Ο ήλιος είχε μόλις ξεπροβάλει τα πουλάκια κελαϊδούσαν, τα αλογάκια χλιμιντρούσαν και για να μην σας ζαλίζω με το τι έκανε όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο....το κλείνω εδώ...Οι γονείς θα έλειπαν και εγώ ως η μικρότερη από τα δύο παιδιά θα έπρεπε να είμαι υπάκουη, φρόνιμη, και πάνω από όλα να είμαι πάντα με την αδερφή μου και προπαντώς...να μην κάνω του κεφαλιού μου....
Μόλις που ακούστηκε η εξώπορτα και τα δυο κορίτσια κάθε άλλο παρά φρόνημα ήμασταν, ξεχυθήκαμε στους δρόμους με τα ποδηλατάκια μας....ένα ροζ το δικό μου και ένα άσπρο της αδερφής μου....το δικό μου είχε και βοηθητικές αν θυμάμαι καλά....
Εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά ακολουθούσα με περισσή ευλάβεια τις συμβουλές των γονιών μου...έλεγα από μέσα μου....και ταυτόχρονα έκανα πηδάλιο στο μικρό ποδηλατάκι μου....μπροστά η αδερφή μου...από πίσω εγώ...
Όνειρο και των δύο μας ήταν να ανέβουμε την μεγάλη ανηφόρα που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας... στα μάτια μας φάνταζε ακατόρθωτη... η ιδέα και μόνο όμως της κατάβασης, ξεπερνούσε κάθε φαντασία μας...
η απόφαση τελικά ήταν ομόφωνη θα κατεβαίναμε από τα ποδηλατάκια μας έτσι ώστε να μην κουραστούμε αρκετά στην ανάβαση και να έχουμε κουράγιο και για δεύτερη φορά....και γιατί όχι και για τρίτη....
Νομίζω πως τα είχαμε καταφέρει! είχαμε φτάσει στην κορυφή!η θέα ήταν απίστευτη από τόσο ψηλά! Μα τι χάναμε τόσο καιρό αναρωτηθήκαμε και οι δυο μας...
Ψάχναμε για ώρα να βρούμε την άκρη του δρόμου από όπου ξεκινήσαμε για την ηρωική μας ανάβαση...είχαμε καταλάβει φυσικά ότι το ύψος ήταν αρκετά μεγάλο...αλλά αυτό κάθε άλλο παρά μας όπλιζε με περισσή χαρά για το προσεχές μας τόλμημα!
Εγώ θα ξεκινούσα δεύτερη...είχα πλάσει και την εξής εικόνα στο μυαλό μου: καθώς θα κατηφόριζα... θα έκανα όλο και πιο δυνατά πετάλι..έτσι τα μαλλιά μου θα σηκωνόταν ψηλά, θα ανέμιζαν στον αέρα, ίσως να άφηνα και τα χέρια μου από το τιμόνι κάπου είχα ακούσει πως είναι και αυτή μια ξεχωριστή εμπειρία...νομίζω πως ήταν στιγμή να την ζήσω...
πετάλι, πετάλι, πετάλι, ακόμα πιο γρήγορα πετάλι...τα μαλλιά σηκώθηκαν!έγιναν ένα με τον άνεμο!Νομίζω πως τώρα ήταν η στιγμή να αφήσω και τα χέρια από το τιμόνι....Επιτέλους ζούσα το όνειρό μου..κατηφόριζα με τέτοια φόρα εκπληκτική ταχύτητα...
....Στο επόμενο δευτερόλεπτο...θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στην άσφαλτο...να το παίζω πεθαμένη...φυσικά και είχα γκρεμοτσακιστεί...φυσικά και το ποδηλατάκι μου δεν είχε αντέξει την ορμή που είχε αναπτύξει...και φυσικά βρισκόμουν κατάχαμα στην άσφαλτ ο αγναντεύοντας από ψηλά πάντα την αδερφή μου που μόλις είχε κατέβει την κατηφόρα...
Πάντως ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι γιατί το είχα παίξει τότε πεθαμένη....επίσης κάπου θυμάμαι αμιδρά και κάποιον να περνάει από δίπλα μου απαθής να με κοιτάει και να συνεχίζει...περίεργα πράγματα....
καληνύχτα σας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου