Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι για το πρόσωπο της. Να της προσάψω κάτι, να την κατηγορήσω, να βγάλω το άχτι μου, τον θυμό μου, τον πικρό καημό μου, σε λίγο θα γράψω και τραγούδι να μου το θυμηθείτε...
Οι μέρες κυλάνε ήσυχες και τίποτα δεν θυμίζει κάτι από το πρόσφατο παρελθόν. Τα γέλια, οι πλάκες, η ανεμελιά, η διάθεση αλλά και οι άπειρες ιστορίες έχουν εμφανιστεί και πάλι. Η καθημερινότητα συνεχίζει τον αργό και ήρεμο ρυθμό της, όλοι έχουμε επιστρέψει στις παλιές αγαπημένες μας συνήθειες. Καμία στριγκλιά, κακανιτό, στη δια πασών ραδιόφωνο, ή λέξεις όπως «Εγώ, Εγώ και Εγώ» δεν ακούγονται πια.
Ναι, είναι γεγονός!
Η κυρία Μαρία έσπασε το πόδι της!
Δεν το έσπασε όμως, όπως θα μπορούσε να συμβεί, στον οποιονδήποτε από εμάς.
ΟΧΙ.
Δεν έγινε τυχαία στην ίδια...
Η ικανότητά της στο κολύμπι, η επιτυχία της να φτάνει σημαδούρα χωρίς αντίπαλο, το ζηλευτό της περπάτημα που κάθε έμπειρος μαραθωνοδρόμος θα ποθούσε, τα γυμνασμένα της κόκαλα, το μπρίο της να παραγγέλνει σουβλάκια ενώ συνομήλικες της κουβαλούσαν «ταπεράκι» από το σπίτι, η σπίθα μέσα της να επιλέγει έντονα φουξ συνολάκια αλλά και εκρηκτικά κραγιόν ... την κάναν ευάλωτο στόχο σε αυτήν την διαβολική ενέργεια που λέγεται «ΜΑΤΙ».
Ήταν πολύ αργά πια, τον τελευταίο καιρό δεν της έμενε πια χρόνος για προσευχή και νηστεία. Ο προσωπικός της χρόνος είχε μειωθεί σημαντικά. Έπρεπε να φέρει βόλτα τρία σπίτια. Το δικό της, της κόρης της και της γιαγιάς. Παράλληλα, οι κοινωνικές υποχρεώσεις είχαν αυξηθεί λόγω καλοκαιριού αλλά και οι απαιτήσεις της γιαγιάς για παρεούλα μεγάλωναν. Τα νεύρα της είχαν γίνει κρόσσια...σιγά σιγά εκδήλωνε αυτό που τόσο πολύ φοβόταν... τον πραγματικό της εαυτό....
Και έτσι ένα όμορφο πρωϊνό, ηλιόλουστο θαρρείς πριν καν προλάβει να πάρει ροδάκινα από την λαϊκή, ήρθε η θεία δίκη, ο από μηχανής θεός. Το πόδι της, σχεδόν από θαύμα έκανε ένα κρακ από μόνο του και έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία...έσπασε...
Και έτσι ζήσαμε εμείς καλά....και κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του...
