ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!

Όλοι σίγουρα έχουνε να θυμούνται διάφορες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια...
Οι περισσότεροι είμαι σίγουρη πως θα αναπολούν οικογενειακές στιγμές γύρω από το τραπέζι σε περίοδο εορτών ή και ακόμη διάφορων συνεστιάσεων...κάτι τέτοιο είχα και εγω στο μυαλό μου να σας διηγηθώ παρακάτω... Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι τον παππού μου την περίοδο των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα την πρωτοχρονιά να βάζει κοσμήματα πάνω στην βασιλόπιτα, και καθώς έστρίβε ένα πορτοκάλι έλεγε και τα παρακάτω λόγια: όπως γυρίζει το πορτοκάλι έτσι να γυρίσει και ο χρόνος όλος...αυτό βέβαια το επαναλαμβάνουμε κάθε χρονιά! είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση θα λέγαμε...

Ύστερα φυσικά μετά από το φαγοπότι και γλεντοκόπι που ακολουθούσε συνεχίζαμε με φωτογραφίες, πότε με μας τα παιδιά να χορεύουμε και να παίρνουμε διάφορες πόζες, πότε με τους μεγαλύτερους να επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες! Αλλά αυτό που με προβληματίζει εδώ και χρόνια...και μιλάω για τις φωτογραφίες, είναι το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες κρατάω πότε ένα πορτοκάλι, πότε ένα κρουασάν, πότε γενικά κάτι σε φαγώσιμο...Δεν αντιλέγω ότι ήμουν, φαγανό παιδί από τα μικράτα μου αλλά το γεγονός να απαθανατίζομαι πάντα να τρώω κάτι άρχισε να με προβληματίζει...

Τελικά ύστερα από αρκετές ώρες περισυλλογής με τον εαυτό μου, και αφού έστιψα το κεφαλάκι μου σε σημείο που δεν παίρνει... θυμήθηκα πως η επιλογή της πόζας με τα φρούτα και όλα τα συναφή ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης που είχα τότε.

Δηλαδή όταν σε βγάζουν μία φωτογραφία αντί να έχεις τα χέρια σου να κρέμονται αμήχανα, ή γενικά να πάρεις την κλασσική πόζα (βλέπε σταυρωμένα χέρια)...εγώ προτίμησα και δημιούργησα την δική μου, μοναδική πόζα!...ποια άλλη; αυτήν που έλεγα παραπάνω με τα φαγώσιμα στο χέρι...

Δεν θα ξεχάσω στιγμές που μόλις ήταν να βγω φωτογραφία, αμέσως έπαιρνα στο χέρι κάτι έτσι για να φαίνεται ότι τρώω!

Από μικρή πρωτότυπη δεν μπορείτε να πείτε...