ΟΙ ΦΟΥΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ...

Μιας και άρχισα να διηγούμαι ιστορίες από τον παλιό καλό καιρό γιατί να μην το συνεχίσω; μονολόγησα...Που λέτε λοιπόν, κάποτε με είχε πιάσει οίστρος με τις εκκλησίες και τα κατηχητικά, τι εκδρομές σε μοναστήρια, τι ξωκλήσια, τι σε διάφορους ναούς... όλα τα είχε γυρίσει η αφεντιά μου... δεν έχω παράπονο!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίσαμε όλο το κοριτσομάνι του κατηχητικού να επισκεφτούμε ένα από τα καλύτερα μοναστήρια της Ελλάδος...ονόματα μην ζητάτε...έχουν περάσει και τα χρόνια...

Μάλιστα, έχοντας υπόψιν την αυστηρότητα της μονής φρόντισα να επιμεληθώ και αναλόγως την εμφάνισή μου...δηλαδή φούστα κάτω από το γόνατο, μανίκια και λαιμουδιά μέχρι εκεί που δεν πάει ο νους, και τα μαλλιά;...φυσικά μαζεμένα κότσο...

Βέβαια, παρόλο την αξιοπρεπή μου εμφάνιση οι καλόγριες εκεί δεν συμφώνησαν και τόσο μόλις με πρωτοαντίκρυσαν. Ήθελαν δηλαδή με απλά λόγια να αλλάξω την ωραία μου φούστα με μία ως τον αστράγαλο...για να μην πω ότι την πατούσα και λιγάκι...

Να μην σας τα πολυλέω, ένιωθα σαν τη barbie μέσα στα ρούχα του Ken, σαν αβγό που αντί για σφιχτό σου βγαίνει μελάτο, σαν τσουβάλι με πατάτες βρε αδερφέ! σκέτη αποτυχία και απογοήτευση δηλαδή!

Αλλά τι να κάνω η δισμοιρη που είχα μπλέξει με πεισματαρες καλόγριες...άντε να τα βγάλω περα! Έτσι το πήρα απόφαση! Ικανοποιώντας λοιπόν και την τελευταία καλόγρια με την εξαιρετική μου (σύμφωνα με τους κανόνες του μοναστηριού), εμφάνιση...θα έμπαινα μέσα...ντρεπόμουν δεν ντρεπόμουν, μία ώρα ήταν εξάλλου κάποτε θα περνούσε...Μάλιστα επειδή η φούστα ήταν κατά πολύ φαρδύτερη από ότι περίμενα, την στήριξα (όσο μπορούσα δηλαδή) πάνω από την αλλη μου φούστα...εκείνη την κοντή που λέγαμε...

Η εκκλησία ήταν αρκετά μεγάλη και ένας λόγος παραπάνω που από την ντροπή μου ήθελα να κρυφτώ, Έτσι πήγα και κάθισα πίσω από μια κολόνα... το πολύ πολύ να με έβλεπαν μόνο όσοι κάθονταν από πίσω μου σκέφτηκα...(βλ. στρουθοκαμηλισμός)

Μπορώ να πω πως ύστερα από μερικά λεπτά είχα ξεχάσει το γεγονός με τη φούστα, άρχισα να μην είμαι τόσο σφιγμένη, και γενικά θα έλεγα πως πότε το μυαλό μου ταξίδευε σε μέρη μακρινά, και πότε συνειδητοποιούσα πως βρισκόμουν στην εκκλησία...και έπαιρνα φυσικά την αγγελική μου φατσούλα ξανά...

Σε μία από εκείνες τις στιγμές λοιπόν, που το μυαλό ταξιδεύει...είμαι σίγουρη πως όλοι το έχετε πάθει αυτό σε εκκλησία (είχα ακουμπήσει και το κεφάλι μου στην κολόνα)...η φούστα(ο θεός να την κάνει) με αφήνει ξεδιάντροπα, σαν να με βαρέθηκε ξαφνικά, σαν και κεινη να ονειροπολούσε για ώρες...και να την πήρε ο μορφέας...δηλαδή το δάπεδο της εκκλησίας ήθελα να πω...

Μάλιστα, στα επόμενα λεπτά και ευτυχώς δηλαδή που πήρε και κάποια λεπτά για να μπορέσω να την τοποθετήσω και πάλι επάνω μου, και να φαίνεται σαν φούστα...και όχι σαν πετσέτα που μόλις βγήκα από το μπάνιο...βγήκαν τα εξαπτέρυγα!...ξέρετε ο παππάς με τα παππαδάκια που κάνουν τον γύρω της εκκλησίας...

Με θυμάμαι, για ώρες να προσπαθώ να πνίξω τα γέλια μου! Που να βρω κουράγιο; αφού οι γύρω μου με παρακινούσαν για κάτι τέτοιο...με τα δικά τους γέλια φυσικά...

Τώρα που το θυμάμαι, ο παππάς σαν να μας κοίταζε λιγάκι περίεργα, να δεις αυτός με μάτιασε!

Υ.Γ Η φούστα επεστράφη και πάλι πίσω στις καλόγριες ύστερα από το πέρας της λειτουργίας, το μόνο που ελπίζω είναι να μην παιζόταν κάποιο στοίχημα πίσω από την πλάτη μου...

Καληνύχτα σας!