Η ΓΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΑΣΑ

Δεν ξέρω αν το κείμενο που θα γράψω βγει αστείο. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Έχασα τον γάτο μου. Δεν του φορούσα λουράκι ούτε του είχα βάλει τσιπάκι. Συνειδητοποίησα σήμερα τη χαζομάρα μου, έξι ημέρες μετά.

Σήμερα πρωί με πήρε τηλέφωνο η φαρμακοποιός της γειτονιάς. Mου είπε πως πριν λίγο είδε την γάτα μου έξω από το φαρμακείο της να τρώει από την τροφή που έχει για τις γάτες.

Έτρεξα πανικόβλητη πήρα λίγη τροφή μαζί μου και το κλουβί. Ξεκίνησα να τον ψάχνω γύρω - γύρω στο τετράγωνο και να τον φωνάζω Δημήτρηηη Δημήτρηηηη... αλλά καμία απάντηση!Ξαναπήγα στην φαρμακοποιό και μου έδειξε προς τα που πήγε. Περπατούσα και ένιωθα πως θα τoν έβλεπα! και να σου τoν! Δίπλα σε ένα κάδο, από τις κακουχίες παραλλαγμένος, με γρατζουνισμένη μύτη… Άρχισα να του μιλάω «Δημήτρηηη, εγώ είμαι η Ιωάννα», εκείνος στεκόταν, άκουγε αλλά ήταν αδιάφορος, έκανα να πλησιάσω αλλά φαινόταν να φοβάται, πλησίασα αλλά αγρίευε και μόλις του 'δειξα το χέρι μου εκείνος έτσι απλά μου ‘κανε μία γρατζουνιά! 

Αχ Δημήτρη έλεγα από μέσα μου τόσο πολύ έχεις αλλάξει; Δεν με γνωρίζεις από τις κακουχίες καθόλου;

Πήγα πάλι πίσω στο φαρμακείο και πήρα το κλουβί. Το έβαλα μπροστά στη γάτα και περίμενα καθώς θα έτρωγε την τροφή να μπει στο κλουβί και να το κλείσω. Για καλή μου τύχη, τώρα σκέφτομαι, ήταν στο μπαλκόνι 2 γυναίκες και με παρακολουθούσαν. «Αυτή η γάτα είναι της γειτονιάς την ξέρουμε την ταΐζει ο άντρας μου» να σε λίγο θα έρθει από εδώ και θα τον ρωτήσουμε. Όντος πέρασε ένας κύριος και το επιβεβαίωσε. «Αν ήταν δική σου θα σε γνώριζε λιγάκι θα νιαούριζε κάτι θα ‘κανε» είχαν δίκιο. Αυτή η γάτα ήταν παντελώς αδιάφορη σε μένα και φοβήθηκα πως ακόμη και αν την έκλεινα στο κλουβί και την πήγαινα σπίτι μου  ίσως με γρατζουνούσε ακόμη περισσότερο.

Ύστερα κοίταξα καλύτερα τις λεπτομέρειες, όσες κακουχίες και να περνούσε ο Δημήτρης η μυτούλα του δεν θα άλλαζε τόσο πολύ αν και αυτή που έβλεπα είχε μία μεγάλη γρατζουνιά. Ένιωσα χάλια. Λένε πως όταν χαίρεσαι πολύ και απότομα απογοητευτείς με κάτι, το συναίσθημα θα είναι πιο έντονο. Γύρισα σπίτι και πήγα στον ανιψιό μου που είχα υποσχεθεί να κρατήσω, καθώς οι γονείς του θα δούλευαν, και οι δάσκαλοί του σήμερα θα είχαν κάποιο σχετικό σεμινάριο. Αλλά έλειπε... ήρθε η αδερφή μου και τον πήρε στην δουλειά της. Ένιωσα χειρότερα. Γιατί εκείνος δεν άντεξε να μείνει μόνος στο σπίτι άρχισε να κλαίει. Προκάλεσα τόσο πολύ αναστάτωση, για μία γάτα που νόμιζα πως ήταν ο Δημητράκης αλλά τελικά δεν ήταν... 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΜΕΛΟΥΣ

Η παραπάνω σημείωση αποτελεί ανακοίνωση συγκέντρωσης πολυκατοικίας εντός του ασανσέρ.

Δεν θα σταθώ στα ορθογραφικά λάθη!

Όχι!

Είναι δικαίωμα του καθενός να κάνει... εξάλλου λίγοι διαθέτουν λεξικό Μπαμπινιώτη! Ακόμη λιγότεροι κάνουν χρήση υπολογιστή, και ένα κλικ πιο κάτω χρησιμοποιούν κινητή συσκευή με αυτόματη διόρθωση. Να προσθέσω πως το κείμενο είναι χειρόγραφο, και πως πρέπει να λάβουμε υπόψιν την ψυχολογική κατάσταση του γραφέα... σωστά το είπα; ή μήπως πρόκειται για  γυναίκα; Ε; εσείς τι λέτε; υπογραφή δεν έχει... 

Ναι! αλλά δεν μ' αφήνει ο διάολος! 

Όταν ξέρω ήδη ποια κρύβεται από πίσω... ένα γελάκι όσο να πεις το έσκασα! Ε, λέω μπα σε καλό σου φιρί φιρί το πας πάλι θα σε αναρτήσω!

Καλά καταλάβατε... η γνωστή, προσφιλής, πρωταγωνίστρια των τελευταίων αναρτήσεων είναι και πάλι... 

Υ.Γ. Δεκτή κάθε ανάλυση από τον καθένα σας!! 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ...

Πάει καιρός  που έχω να γράψω κάτι για το πρόσωπο της. Να της προσάψω κάτι, να την κατηγορήσω, να βγάλω το άχτι μου, τον θυμό μου, τον πικρό καημό μου, σε λίγο θα γράψω και τραγούδι να μου το θυμηθείτε...

Οι μέρες κυλάνε ήσυχες και τίποτα δεν θυμίζει κάτι από το πρόσφατο παρελθόν. Τα γέλια, οι πλάκες, η ανεμελιά, η διάθεση αλλά και οι άπειρες ιστορίες έχουν εμφανιστεί και πάλι. Η καθημερινότητα συνεχίζει τον αργό και ήρεμο ρυθμό της, όλοι έχουμε επιστρέψει στις παλιές αγαπημένες μας συνήθειες. Καμία  στριγκλιά, κακανιτό, στη δια πασών ραδιόφωνο, ή λέξεις όπως  «Εγώ, Εγώ και Εγώ» δεν ακούγονται πια.

Ναι, είναι γεγονός!

Η κυρία Μαρία έσπασε το πόδι της!

Δεν το έσπασε όμως, όπως θα μπορούσε να συμβεί, στον οποιονδήποτε από εμάς.

ΟΧΙ.

Δεν έγινε τυχαία στην ίδια...

Η ικανότητά της στο κολύμπι, η επιτυχία  της να φτάνει σημαδούρα χωρίς αντίπαλο, το ζηλευτό της περπάτημα που  κάθε έμπειρος μαραθωνοδρόμος θα ποθούσε, τα γυμνασμένα της κόκαλα, το μπρίο της να παραγγέλνει σουβλάκια ενώ συνομήλικες της κουβαλούσαν «ταπεράκι» από το σπίτι, η σπίθα μέσα της να επιλέγει έντονα φουξ συνολάκια αλλά και εκρηκτικά κραγιόν ... την κάναν ευάλωτο στόχο σε αυτήν την διαβολική ενέργεια που λέγεται «ΜΑΤΙ».

Ήταν πολύ αργά πια, τον τελευταίο καιρό δεν της έμενε πια χρόνος για προσευχή και νηστεία. Ο προσωπικός της χρόνος είχε μειωθεί σημαντικά. Έπρεπε να φέρει βόλτα τρία σπίτια. Το δικό της, της κόρης της και της γιαγιάς. Παράλληλα, οι κοινωνικές υποχρεώσεις είχαν αυξηθεί λόγω καλοκαιριού αλλά και οι απαιτήσεις της γιαγιάς για παρεούλα μεγάλωναν. Τα νεύρα της είχαν γίνει κρόσσια...σιγά σιγά εκδήλωνε αυτό που τόσο πολύ φοβόταν... τον πραγματικό της εαυτό....

Και έτσι ένα όμορφο πρωϊνό, ηλιόλουστο θαρρείς πριν καν προλάβει να πάρει ροδάκινα από την λαϊκή, ήρθε η θεία δίκη, ο από μηχανής θεός. Το πόδι της, σχεδόν από θαύμα έκανε ένα κρακ από μόνο του και έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία...έσπασε...

Και έτσι ζήσαμε εμείς καλά....και κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του...

ΕΙΝΑΙ ΤΑ 30 ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΤΡΕΙΑ?

Είναι η απάντηση μου σε όλους εκείνους που θεωρούν πως μόλις πατήσει η γυναίκα τα 30 η ζωή της χωρίς άντρα έχει πιάσει τέλμα. Η ζωή χωρίς άπλυτα σώβρακα πεταμένα στο πάτωμα, τρίχες σε όλο το μπάνιο, ούρα γύρω στην λεκάνη της τουαλέτας σίγουρα αν όχι ανιαρή, με κάποιο τρόπο, γεμάτη καινούργιες εμπειρίες!

Τι θέλω να πω! Ξυπνήστε! Η γυναίκα κάποτε γνώριζε την κοινωνική αναγνώριση μέσα από τον γάμο. Μέχρι να φύγει από το σπίτι ήταν η κόρη του πατέρα της, ανήκε στην οικογένεια της, μετά τον γάμο απλά ανήκε σε άλλον άντρα.

Συζήτηση στο τραπέζι: Εγώ, η γιαγιά και η θεία.

Θεία: «Βρε σκέψου το, ένας κούκλος είναι λέει  η Μαρία».

Εγώ: «όχι ευχαριστώ».

Γιαγιά: «Δεν θα ξαναπεινάσεις στη ζωή σου! Και όλη μέρα θα κάθεσαι!»

Νιώθω πως ζω στο ’40 και μόλις τέλειωσε ο πόλεμος! Επάγγελμα νύφη!

Λύση στην κρίση, και την ανεργία. Ψάχνεις δουλειά; Βρες γαμπρό.

Το θέμα είναι πως εγώ φαίνομαι η κακιά, γιατί οι άλλοι θέλουν το καλό μου, με σκέφτονται, με νοιάζονται και μ’ αγαπούνε και δεν καταλαβαίνουν τι στην ευχή μου βγαίνει τέτοιο γινάτι και αρνούμε πεισματικά ένα τέτοιο προξενιό, μία τέτοια ευκαιρία που θα μου λύσει όλα τα προβλήματα ακόμη και αυτά που δεν έχω!

Για να καταλάβετε η εμμονή της κυρίας Μαρίας μαζί μου, και η θέληση της να με αποκαταστήσει ξεκινάει από παλιά, τότε που φιλοξενούσε τον ανηψιό της στο σπίτι της. Εκείνος λέει με είχε δει τυχαία, του άρεσα αλλά εγώ λέει ύστερα έφυγα σεζόν, και εκείνος παντρεύτηκε άλλην!! Και είναι και ρυζοπαραγωγός! Ξέρεις μου λέει «τι ζωή θα έκανες μαζί του;» «Νααα λεφτά βγάζει τώρα». Και δεν περνάει μία μέρα και ακούω σε επανάληψη τα ίδια από το στόμα του μπαμπά μου!

Ποιος; Που; Πότε; Ρε αυτή η γυναίκα θα με τρελάνει!!! Να το θυμάστε αυτό!

Γιαγιά: Σ’αγαπάει  τόσο πολύ η Μαρία, τι καλό κορίτσι που είσαι, όλη μέρα για σένα μιλάει με τα καλύτερα λόγια!

Την αγαπάνε, την λατρεύουν, την θαυμάζουν! Αυτή είναι η Μαρία, όσο κάποιος την λατρεύει άλλο τόσο κάποιος λατρεύει να την μισεί. 

ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ μέρος 2ο

Και να θέλω να αγιάσω δεν μ’ αφήνει! Μόλις ήρθε ξανά στην γιαγιά αλλά σήμερα άργησε! Η γιαγιά έχει ένα κουσουράκι, να τονίζει τα λάθη ακόμα και στον Πάπα (Μαρία). Αυτό δεν πρέπει να το κάνει κανείς! Μόνο η ίδια μπορεί, να σε βγάλει άχρηστη, ανίκανη και τεμπέλα και όλο αυτό το κάνει με τέτοια μαεστρία που οι ακροατές της, επαναλαμβάνουν στωικά ότι έχει πει.

Τώρα πάλι την άκουσα, «μόνο τώρα που σε ανέλαβα εγώ είσαι ΤΟΣΟ καλά».

Να τα πάρω τα πράγματα από την αρχή για να σας βάλω στο κλίμα,   τη γιαγιά μέχρι τώρα ακόμη και σήμερα φροντίζει η Κυρία Στέλλα. Κάποια στιγμή η γιαγιά, χρειάστηκε και δεύτερο άτομο κυρίως τα απογεύματα. Έτσι για τυχερή μας μοίρα (κακιά ώρα) αυτοπροτάθηκε η υποφαινόμενη.   Για να ακριβολογώ, πριν ακόμα αναλάβει την απογευματινή βάρδια ήταν πάντα παρόν στο σπίτι. Έλεγχε το check in και check out της Στέλλας καθημερινά και ανελλιπώς. Μάλιστα η ίδια είχε βάλει τη γιαγιά στο τρυπάκι να παρακολουθεί τις ώρες που έρχεται, κάνοντας τη δώρο ένα μικρό ρολογάκι.

Να που τώρα έπεσε στην ίδια της την παγίδα.

Έχει εκπαιδεύσει τη γιαγιά τόσο καλά. Και ξέρετε πως είναι το μυαλό των παππούδων, σαν σφουγγάρι! Μπορείς να τους χειραγωγήσεις πολύ εύκολα, καθώς είναι σαν μικρά παιδιά.

Έχει περάσει σχεδόν μία ώρα από τότε που άρχισε ο καβγάς και η Κυρία Μαρία δεν μπορεί να χωνέψει την κουβέντα που της είπε η γιαγιά! Ότι άργησε! 

ΤΗΝ ΛΕΝΕ ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ

Όσοι νομίζετε ότι το βαφτιστικό σας όνομα  χαρακτηρίζει κάτι από την προσωπικότητα σας ίσως και να έχετε δίκιο. Σύμφωνα με την κυρία Μαρία ο θεός σας επέλεξε για να εκτελέσετε ένα έργο σε αυτή τη ζωή. Εκείνης για να ταλαιπωρεί τη δική μας (ζωή).

Είναι μία έντονη προσωπικότητα αυτό φαίνεται και από την φωνή της, η παρουσία της γίνεται αισθητή αμέσως μόλις χτυπήσει το κινητό της, αλλά και όταν ανοίγει το ραδιόφωνο της γιαγιάς… Η φωνή και στις δύο περιπτώσεις διαπερνάει τοίχους!

Θέλει να βοηθάει κόσμο με κάθε τρόπο, γιατί είναι θεόσταλτη, ταλαντούχα, σε όλα καλή, καλός άνθρωπος, πολυπράγμων, όμορφη, και κυρίως καπάτσα! Γιατί όπως αναφέρει συχνά δεν της ξεφεύγει τίποτα.

Έχω ακούσει άπειρες ιστορίες εκούσια αλλά και ακούσια. Πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός, αν έστω με κάποια κίνηση ή νεύμα καταλάβει ότι έχει την προσοχή σου. Τότε μπορείς να γίνεις ο καλύτερος ακροατής της. Θεωρεί πως έχει πολλές γνώσεις να σου μεταλαμπαδεύσει μέσα από τις προσωπικές της εμπειρίες. Σήμερα, θα προσπαθήσω να αποτυπώσω την προσωπική μου εμπειρία μαζί της μετά από σχεδόν τρία χρόνια που την ξέρω καλά… πολύ καλά όμως.

Το κινητό μου χτύπησε, ανυποψίαστη το σήκωσα, στην άλλη γραμμή άκουγα την γνώριμη φωνή της Θείας Έφης με μία νότα δισταγμού  «Έλα, τι έγινε;» τη ρώτησα, «Ιωάννα, η Μαρία θέλει να σου γνωρίσει έναν οδοντίατρο από την Περαία, είναι πολύ καλό παιδί βρε, και ενδιαφέρεται για σοβαρή σχέση, θέλει μία καλή κοπέλα». Η πρόταση που άκουσα δεν μου ‘κανε εντύπωση όσο το όνομα αυτής της Μαρίας που ήθελε λέει να μου γνωρίσει… «Ποια Μαρία θέλει να μου γνωρίσει;» ρώτησα με ένταση! «Η κυρία Μαρία μωρέ, που προσέχει τη γιαγιά». 

Στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της αν η παλμοί μου από τον διάδρομο είχαν πιάσει 100 τώρα σίγουρα είχαν διπλασιαστεί. «Θεία και μόνο που ακούω το όνομα της τα νεύρα μου φεύγουν από τα όρια» είπα με αρκετό θυμό  «συγνώμη πρέπει να κλείσω».

Γύρισα σπίτι, και ένιωθα το στέρνο μου να πάλετε. Τόσα νεύρα μαζεμένα δεν περίμενα να τα είχα συσσωρεύσει μέσα μου. Ήταν γι αυτή την συγκεκριμένη κυρία, ή για τη στάση των δικών μου ανθρώπων σε μένα. Σκέψεις ανάκατες περνούσαν και στροβιλίζονταν μέσα μου, σαν ένα κύμα που χτυπάει στον βράχο, μία επαναλαμβανόμενη ενέργεια ξανά και ξανά. Δεν με αποδέχονται, όπως είμαι, Μόνη, χωρίς σύντροφο. Ήρθε η πρώτη σκέψη, μετά ακολούθησε και επόμενη, στην ουσία είμαι μόνη, νιώθω μόνη σε όλο αυτό. Δεν με ξέρουν καθόλου, ότι μια τέτοια κίνηση θα με ενοχλούσε, ούτε στραβή είμαι ούτε κουτσή. Και μόνη μου μπορώ να βρω έναν σύντροφο και όχι τον κάθε  τυχάρπαστο που σκαρφίστηκε η συγκεκριμένη γυναίκα, για «να ‘χει να λέει».

Την κυρία Μαρία την ξέρω πολύ καλά, από τότε που την βάλαμε στο σπίτι μας, στης γιαγιάς μου δηλαδή έχει αποδείξει πως είναι η επιτομή της κουτσομπόλας. Θα χώσει την μύτη της παντού!Κυρίως το κάνει για να ικανοποιήσει τους υπόλοιπους. Αρέσκεται στο να είναι αρεστή στους γύρω της. Να έχει πάντα κάτι καινούργιο να πει. Δεν την ενδιαφέρει τι θα πει, αρκεί να υπάρχει ακροατήριο που θα το προσηλώσει , θα της είναι υπάκουο και θα την κοιτάζει με θαυμασμό!

Γι αυτό εξάλλου κάθε φορά θα σκαρφιστεί καινούργιες ίντριγκες, ιστορίες για αγρίους, φαντασία μου πλανεύτρα και μυθεύματα! Της αρέσει πολύ να είναι το επίκεντρο και όλοι να ασχολούνται μαζί της! Με όσα έχει καταφέρει να πετύχει…. Συχνά πυκνά επαναλαμβάνει στην γιαγιά (οι τοίχοι λες και είναι από χαρτί )πως από τότε που την ανέλαβε η γιαγιά ούτε καλικαντζάρους, ούτε πεταλούδες βλέπει. Αυτοεπαινείται και αυτοθαυμάζεται  σε κάθε ευκαιρία.

Μπορεί να γίνει ακόμη, και ο «φλας» αν το θέλει. Κάποια στιγμή επιστρέφοντας σπίτι ,την είδα να κάθεται κρυμμένη έξω στον καναπέ του μπαλκονιού. Αλλά επειδή ήθελε να με συναντήσει δήθεν τυχαία στην εξώπορτα μου, αν έχει το θεό της, εκσφενδονίστηκε  στην εξώπορτα της γιαγιάς! Δήθεν και εκείνη έφευγε την ίδια ώρα που εγώ επέστρεφα σπίτι μου!

Άλλες πάλι φορές, είναι τόση μεγάλη η ανάγκη της για προσοχή, που ξεκινάει με κομπλιμέντα που μόνο σε ένα πεντάχρονο θα μπορούσε να απευθύνει κανείς. Συνήθως πατάει τον αυτόματο και αρχίζει «Μα τι κουκλίτσα που είσαι, όμορφη, κούκλα! Κουκλίτσα! » ξανά μανά δώστου μέχρι να της δώσεις σημασία, «Κούκλα φτου σκόρδα κοίτα ομορφιά! Πρόσωπο! Δέρμα! ». Εμετός…

Το κεφάλαιο Μαρία συνεχίζεται….

ΚΑΛΟΥ ΚΑΚΟΥ ΡΙΞΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ FB ΤΟΥ ΠΙΘΑΝΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΣΟΥ

Ποτέ δεν ξέρεις τι θησαυρούς κρύβει. Πολλές φορές σε παροτρύνουν και οι ίδιοι. Αναρωτιόμουν και υποτιμούσα την ιδέα μέχρι που έκανα την αρχή. Και αυτά που μου αποκαλύφθηκαν δίστασα στην αρχή να παραδεχτώ, αργότερα όμως μου άνοιξαν τα μάτια (ευτυχώς).

Προφίλ πιθανού μελλοντικού εργοδότη

 Εικόνα : Ελληνική σημαία (ασχολίαστο), εικόνα κάτω από το προφίλ του: ένα όπλο, όχι καραμπίνα, ούτε καλάσνικοφ, από τα άλλα τα μικρά/ τα ταπεινά που χωράνε σε κάθε τσέπη Ελληνάρα.

Αναρτήσεις

1^η Ανάρτηση: φωτογραφίες από την σελίδα της «Ιεράς μονής Eσφιγμένου».

2^η ανάρτηση: κοινοποίηση φωτογραφίας από σελίδα εθνικιστικού περιεχομένου.

3^η ανάρτηση: ο Πούτιν μέσα στην βροχή να καταθέτει στεφάνια.

Και γενικά για να μη το πολυκουράζω, ο τύπος είναι «φύγε τρέχοντας τώρα που προλαβαίνεις»… αυτό σκέφτονται οι λογικοί άνθρωποι όχι όμως όλοι! Όχι!

 Η αγγελία είχε την εξής διατύπωση: «Ζητείται υπάλληλος να διαχειρίζεται τη σελίδα της επιχείρησης και τα social media».

 Να σημειώσω πως η πρώτη συνέντευξη είχε διάρκεια πάνω από δύο ώρες και η δεύτερη σχεδόν ένα τρίωρο.

Στην πρώτη συνέντευξη λοιπόν, μου ‘κανε γνωστό πως «είχε πολλά θέματα με τον συνεργάτη που του είχε φτιάξει τη σελίδα, και πως εάν έπιανα δουλειά και του έλεγα να τον διώξει θα το έκανε! δεν συμφωνούσε μαζί του, Δεν του ‘φτιαξε τη σελίδα της εταιρείας του όπως ήθελε, και του χρωστούσε από τα παλιά 16 χιλιάρικα!”.
Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως μετά την πρώτη συνέντευξη, ο οίστρος μου να αναλύσω τα κενά, και να αξιολογήσω τη σελίδα που «δεν του άρεζε και ήθελε να αλλάξει» μου πήρε σχεδόν ένα οκτάωρο. Ήθελα να προετοιμαστώ κατάλληλα για την δεύτερη συνέντευξη, ώστε να συζητήσουμε τις πιθανές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν.

Ώρες και φορές σκέφτομαι, πως η ξεροκεφαλιά μου μπορεί να αποβεί μοιραία πολλές φορές…

Σχεδόν άυπνη, πήγα προετοιμασμένη (θεωρούσα) στην δεύτερη συνέντευξη. Ξεκίνησα λοιπόν, λίγο με αυστηρό τόνο να απευθύνομαι στον συνεργάτη του, βέβαια ο πιθανός εργοδότης μου είχε δώσει όλο το θάρρος να το κάνω αφού μου τον είχε θάψει και μάλιστα τόνισε πως ότι και να ειπωθεί να ξέρω πως θα είναι με το μέρος μου και όχι με του άλλου.

Άρχισα να μιλάω για τις αλλαγές που είναι αναγκαίες να γίνουν στη σελίδα, πως πρέπει να μπούνε περισσότερες εικόνες, πως δεν δίνεται το μήνυμα στον χρήστη πως πρόκειται για ηλεκτρονικό κατάστημα, και άλλα τέτοια χαζά και ωραία που όφειλα να πω γιατί γνώριζα και ήμουν ειδικός πάνω στο θέμα.

Και τότε αρχίζει το θέμα να αποκτά πραγματικά ενδιαφέρον!

Ο συνεργάτης του σχεδόν τσίριζε και ωρυόταν ότι τον προσβάλω. «Είσαι άχρηστη» μου  φώναξε, «ποια νομίζεις ότι είσαι δείξε μου το πορτοφόλϊο σου, χάνω τον καιρό μου, θα γυρίσεις να μου πεις εμένα που έχω φτιάξει 50 σελίδες (ούτε 5 δεν ήταν, όλες θύμιζαν blog) και έχω πείρα τόσων ετών, ότι δεν έφτιαξα σωστά την σελίδα; Μα εσύ ακυρώνεις τη δουλειά μου με αυτά που λες».

 Προς στιγμήν, ανακάθισα στην καρέκλα μου, ανασκουμπώθηκα και δεν ήθελα να μιλήσω, ή μάλλον πρόλαβα να ψελλίσω ότι “έχω σπουδάσει κάτι ανάλογο, ότι είχαμε ειδικό μάθημα που αξιολογούσαμε σελίδες και έχω από εκεί την πείρα”.

Εκείνος άρχισε να με αντικρούει «και το πόσο τέλειωσες την σχολή σου δηλαδή », «το 2007» απάντησα εγώ «και τι έχουμε τώρα;» ξαναρώτησε εκείνος «2017» είπα πάλι. «Χα πέρασαν 10 χρόνια και τι ήρθες να μας πεις τώρα» Προς στιγμήν είχα παγώσει και τα χέρια μου ψιλοέτρεμαν. Αλλά αντί να φύγω, κάθισα να ζήσω όλο το σίριαλ του παραλόγου.

Ο τύπος συνέχισε να μιλάει ακάθεκτος και με αυστηρό τόνο να μου προστάζει να τον ακούσω, και πως αυτός (!) θα ήταν το αφεντικό μου και πως ότι μου έλεγε εκείνος έπρεπε να το εκτελώ! Και ότι η θέση εργασίας δεν αφορούσε για αρχή διαχείριση σελίδας αλλά! Τηλεφωνική ενημέρωση σε εν δυνάμει πελάτες!! Και πως αργότερα, θα γινόμουν ο επιλοχίας της εταιρείας! Και θα διαχειριζόμουν τα πάντα εκεί μέσα! Δεν ‘θέλαν απλά μία υπάλληλο αλλά μία συνεργάτη ικανή να πάρει την εταιρεία που είχε πιάσει πάτο και χρωστούσε και της Μιχαλούς και να την απογειώσει!

 Μέσα σε όλα δεν παρέλειψε να τονίσει πως θα πληρώνομαι με καθυστέρηση και σε δόσεις, γιατί έτσι δουλεύουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις σήμερα. Όλο αυτό αλήθεια, το είπε με μία ανάσα, και χωρίς να κοκκινίσει/μελανιάσει από πιθανή έλλειψη οξυγόνου!

Ο δε πιθανός εργοδότης μου, στο τέλος πήρε το μέρος του, και άρχισε να τον εξυμνεί.. να λέει πόσο καλός πωλητής είναι και πόσο καλά γνωρίζει την αγορά και παρόλο που είχε ατυχίες οικονομικές, χρωστάει βλέπεται και αυτός της Μιχαλούς, είναι πανέξυπνος και πρόσφατα πούλησε τόσα κομμάτια και έβγαλε 20 χιλιάρικα… άσχετα που  χρωστούσε τα 16 στον ίδιο ακόμα.

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η δεύτερη συνέντευξη με εμένα να πεθαίνω στο κατούρημα και να θέλω να φύγω, αλλά ενώ είχε φύγει ο συνεργάτης, ο πιθανός εργοδότης δεν με άφηνε να φύγω!

Ήθελε να μου δείξει την βιοτεχνία, τον τρόπο που λειτουργεί, τα προϊόντα και ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σας! Στο τέλος κατέληξε πως θα με ‘παιρνε την Παρασκευή να μου πει να έρθω από βδομάδα! Αντ’ αυτού με πήρε την επόμενη Παρασκευή και εγώ εννοείτε πως δεν απάντησα. Με κάλεσε και το Σάββατο και πάλι εγώ τα ίδια. Στο τέλος μου ‘στειλε το εξής μήνυμα και αν θέλετε το πιστεύεται:

«Καλησπέρα, σε έχω πάρει τηλέφωνο και δε σε βρίσκω… να σε ψάξω ή όχι… για να ξέρω»

Και φυσικά η δική μου απάντηση: «Δεν το σήκωσα γιατί ήδη δουλεύω κάπου. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον καλή συνέχεια»

Τα σχόλια δικά σας,

ΑΝΕΡΓΗ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ

Έχω καιρό να γράψω το ξέρω και τώρα νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για κάτι τέτοιο... Θα περιγράψω περιστατικά από τον τελευταίο καιρό της ζωής μου και ίσως φανούν αρκετά αστεία έως κωμικοτραγικά. 

Πάει καιρός που τέλειωσα τις σπουδές μου τότε που δημιούργησα αυτό το blog και είχα ανάγκη να γράφω για να ξεχνιέμαι από την δυσκολία συγγραφής της πτυχιακής μου. Τώρα μετά από σχεδόν δέκα χρόνια βρίσκομαι και πάλι στο σημείο μηδέν. Στέλνω βιογραφικά χωρίς αντίκρισμα τις περισσότερες φορές και στην καλύτερη πηγαίνω για συνέντευξη αλλά κάποιες φορές καταφέρνω και κάποιο δοκιμαστικό! Το θέμα είναι πως κάθε φορά με απορρίπτουν. Τουλάχιστον οι καλές δουλείες ναι σωστά βάζω τον τόνο! έστω και καταλάθος...

Την Τετάρτη με κάλεσαν για συνέντευξη στον Άγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης είναι σχετικά κοντά από το σπίτι μου, έχει να παρκάρω, και συν της άλλης είναι δουλεία γραφείου! Το τελευταίο το τονίζω γιατί όποιος περάσει από διάφορα πόστα καταλήγει να προτιμάει τέτοιες θέσεις για ευνόητους λόγους.

Η αγγελία έγραφε: ΑΠΟ AGM ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΓΑΛΕΙΩΝ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΒΙΠΕ ΑΓΧΙΑΛΟΥ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ, 2310778955, ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΕ ΓΝΩΣΗ ΑΓΓΛΙΚΩΝ ΚΑΙ Η/Υ ΜΕ ΕΥΧΕΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΥ, ΠΡΟΕΡΑΙΤΕΙΚΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΤΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΩΝ ΣΥΣ. ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΩΝ. ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟ megi@protopsaltis.gr"

Το προσέξατε και εσείς το ορθογραφικό ε?

Συνήθως στις συνεντεύξεις με διακρίνει αρκετό άγχος στην συγκεκριμένη πάλι δεν είχα ούτε ίχνος!

Διευθυντής: κύριος λίγο πιο πάνω από τα 60 με αστραλιζέ σκουλαρικάκι στο αριστερό αφτί του, χαμογελαστός και ευγενικός. Αυτό που μου ‘κανε εντύπωση περισσότερο ήταν οι πάρα πολλές φωτογραφίες που είχε ο χώρος. Φωτογραφίες με τα εγγόνια, με την οικογένεια από γάμους, βαφτίσεις, από εκδρομές και πάει λέγοντας. 

Ακολουθεί ο διάλογος:

Διευθυντής: Α! από ότι βλέπω έχετε εμπειρία και στις πωλήσεις, και τι σπουδάσατε; Α μάλιστα πάρα πολύ ωραία. Οικογενειακές υποχρεώσεις; Το λέω γιατί οι υπάλληλοι μου είναι οικογένεια μου, και αν π.χ. έχεις κάποιον γονιό σου που πρέπει να τον πας στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση πρέπει να το ξέρω (ωραία σκέφτηκα και Άνθρωπος). Άγαμη ε; θα ήθελα να ξέρω αν σκέφτεστε να κάνετε παιδάκι γιατί ξέρετε πως είναι να σας εκπαιδεύσουμε και μετά να μας φύγετε! Γονείς; καταγωγή; Α! και εμένα οι παππούδες μου ήταν από την Μικρά Ασία! Είστε μήπως και πόντια; 

Και η ερώτηση κόλαφος! Αν θέλατε να ακολουθήσετε ένα επάγγελμα ποιο θα ήταν αυτό που θα σας άρεσε να κάνετε;

ΕΓΩ: Συγγραφέας! 

Διευθυντής: Θα θέλατε να γίνετε εκείνη που έγινε γνωστή και πλούσια και στο τέλος έγινε και ταινία; (Εννοούσε τις 50 αποχρώσεις του Γκρι σίγουρα και όχι τον Χάρρυ Πότερ ο παππούς)

Εγώ: Όχι ακριβώς, εννοώ θα ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, ένα επάγγελμα που να με εξελίξει όχι απαραίτητα να γράψω κάποιο βιβλίο.

Διευθυντής: Πολύ ωραία και εμείς αυτό θέλουμε συνεργάτες που να είναι δημιουργικοί και εξελίξιμοι. Εγώ δεν ξέρω τη φύση της δουλειάς είμαι άσχετος (ειλικρινής) η τάδε θα σε εκπαιδεύσει μισό λεπτό να την φωνάξω. 

-Ανεβαίνει μία νέα κοπέλα χαμογελαστή με έντονη την αίσθηση στρες στο ηχόχρωμα της φωνής της και με ένα Σίγμα που έβγαζε μάτι.

Σσας μίλησε ο διευθυντής για την θέση εργασίας; τι ακριβώς αφορά; (είχε περάσει κάνα 20λεπτο και ακόμη δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς θα έκανα) 

Πρόκειται για e-shop και η δική σας δουλειά θα είναι  ένα κομμάτι του (καταπληκτικά σκέφτηκα) Ξέρεις από υπολογιστές, photoshop και αγγλικά; πολύ ωραία θα 'ρθεις την παρασκευή για ένα δοκιμαστικό να δεις αν μας αρέσεις αλλά και εμείς αν σε αρέσουμε, λοιπόν αύριο έχουν άλλα άτομα δοκιμαστικό, παρασκευή πρωί το ίδιο…θα ρθεις παρασκευή στης 3 για τρεις με τέσσερις ώρες και εννοείτε θα πληρωθείς. 

Είχα ήδη ενθουσιαστεί! Φαινόταν ότι πιο ιδανικό μου είχε τύχει τον τελευταίο καιρό. Θα έβαζα τα δυνατά μου να τα καταφέρω. 

Ημέρα του δοκιμαστικού

Δεν είχα ούτε αγωνία, ούτε άγχος, ούτε τίποτα. Ήμουν άνετη, ωστόσο είχα μία αρνητική αίσθηση, σαν να μην ήθελα να πάω. Ο υπολογιστής ήταν ανοιχτός, λοιπόν μου λέει "θα σου δείξω ένα παράδειγμα και εσύ μετά πρέπει να το κάνεις, πάρε και ένα χαρτί να σημειώνεις. Ξεκινάμε από δω, να δούμε αν έχουμε καταγράψει το προϊόν στη βάση μας, μετά αν το ‘χουμε καταχωρήσει στον Σκρουτζ (https://www.skroutz.gr/) και μετά το καταχωρούμε με τον παρακάτω τρόπο."

 Μου έδειξε όλα τα βήματα, μία φορά. Μετά μ' άφησε να κάνω το ίδιο μόνη μου. Λίγο το 'χασα στην αρχή δεν ήξερα και το συγκεκριμένο πρόγραμμα, τα βήματα ήταν αρκετά και παρά την εμπειρία μου σε προγράμματα καταχώρισης παρέλειψα να κάνω το πρώτο βήμα να πατήσω το + για μια καινούργια καταχώρηση! 

Άρχισα να καταχωρώ όλα τα επόμενα βήματα πράγμα λάθος για εκείνη αφού δεν είδε καν τη διαδικασία που ακολούθησα. Έσβησε την εγγραφή, και μου ζήτησε να στείλω ένα  υποθετικό εμαιλ σε κάποιον πελάτη, μου υπαγόρευσε το κείμενο και εγώ το έγραψα. Άνοιξα το outlook και ξεκίνησα το γράψιμο, τέλειωσα ήρθε και μου λέει "όχι στα Ελληνικά, στα αγγλικά το ζήτησα". Στα Αγγλικά;; ρώτησα με ένταση και το στρες έπιανε ταβάνι. "Ναι έτσι σου είπα" αναφώνησε.

 Είχαν περάσει ήδη πενήντα λεπτά από την στιγμή που είχα φτάσει στο γραφείο, το μυαλό μου ήταν κάπως θολό, και τα χέρια μου έτρεμαν, μέσα μου βαθειά ήξερα πως κάτι δεν πήγε καλά, ωστόσο συνέχιζα να προσπαθώ…

Δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να αντιγράψω το Ελληνικό κείμενο σε κάποιο μεταφραστικό της google, και σε λίγα δευτερόλεπτα να έχω την πολυπόθητη μετάφραση. Ούτως η άλλως τη δεδομένη στιγμή οι μόνες αγγλικές λέξεις που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν οι βασικές, good morning good evening και good night.

Διάβασα το κείμενο το είχε μεταφράσει καταπληκτικά! Η κοπέλα είχε καταλάβει την κίνηση μου, εξάλλου δεν έκανα κάτι κρυφά ήταν εκεί και με επέβλεπε.

"Ωραία μου γνέφει, είδα και την μετάφραση, από δω και πέρα δεν εξαρτάτε από μένα, κάτι τέτοια μισόλογα είπε τελοσπάντων. Μέχρι το απόγευμα αν σε καλέσουμε σημαίνει πως πήρες τη θέση."

Δεν πέρασαν 3 ώρες, η ίδια αγγελία και πάλι στην οθόνη του υπολογιστή μου. Αυτή τη φορά σε άλλο site. Το τελευταίο τρίμηνο την είδα τουλάχιστον σε τρεις διαφορετικές ημερομηνίες και διαφορετικές σελίδες. Δεν ξέρω αλήθεια γιατί γίνεται όλο αυτό. Δεν βρίσκουν όντος το προσωπικό που θέλουν; Ή δεν θέλουν να βρεθεί;

ΤΟ ΛΑΣΠΟΛΟΥΤΡΟ

Όλοι λίγο πολύ έχουμε επισκεφτεί κάποιο σπα της περιοχής όπου μείναμε για διακοπές, να κάπως έτσι κλείσαμε με τη φίλη μου λασπόλουτρο στην Κρηνίδα που βρίσκεται ανάμεσα στην Καβάλα και τη Δράμα! Η δε φίλη μου είχε ξαναπάει και της φάνηκε ξεχωριστή και συνάμα θεραπευτική εμπειρία…

Ο χώρος σου έδινε την εντύπωση πως αν κάποιος ψάχνει την χαλάρωση και την ηρεμία βρέθηκε στην σωστή τοποθεσία.

Μάλιστα πήγαμε αργοπορημένες… αλλά  στην υποδοχή, οι γνωριμίες, μας εξασφάλισαν την είσοδο στο ιαματικό αυτό λουτρό…

Λίγο πριν βουτήξουμε στον «βούρκο» ενημερωθήκαμε πως έπρεπε να αποχωριστούμε τα αγαπημένα μας μαγιό, έτσι αφήσαμε τις ντροπές καταμέρους (τα μαγιό στα αποδυτήρια)… πέντε με έξι κεφάλια λουσμένα από λάσπη γύρισαν και κοίταξαν τις νέες αφίξεις… ο παραλληλισμός μου ότι θύμιζαν χελώνες δεν ήταν διόλου τυχαίος! μόνο τα μάτια τους ξεχώριζαν από μακριά!

Δειλά μπήκα και εγώ με τη φίλη…

Η λάσπη με έκανε να γίνομαι δυσκίνητη! Πολύτιμη βοήθεια ήταν τα σχοινιά που βρίσκονταν ανάμεσα μας… η ελπίδα όμως να βρεθούμε σε μέρος με ήλιο γιατί «έτσι έπρεπε» παρέμενε άκαρπη! Αφού ένα «θωρηκτό » είχε καταλάβει ένα μεγάλο κομμάτι της πισίνας… και τα έλεγε με την κολλητή της… που όπως άκουγα ήταν το 15ο μπάνιο τους..

Σιγά- σιγά  άρχισα να συνηθίζω την αίσθηση της λάσπης και να εξοικειώνομαι με το χώρο…

Η ντροπή υποχωρούσε καθώς δεν είχα να ανησυχώ για κάτι, εξάλλου όλες ήμασταν ολόιδιες και καλυμμένες  από  το ίδιο μαύρο  υλικό … Βρήκαμε και μια καλή θέση που μας έβλεπε ο ήλιος οπότε όλα καλά… Ξάφνου όμως την ηρεμία μου χάλασε μια τσιριχτή φωνή! «Σας ενημερώνω πως τα ντους κλείνουν σε δέκα λεπτά!!!» είπε.

Ένα τσούρμο από γυναίκες με βαριές …πολύ βαριές κινήσεις..σχεδόν ποδοπατώντας η μια την άλλη άρπαξαν από ένα σχοινί – βοηθό με σκοπό να πάνε στα ντους!

Και εκεί αρχίζει η αποθέωση!!

20 "αραπίνες" μπανιαριζόμασταν με απίστευτο ζήλο… η λάσπη έφευγε από πάνω μας και η γυμνή σάρκα έδινε και έπαιρνε! Η σκηνή δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνη με τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων…

Το καλύτερο ήταν πως 2 ώρες αργότερα που επισκέφτηκα την τουαλέτα είχα κρατήσει λίγο από την ιαματική λάσπη… όχι σε κάποιο πλαστικό κουτάκι… ούτε στα αφτιά μου… ούτε καν στις μασχάλες μου… ΝΑΙ εκεί το φύλαξα στις άλλες εγκοπές!!! καλά καταλάβατε…

Καληνύχτα σας...