμάτο και δίπλα μου κάθισε μια κοπέλα με τον φίλο της όρθιο και ακριβώς μπροστά της...στο ημικύκλιο δηλαδή...η ώρα περνούσε και η κυρία δεν φαινόταν και στα καλύτερα της...

Ξάφνου άκουσα την κοπέλα να απευθύνεται στον νεαρό και να ζητά την σακούλα που κρατούσε στα χέρια του....

Κοίταξα με διακριτικό τρόπο...αφουγκράστηκα την αγωνία της...και μόλις σε μερικά δευτερόλεπτα πήρα και την απάντηση...

Έναν αβίαστο και εκοφαντικό εμετό....με εμένα εγκλωβισμένη στην αγαπημένη μου θέση...κοιτάζοντας πάντα την θέα απ' το παράθυρο...

Για όσους έχουν ακόμη απορίες, μπορώ να τους περιγράψω τις γκριμάτσες που έπαιρναν οι υπόλοιποι επιβάτες του λεωφορείου…

Καληνύχτα σας!

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ Νο2

Η ιστορία διαδραματίζεται και πάλι στο γραφείο της Μαρίας...

Το τηλέφωνο χτυπάει και οι ερωταπαντήσεις παίρνουν φωτιά....

Μαρία: Γραφείο "τάδε" λέγεται παρακαλώ….

Κυρία: Καλημέρα σας…

Μαρία: Καλημέρα σας…

Κυρία: Ήθελα να μάθω σχετικά με τους τρίτεκνους…

Μαρία: Ναι πείτε μου…

Κυρία: Να ήθελα να μάθω τα μόρια που παίρνει κάποιος με τρίτο παιδί…

Μαρία: Τα μόρια είναι…εξηγεί αναλυτικά….

Κυρία: Και αν για παράδειγμα διοριστώ κάπου μακριά από το σπίτι μου έχω περισσότερες δυνατότητες να πάρω κάποια μετάθεση ή απόσπαση;

Μαρία: Ναι φυσικά…και συνεχίζει την επεξήγηση ακόμη αναλυτικότερα…

Κυρία: Ναι αλλά πόσα χρόνια χρειάζονται να εργαστώ εκτός τόπου διαμονής για να συμπληρώσω αυτά τα μόρια;…

Μαρία: Λοιπόν, θα πρέπει να κάνετε…και συνεχίζει την ανάλυση η Μαρία…

Κυρία: Και έχοντας τρίτο παιδί, μισθολογικά πρέπει να παίρνω και περισσότερα χρήματα, έτσι;

Μαρία: Επεξηγεί και πάλι…

Κυρία: Και με τις άδειες; Λόγω τρίτου παιδιού, έχω κάποιο όφελος;

Μαρία: Μα και φυσικά…η Μαρία πλέον έχει εξαντλήσει κάθε πιθανή απορία της Κυρίας…

Κυρία: Τελικά εσείς τι πιστεύεται, να κάνω τρίτο παιδί;

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ!

Καλησπέρα και πάλι!!

Την παρακάτω ιστορία μου την διηγήθηκε ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο...γι' αυτό αν όχι το γέλιο έστω το χαμόγελο που θα προκύψει...οφείλεται σ' εκείνη...

Η Μαρία στην δουλειά της συναναστρέφεται με πάρα πολύ κόσμο. Καθημερινά δέχεται μια σειρά από ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν…να απαντηθούν είπα;


Κυρία: Καλημέρα σας,
Μαρία: Καλημέρα σας,
Κυρία: Ήθελα να ρωτήσω, τι χαρτιά πρέπει να υποβάλω για τους ωρομίσθιους…
Μαρία: Λοιπόν, χρειάζεται μία φωτοτυπία ταυτότητος, μία φωτοτυπία του πτυχίου σας...κάποιο άλλο σχετικό πτυχίο αν υπάρχει, και ένα......πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης...
Κυρία: εεε σχετικά με το τελευταίο...δεν καταλαβαίνω ακριβώς, από που πρέπει να το πάρω…
Μαρία: Θα πάτε σε κάποιο Κ.Ε.Π ή στο Δήμο όπου ανήκει η οικογενειακή σας κατάσταση…
Κυρία: Εεεεε....μα είμαι παρθένα…।

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Μια από τις πολλές αναμνήσεις των εφηβικών και μαθητικών μου χρόνων είναι και αυτές του σκασιαρχείου από το σχολείο…

Το μάθημα που αντιπαθούσα οικτρά ήταν τα μαθηματικά, έχοντας λοιπόν και μια διαίσθηση από το πρωί πως ίσως ήμουν εγώ η τυχερή που θα σήκωνε το τέρας – καθηγήτρια στον πίνακα, ήθελα να την κοπανήσω όσο νωρίτερα γινόταν…έτσι σκαρφίζοντας μια πρόχειρη δικαιολογία στο παμπόνηρο μυαλουδακι μου ανέβηκα τα μαγικά σκαλιά που οδηγούσαν στο γραφείο της διεύθυνσης…

Αυτό που αντίκρισα αρχικά ήταν μια τεράστια ουρά που ξεκινούσε από την πόρτα και κατέληγε στο γραφείο της γραμματεύς, όπου και μπορούσαμε να προμηθευτούμε την πολυπόθητη άδεια σε περιπτώσεις ανάγκης…

Περίμενα υπομονετικά λοιπόν στην ουρά ετοιμάζοντας από μέσα μου τον περιβόητο λογο και δοκιμάζοντας τα λόγια ξανά και ξανά για να δείχνω ίσως πιο πειστική….

Πλησίασα λοιπόν το γραφείο και σχεδόν με λιγόψυχη φωνή της είπα: «ήθελα μια άδεια επειδή έχω αδιαθετήσει…»

Η κυρία προς έκπληξη μου άνοιξε ένα ντουλάπι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της και με τσιριχτή φωνή που ηχεί ακόμη και σήμερα στα αφτιά μου, μου είπε: «Πάρε ένα ντεπονάκι μια απιρινουλα, έχουμε και σερβιέτες αν δεν έχεις…δείχνοντας πλέον πιο επιδεικτικά μερικές ντουζίνες από τις τελευταίες που βρίσκονταν σε κοινή θεά όλων….

Από την ντροπή μου άρθρο δεν μπορούσα να ξεστομίσω η δύσμοιρη…μόνο πήρα μια από τις πολλές…παρόλο που δεν την χρειαζόμουν…και τράπηκα σε γρήγορη φυγή για λίγο καθαρό αέρα….

…Λίγο πριν κάνω και το τελευταίο βήμα από το γραφείο, η τσιριχτή φωνή ακούστηκε και πάλι αυτή την φορά όμως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση…σαν κάτι να ήθελε να προσθέσει…

Η εικόνα πέρα για πέρα αφοπλιστική αλλά και συνάμα τραγελαφική….

Στο χέρι της κυρίας ανέμιζε ένα κομμάτι άσπρο πανί με φτερά παρακαλώ…έτοιμο προς χρήση…και με την αποκρουστική της φωνή να επιμένει… «πάρε και δεύτερη!!!»

Μη ρωτήσετε αν γύρισα να πάρω και δεύτερη….

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!!!

Καλησπέρα σας!!!

Ύστερα λοιπόν από τόσους μήνες αποχής, αναμονής αλλά και ανεξάντλητης υπομονής, επιστρέφω στον αγαπημένο μου χώρο που με φιλοξενούσε για αρκετά βράδια στις σελίδες του!

Μου έλειψε αρκετά και ομολογώ πως ίσως ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ήθελα να έχω ιντερνετ ήταν και αυτός...δηλαδή το να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τον γραπτό μου λόγο...

Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν θα παραδεχτώ με όχι και τόση περηφάνια πως έγινα ο καλύτερος τηλεθεατής μεσημεριανών αλλά και απογευματινών σιριαλς.Με θυμάμαι να περιμένω αγωνιωδώς καθημερινά την μεταμόρφωση της Μαρίας από άσχημη σε όμορφη αλλά και την στιγμή εκείνη που η Χαρά (βλ. κόρη βοσκόπουλου)θα έσκαγε μύτη για το γνωστό θέμα του DNA.

Βέβαια, όλα αυτά πλέον είναι παρελθόν καθώς το καλοκαιράκι έχει χτυπήσει την πόρτα μας και οι περισσότεροι, όπως και εγώ φυσικά, σουλατσαδερνουμε σαν αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους...που στο τέλος καταλήγουμε σε διάφορες ξένες αυλές γiα να ξαποστάσουμε(βλ.cafe, bars).

Θα τελειώσω αυτό το μήνυμα μου ευχόμενη σε όσους διαβάζουν να μην τραβήξουν την ταλαιπωρία - κοροϊδία (όπως θέλετε πείτε το) που έζησα το τελευταίο διάστημα...

Αναφέρομαι φυσικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που "τολμάει" να μετακομίσει σε καινούργια πολυκατοικία...καθώς για τον ΟΤΕ ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι αρκετά παράτολμο σε μια χωρά με τόσο υψηλό "φόρτο εργασίας" στον δημόσιο τομέα. Αυτός λοιπόν " ο φόρτος εργασίας" κάποιων ολίγων μεταφράζεται για τον απλό πολίτη σε 6 μήνες αναμονής για την πολυπόθητη γραμμή του ΟΤΕ. Αλλά τι να τα λέω και να κουράζομαι, μήπως θα αλλάξει κάτι...

Από δω και πέρα λοιπόν, εύχομαι περισσότερα χαμόγελα σε όλους μας και μια δημιουργική χρονιά χωρίς διακοπές από τρίτους!

Ευχαριστώ....

ΟΙ ΦΟΥΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ...

Μιας και άρχισα να διηγούμαι ιστορίες από τον παλιό καλό καιρό γιατί να μην το συνεχίσω; μονολόγησα...Που λέτε λοιπόν, κάποτε με είχε πιάσει οίστρος με τις εκκλησίες και τα κατηχητικά, τι εκδρομές σε μοναστήρια, τι ξωκλήσια, τι σε διάφορους ναούς... όλα τα είχε γυρίσει η αφεντιά μου... δεν έχω παράπονο!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίσαμε όλο το κοριτσομάνι του κατηχητικού να επισκεφτούμε ένα από τα καλύτερα μοναστήρια της Ελλάδος...ονόματα μην ζητάτε...έχουν περάσει και τα χρόνια...

Μάλιστα, έχοντας υπόψιν την αυστηρότητα της μονής φρόντισα να επιμεληθώ και αναλόγως την εμφάνισή μου...δηλαδή φούστα κάτω από το γόνατο, μανίκια και λαιμουδιά μέχρι εκεί που δεν πάει ο νους, και τα μαλλιά;...φυσικά μαζεμένα κότσο...

Βέβαια, παρόλο την αξιοπρεπή μου εμφάνιση οι καλόγριες εκεί δεν συμφώνησαν και τόσο μόλις με πρωτοαντίκρυσαν. Ήθελαν δηλαδή με απλά λόγια να αλλάξω την ωραία μου φούστα με μία ως τον αστράγαλο...για να μην πω ότι την πατούσα και λιγάκι...

Να μην σας τα πολυλέω, ένιωθα σαν τη barbie μέσα στα ρούχα του Ken, σαν αβγό που αντί για σφιχτό σου βγαίνει μελάτο, σαν τσουβάλι με πατάτες βρε αδερφέ! σκέτη αποτυχία και απογοήτευση δηλαδή!

Αλλά τι να κάνω η δισμοιρη που είχα μπλέξει με πεισματαρες καλόγριες...άντε να τα βγάλω περα! Έτσι το πήρα απόφαση! Ικανοποιώντας λοιπόν και την τελευταία καλόγρια με την εξαιρετική μου (σύμφωνα με τους κανόνες του μοναστηριού), εμφάνιση...θα έμπαινα μέσα...ντρεπόμουν δεν ντρεπόμουν, μία ώρα ήταν εξάλλου κάποτε θα περνούσε...Μάλιστα επειδή η φούστα ήταν κατά πολύ φαρδύτερη από ότι περίμενα, την στήριξα (όσο μπορούσα δηλαδή) πάνω από την αλλη μου φούστα...εκείνη την κοντή που λέγαμε...

Η εκκλησία ήταν αρκετά μεγάλη και ένας λόγος παραπάνω που από την ντροπή μου ήθελα να κρυφτώ, Έτσι πήγα και κάθισα πίσω από μια κολόνα... το πολύ πολύ να με έβλεπαν μόνο όσοι κάθονταν από πίσω μου σκέφτηκα...(βλ. στρουθοκαμηλισμός)

Μπορώ να πω πως ύστερα από μερικά λεπτά είχα ξεχάσει το γεγονός με τη φούστα, άρχισα να μην είμαι τόσο σφιγμένη, και γενικά θα έλεγα πως πότε το μυαλό μου ταξίδευε σε μέρη μακρινά, και πότε συνειδητοποιούσα πως βρισκόμουν στην εκκλησία...και έπαιρνα φυσικά την αγγελική μου φατσούλα ξανά...

Σε μία από εκείνες τις στιγμές λοιπόν, που το μυαλό ταξιδεύει...είμαι σίγουρη πως όλοι το έχετε πάθει αυτό σε εκκλησία (είχα ακουμπήσει και το κεφάλι μου στην κολόνα)...η φούστα(ο θεός να την κάνει) με αφήνει ξεδιάντροπα, σαν να με βαρέθηκε ξαφνικά, σαν και κεινη να ονειροπολούσε για ώρες...και να την πήρε ο μορφέας...δηλαδή το δάπεδο της εκκλησίας ήθελα να πω...

Μάλιστα, στα επόμενα λεπτά και ευτυχώς δηλαδή που πήρε και κάποια λεπτά για να μπορέσω να την τοποθετήσω και πάλι επάνω μου, και να φαίνεται σαν φούστα...και όχι σαν πετσέτα που μόλις βγήκα από το μπάνιο...βγήκαν τα εξαπτέρυγα!...ξέρετε ο παππάς με τα παππαδάκια που κάνουν τον γύρω της εκκλησίας...

Με θυμάμαι, για ώρες να προσπαθώ να πνίξω τα γέλια μου! Που να βρω κουράγιο; αφού οι γύρω μου με παρακινούσαν για κάτι τέτοιο...με τα δικά τους γέλια φυσικά...

Τώρα που το θυμάμαι, ο παππάς σαν να μας κοίταζε λιγάκι περίεργα, να δεις αυτός με μάτιασε!

Υ.Γ Η φούστα επεστράφη και πάλι πίσω στις καλόγριες ύστερα από το πέρας της λειτουργίας, το μόνο που ελπίζω είναι να μην παιζόταν κάποιο στοίχημα πίσω από την πλάτη μου...

Καληνύχτα σας!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!

Όλοι σίγουρα έχουνε να θυμούνται διάφορες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια...
Οι περισσότεροι είμαι σίγουρη πως θα αναπολούν οικογενειακές στιγμές γύρω από το τραπέζι σε περίοδο εορτών ή και ακόμη διάφορων συνεστιάσεων...κάτι τέτοιο είχα και εγω στο μυαλό μου να σας διηγηθώ παρακάτω... Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι τον παππού μου την περίοδο των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα την πρωτοχρονιά να βάζει κοσμήματα πάνω στην βασιλόπιτα, και καθώς έστρίβε ένα πορτοκάλι έλεγε και τα παρακάτω λόγια: όπως γυρίζει το πορτοκάλι έτσι να γυρίσει και ο χρόνος όλος...αυτό βέβαια το επαναλαμβάνουμε κάθε χρονιά! είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση θα λέγαμε...

Ύστερα φυσικά μετά από το φαγοπότι και γλεντοκόπι που ακολουθούσε συνεχίζαμε με φωτογραφίες, πότε με μας τα παιδιά να χορεύουμε και να παίρνουμε διάφορες πόζες, πότε με τους μεγαλύτερους να επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες! Αλλά αυτό που με προβληματίζει εδώ και χρόνια...και μιλάω για τις φωτογραφίες, είναι το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες κρατάω πότε ένα πορτοκάλι, πότε ένα κρουασάν, πότε γενικά κάτι σε φαγώσιμο...Δεν αντιλέγω ότι ήμουν, φαγανό παιδί από τα μικράτα μου αλλά το γεγονός να απαθανατίζομαι πάντα να τρώω κάτι άρχισε να με προβληματίζει...

Τελικά ύστερα από αρκετές ώρες περισυλλογής με τον εαυτό μου, και αφού έστιψα το κεφαλάκι μου σε σημείο που δεν παίρνει... θυμήθηκα πως η επιλογή της πόζας με τα φρούτα και όλα τα συναφή ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης που είχα τότε.

Δηλαδή όταν σε βγάζουν μία φωτογραφία αντί να έχεις τα χέρια σου να κρέμονται αμήχανα, ή γενικά να πάρεις την κλασσική πόζα (βλέπε σταυρωμένα χέρια)...εγώ προτίμησα και δημιούργησα την δική μου, μοναδική πόζα!...ποια άλλη; αυτήν που έλεγα παραπάνω με τα φαγώσιμα στο χέρι...

Δεν θα ξεχάσω στιγμές που μόλις ήταν να βγω φωτογραφία, αμέσως έπαιρνα στο χέρι κάτι έτσι για να φαίνεται ότι τρώω!

Από μικρή πρωτότυπη δεν μπορείτε να πείτε...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ΄ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ......

Ο ήλιος είχε μόλις ξεπροβάλει τα πουλάκια κελαϊδούσαν, τα αλογάκια χλιμιντρούσαν και για να μην σας ζαλίζω με το τι έκανε όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο....το κλείνω εδώ...Οι γονείς θα έλειπαν και εγώ ως η μικρότερη από τα δύο παιδιά θα έπρεπε να είμαι υπάκουη, φρόνιμη, και πάνω από όλα να είμαι πάντα με την αδερφή μου και προπαντώς...να μην κάνω του κεφαλιού μου....

Μόλις που ακούστηκε η εξώπορτα και τα δυο κορίτσια κάθε άλλο παρά φρόνημα ήμασταν, ξεχυθήκαμε στους δρόμους με τα ποδηλατάκια μας....ένα ροζ το δικό μου και ένα άσπρο της αδερφής μου....το δικό μου είχε και βοηθητικές αν θυμάμαι καλά....

Εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά ακολουθούσα με περισσή ευλάβεια τις συμβουλές των γονιών μου...έλεγα από μέσα μου....και ταυτόχρονα έκανα πηδάλιο στο μικρό ποδηλατάκι μου....μπροστά η αδερφή μου...από πίσω εγώ...

Όνειρο και των δύο μας ήταν να ανέβουμε την μεγάλη ανηφόρα που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας... στα μάτια μας φάνταζε ακατόρθωτη... η ιδέα και μόνο όμως της κατάβασης, ξεπερνούσε κάθε φαντασία μας...

η απόφαση τελικά ήταν ομόφωνη θα κατεβαίναμε από τα ποδηλατάκια μας έτσι ώστε να μην κουραστούμε αρκετά στην ανάβαση και να έχουμε κουράγιο και για δεύτερη φορά....και γιατί όχι και για τρίτη....


Νομίζω πως τα είχαμε καταφέρει! είχαμε φτάσει στην κορυφή!η θέα ήταν απίστευτη από τόσο ψηλά! Μα τι χάναμε τόσο καιρό αναρωτηθήκαμε και οι δυο μας...

Ψάχναμε για ώρα να βρούμε την άκρη του δρόμου από όπου ξεκινήσαμε για την ηρωική μας ανάβαση...είχαμε καταλάβει φυσικά ότι το ύψος ήταν αρκετά μεγάλο...αλλά αυτό κάθε άλλο παρά μας όπλιζε με περισσή χαρά για το προσεχές μας τόλμημα!

Εγώ θα ξεκινούσα δεύτερη...είχα πλάσει και την εξής εικόνα στο μυαλό μου: καθώς θα κατηφόριζα... θα έκανα όλο και πιο δυνατά πετάλι..έτσι τα μαλλιά μου θα σηκωνόταν ψηλά, θα ανέμιζαν στον αέρα, ίσως να άφηνα και τα χέρια μου από το τιμόνι κάπου είχα ακούσει πως είναι και αυτή μια ξεχωριστή εμπειρία...νομίζω πως ήταν στιγμή να την ζήσω...

πετάλι, πετάλι, πετάλι, ακόμα πιο γρήγορα πετάλι...τα μαλλιά σηκώθηκαν!έγιναν ένα με τον άνεμο!Νομίζω πως τώρα ήταν η στιγμή να αφήσω και τα χέρια από το τιμόνι....Επιτέλους ζούσα το όνειρό μου..κατηφόριζα με τέτοια φόρα εκπληκτική ταχύτητα...

....Στο επόμενο δευτερόλεπτο...θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στην άσφαλτο...να το παίζω πεθαμένη...φυσικά και είχα γκρεμοτσακιστεί...φυσικά και το ποδηλατάκι μου δεν είχε αντέξει την ορμή που είχε αναπτύξει...και φυσικά βρισκόμουν κατάχαμα στην άσφαλτ ο αγναντεύοντας από ψηλά πάντα την αδερφή μου που μόλις είχε κατέβει την κατηφόρα...

Πάντως ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι γιατί το είχα παίξει τότε πεθαμένη....επίσης κάπου θυμάμαι αμιδρά και κάποιον να περνάει από δίπλα μου απαθής να με κοιτάει και να συνεχίζει...περίεργα πράγματα....

καληνύχτα σας

ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΓΡΑΨΑΤΕ Χ

Λίγο το προεκλογικό κλίμα, λίγο αυτές οι εκπομπές που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με υποψήφιους βουλευτές, λίγο το αεράκι που άρχισε να φυσάει...μου έφερε και πάλι την έμπνευση που είχα αποχωρηστεί το τελευταίο καιρό...λόγω των πυρκαγιών φυσικά...

Ήταν ακριβώς πριν 6 χρόνια...χμμμ ίσως να ΄ταν και 7 όρκο βέβαια δεν παίρνω, πάντως κάτι μέρες σαν και αυτές ήταν προεκλογικές προεκλογικές...

Ήταν η πρώτη φορά που θα ψήφιζα...και η χαρά μου που επιτέλους θα γινόμουν και επίσημα ενήλικας, ήταν απερίγραπτη!Είχα την δύναμη στα χέρια μου ...θεωρούσα... μπορούσα να αλλάξω το πολιτικό σκηνικό ...ονειροπολούσα...μέχρι που ήρθε η ώρα της κάλπης...ο παππούς μου ΄δωσε κάτι έτοιμα ψηφοδέλτια και μου είπε ορθά κοφτά:θα ψηφίσουμε τον τάδε είναι συγγενής...

Έτσι, μην έχοντας και πολλές επιλογές, από τη μία να μην χαλάσω το χατίρι του παππού, από την άλλη οι όλο άγνωστες (για μένα )αλλά πάντα χαμογελαστές φάτσες των πολιτικών, με οδήγησαν στην εύκολη λύση...στο ψηφοδέλτιο του παππού...

Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω πως είχα ένα απερίγραπτο άγχος...χωρίς αιτία θα έλεγε κανείς...έτσι φρόντισε να με καθησυχάσει η μεγαλύτερη αδερφούλα μου περιγράφοντάς με περισσή λεπτομέρεια όλη την διαδικασία που προειγείται πριν πέσει το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη...

Σίγουρη για τον εαυτό μου και έχοντας αποβάλει κάθε είδους κόμπλεξ από πάνω μου...περίμενα υπομονετικά στην σειρά μου με σκοπό να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες της αδερφής...

Όλα εντάξει λοιπον, με τον αέρα της έμπειρης και μην έχοντας να βάλω και κανένα σταυρό αφού ήταν ήδη έτοιμο το ψηφοδέλτιο μου...βγαίνω από το ειδικό παραβάν και τσουπ....στην κάλπη το μαγικό χαρτάκι!

Ουφ! τέλειωσε και αυτό...είπα από μέσα μου...μέχρι βέβαια που ένιωσα ένα άγγιγμα πίσω μου...ήταν η αδερφή μου και κρατούσε κατα ένα περίεργο τρόπο δύο τσάντες...

Φυσικά και η δεύτερη τσάντα δεν ήταν για τα απολύτως απαραίτητα της αδερφής μου...αλλά η δικιά μου που πάνω στην σαστιμάρα και τα αγχη που τρώω πολλές φορές την ξέχασα μέσα στο παραβάν που ψηφίζαμε...

Ευτυχώς που για την κάλπη υπάρχει και κάποιος υπεύθυνος εκεί, γιατί αν δεν υπήρχε είμαι σίγουρη ότι θα έριχνα το ψηφοδέλτιο.....στα σκουπίδια!
χιχιχιιχιχιχχι

Ποιοι φταίνε????

Γκάφες και εκκλησία...(σχώρα με θέ μου!)

Προσπαθώ να στύψω το κεφαλάκι μου για μία καλή γκάφα έτσι που με το άκουσμα της να κάνει και τον πιο θλιμμένο να χαμογελάσει...αν και το επιθυμητό θα ήταν να ξεκαρδιστεί στα γέλια...αλλά αρκούμε προς το παρόν σε ένα χαμόγελο...

Και όμως μου ήρθε η επιφοίτηση και την παραθέτω παρακάτω...

Σε περίοδο εορτών λόγου χάρη το Πάσχα, ξέρετε το πλήθος κόσμου που συρρέει στις εκκλησίες... έτσι συμφώνησα και γω με τις φίλες μου σαν καλά κορίτσια που ήμασταν και με την ευκαιρία των γιορτών να παρακολουθήσουμε λιγάκι από εκκλησία....

Το αγαπημένο μας μέρος ήταν το γυναικoνύτη, βρισκόταν στον επάνω όροφο της εκκλησίας… δηλαδή είχε λιγότερο κόσμο και έτσι είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες να ξεκουράσουμε τα ποδαράκια μας σε καμία ξεχασμένη καρέκλα...

Το ένστικτό μου για ακόμα μία φορά με είχε ανταμείψει...τρεις καρέκλες όσες και εμείς δηλαδή μας περίμεναν στο κέντρο...οι δύο από εμάς κάτσαμε μπροστά και η τρίτη της παρέας ως η ψηλότερη προτίμησε την πίσω θέση..

Η ώρα περνούσε, ο παπάς διάβαζε τα λόγια, και μείς σηκωνόμασταν και καθόμασταν ανάλογα με το πότε το επέβαλε η περίσταση...Εν το μεταξύ στην διάρκεια της λειτουργίας δεν παρέλειπαν και οι μεταξύ μας πλακίτσες...πότε λέγαμε διάφορες αερολογίες και σκάγαμε στα χάχανα πότε τσιμπούσε η μία την άλλη με σκοπό να προκαλέσουμε το γέλιο και άλλα τέτοια νεανικά καμώματα.......

Για μια στιγμή η από πίσω μου, μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί... εγώ της έγνεψα καταφατικά και καλά ότι είχα καταλάβει τι μου είπε… άσχετα δηλαδή αν δεν κατάλαβα τίποτα....και όλο αυτό για να μην προκαλέσω και πάλι την οργή της γριούλας που καθόταν παραδίπλα μας, και το μάτι της είχε ήδη αγριέψει από τις επανηλειμένες χαζομάρες μας...

...Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν άλλο η κούραση άρχισε να με βαράει στα νεύρα...νομίζω πως ήταν ώρα να στρωγκυλοκαθήσω και να παρακολουθήσω την λειτουργία από χαμηλά...θυσιάζοντας ακόμη και την θέα του όμορφου ψάλτη!

……Σε δευτερόλεπτα βρέθηκα κατάχαμα στο πάτωμα! κούραση βέβαια πλέον δεν υπήρχε αλλά ότι είχα γίνει θέαμα θα το θυμόμουν για πολύ καιρό ακόμα...

Τι είχε γίνει? η έξυπνη φιλενάδα μου την στιγμή που μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί με ενημέρωνε ότι θα έπαιρνε την καρέκλα από πίσω μου και θα την έδινε στην συμπαθέστατη γριούλα που καθόταν παραδίπλα μας....
Ναι εκείνη που μας αγριοκοίταζε εννοώ...

Αχ βρε γριούλα πλακατσού! Σε έκοψα εγώ από την αρχή… δικιά μας είσαι…