ΟΙ ΦΟΥΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ...

Μιας και άρχισα να διηγούμαι ιστορίες από τον παλιό καλό καιρό γιατί να μην το συνεχίσω; μονολόγησα...Που λέτε λοιπόν, κάποτε με είχε πιάσει οίστρος με τις εκκλησίες και τα κατηχητικά, τι εκδρομές σε μοναστήρια, τι ξωκλήσια, τι σε διάφορους ναούς... όλα τα είχε γυρίσει η αφεντιά μου... δεν έχω παράπονο!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίσαμε όλο το κοριτσομάνι του κατηχητικού να επισκεφτούμε ένα από τα καλύτερα μοναστήρια της Ελλάδος...ονόματα μην ζητάτε...έχουν περάσει και τα χρόνια...

Μάλιστα, έχοντας υπόψιν την αυστηρότητα της μονής φρόντισα να επιμεληθώ και αναλόγως την εμφάνισή μου...δηλαδή φούστα κάτω από το γόνατο, μανίκια και λαιμουδιά μέχρι εκεί που δεν πάει ο νους, και τα μαλλιά;...φυσικά μαζεμένα κότσο...

Βέβαια, παρόλο την αξιοπρεπή μου εμφάνιση οι καλόγριες εκεί δεν συμφώνησαν και τόσο μόλις με πρωτοαντίκρυσαν. Ήθελαν δηλαδή με απλά λόγια να αλλάξω την ωραία μου φούστα με μία ως τον αστράγαλο...για να μην πω ότι την πατούσα και λιγάκι...

Να μην σας τα πολυλέω, ένιωθα σαν τη barbie μέσα στα ρούχα του Ken, σαν αβγό που αντί για σφιχτό σου βγαίνει μελάτο, σαν τσουβάλι με πατάτες βρε αδερφέ! σκέτη αποτυχία και απογοήτευση δηλαδή!

Αλλά τι να κάνω η δισμοιρη που είχα μπλέξει με πεισματαρες καλόγριες...άντε να τα βγάλω περα! Έτσι το πήρα απόφαση! Ικανοποιώντας λοιπόν και την τελευταία καλόγρια με την εξαιρετική μου (σύμφωνα με τους κανόνες του μοναστηριού), εμφάνιση...θα έμπαινα μέσα...ντρεπόμουν δεν ντρεπόμουν, μία ώρα ήταν εξάλλου κάποτε θα περνούσε...Μάλιστα επειδή η φούστα ήταν κατά πολύ φαρδύτερη από ότι περίμενα, την στήριξα (όσο μπορούσα δηλαδή) πάνω από την αλλη μου φούστα...εκείνη την κοντή που λέγαμε...

Η εκκλησία ήταν αρκετά μεγάλη και ένας λόγος παραπάνω που από την ντροπή μου ήθελα να κρυφτώ, Έτσι πήγα και κάθισα πίσω από μια κολόνα... το πολύ πολύ να με έβλεπαν μόνο όσοι κάθονταν από πίσω μου σκέφτηκα...(βλ. στρουθοκαμηλισμός)

Μπορώ να πω πως ύστερα από μερικά λεπτά είχα ξεχάσει το γεγονός με τη φούστα, άρχισα να μην είμαι τόσο σφιγμένη, και γενικά θα έλεγα πως πότε το μυαλό μου ταξίδευε σε μέρη μακρινά, και πότε συνειδητοποιούσα πως βρισκόμουν στην εκκλησία...και έπαιρνα φυσικά την αγγελική μου φατσούλα ξανά...

Σε μία από εκείνες τις στιγμές λοιπόν, που το μυαλό ταξιδεύει...είμαι σίγουρη πως όλοι το έχετε πάθει αυτό σε εκκλησία (είχα ακουμπήσει και το κεφάλι μου στην κολόνα)...η φούστα(ο θεός να την κάνει) με αφήνει ξεδιάντροπα, σαν να με βαρέθηκε ξαφνικά, σαν και κεινη να ονειροπολούσε για ώρες...και να την πήρε ο μορφέας...δηλαδή το δάπεδο της εκκλησίας ήθελα να πω...

Μάλιστα, στα επόμενα λεπτά και ευτυχώς δηλαδή που πήρε και κάποια λεπτά για να μπορέσω να την τοποθετήσω και πάλι επάνω μου, και να φαίνεται σαν φούστα...και όχι σαν πετσέτα που μόλις βγήκα από το μπάνιο...βγήκαν τα εξαπτέρυγα!...ξέρετε ο παππάς με τα παππαδάκια που κάνουν τον γύρω της εκκλησίας...

Με θυμάμαι, για ώρες να προσπαθώ να πνίξω τα γέλια μου! Που να βρω κουράγιο; αφού οι γύρω μου με παρακινούσαν για κάτι τέτοιο...με τα δικά τους γέλια φυσικά...

Τώρα που το θυμάμαι, ο παππάς σαν να μας κοίταζε λιγάκι περίεργα, να δεις αυτός με μάτιασε!

Υ.Γ Η φούστα επεστράφη και πάλι πίσω στις καλόγριες ύστερα από το πέρας της λειτουργίας, το μόνο που ελπίζω είναι να μην παιζόταν κάποιο στοίχημα πίσω από την πλάτη μου...

Καληνύχτα σας!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!

Όλοι σίγουρα έχουνε να θυμούνται διάφορες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια...
Οι περισσότεροι είμαι σίγουρη πως θα αναπολούν οικογενειακές στιγμές γύρω από το τραπέζι σε περίοδο εορτών ή και ακόμη διάφορων συνεστιάσεων...κάτι τέτοιο είχα και εγω στο μυαλό μου να σας διηγηθώ παρακάτω... Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι τον παππού μου την περίοδο των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα την πρωτοχρονιά να βάζει κοσμήματα πάνω στην βασιλόπιτα, και καθώς έστρίβε ένα πορτοκάλι έλεγε και τα παρακάτω λόγια: όπως γυρίζει το πορτοκάλι έτσι να γυρίσει και ο χρόνος όλος...αυτό βέβαια το επαναλαμβάνουμε κάθε χρονιά! είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση θα λέγαμε...

Ύστερα φυσικά μετά από το φαγοπότι και γλεντοκόπι που ακολουθούσε συνεχίζαμε με φωτογραφίες, πότε με μας τα παιδιά να χορεύουμε και να παίρνουμε διάφορες πόζες, πότε με τους μεγαλύτερους να επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες! Αλλά αυτό που με προβληματίζει εδώ και χρόνια...και μιλάω για τις φωτογραφίες, είναι το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες κρατάω πότε ένα πορτοκάλι, πότε ένα κρουασάν, πότε γενικά κάτι σε φαγώσιμο...Δεν αντιλέγω ότι ήμουν, φαγανό παιδί από τα μικράτα μου αλλά το γεγονός να απαθανατίζομαι πάντα να τρώω κάτι άρχισε να με προβληματίζει...

Τελικά ύστερα από αρκετές ώρες περισυλλογής με τον εαυτό μου, και αφού έστιψα το κεφαλάκι μου σε σημείο που δεν παίρνει... θυμήθηκα πως η επιλογή της πόζας με τα φρούτα και όλα τα συναφή ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης που είχα τότε.

Δηλαδή όταν σε βγάζουν μία φωτογραφία αντί να έχεις τα χέρια σου να κρέμονται αμήχανα, ή γενικά να πάρεις την κλασσική πόζα (βλέπε σταυρωμένα χέρια)...εγώ προτίμησα και δημιούργησα την δική μου, μοναδική πόζα!...ποια άλλη; αυτήν που έλεγα παραπάνω με τα φαγώσιμα στο χέρι...

Δεν θα ξεχάσω στιγμές που μόλις ήταν να βγω φωτογραφία, αμέσως έπαιρνα στο χέρι κάτι έτσι για να φαίνεται ότι τρώω!

Από μικρή πρωτότυπη δεν μπορείτε να πείτε...