Η ΗΡΩΪΔΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΑΝ!

Η επόμενη ιστορία αφορά και πάλι τα παιδικά μου χρόνια ....

Στο σχολείο λοιπόν είχε επικρατήσει η τάση ή μάλλον η παράδοση να μοιράζονται στην αρχή της χρονιάς κούτες με πορτοκάλια στους μικρούς μαθητές και κατ' επέκταση στις οικογένειες τους...


Στα διαλλείματα λοιπόν ήταν να μην κάνει κάποιος την αρχή να αρπάξει ένα πορτοκάλι και να το εκσφενδονίσει στον διπλανό του ή γιατί όχι σε κάποιον που είχε προηγούμενα μαζί του...έτσι λοιπόν άρχιζε ένας ανεκδιήγητος πορτοκαλοπόλεμος όπως χαρακτηριστικά τον είχαμε ονομάσει...

....Για μια στιγμή ένα αγοράκι της διπλανής τάξης παρατήρησα πως με είχε βάλει στο μάτι! Συνέχεια με κυνηγούσε και δεν με είχε αφήσει να πάρω ανάσα ο αθεόφοβος! που τον έβρισκα, που τον έχανα, από πίσω... εκεί λοιπόν κάπου στην διαδρομή της διαφυγής μου από τον 10χρονο κυνηγό γλίστρησα και πάρε την κάτω την κουκλίτσα...Το κουδούνι όμως χτύπησε και τα παιδιά μαζεύτηκαν στις αίθουσες...

Φυσικά για να πάω στο σπίτι μου θα έπρεπε να πάρω άδεια από τον διευθυντή, η επόμενη σκέψη όμως που θα με απάλλασσε από την προηγούμενη οδυνηρή διαδικασία, ήταν να μπω στο μάθημα αθόρυβα και διακριτικά, "εξάλλου η τελευταία ώρα του προγράμματος ήταν" "οπότε μικρό το κακό" σκέφτηκα...

Κοιτάζοντας προς τα κάτω αντιλήφθηκα πως το κολάν είχε σκιστεί και οι άκρες από την τρύπα που είχε δημιουργηθεί είχαν ενωθεί με την πληγή που μόλις άρχισε να ανοίγει...στην όλη εμφάνιση φυσικά δεν έλειπαν και οι πρωταγωνιστές της κατάστασης στην οποία είχα περιέλθει δηλαδή μικρά και μεγάλα κομματάκια πορτοκαλιού, φλούδα αλλά και κάποια φύλλα έτσι για ντεκόρ, αν με παρομοίαζε κανείς σαν φρουτιέρα και μάλιστα χωρίς να διαθέτει και ιδιαίτερη φαντασία...

Η μικρή πορτοκαλού λοιπόν...βούλιαξε στην γωνιά της και προσπαθούσε σιωπηρή να περάσει την ώρα της όσο πιο ανώδυνα μπορούσε...

Ύποπτα βλέμματα όμως και χαζά γελάκια δεν μ' άφηναν σε ησυχία...

Η "Κυρία" στην αρχή σαν κάτι να αντιλήφθηκε...σαν κάτι να έπεσε στην υπόληψη της αν και την είχα για πιο χαζή...και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου...κοιτάζοντας με πάντα ερευνητικά...

Εγώ ευχόμουν φυσικά "να με καταπιεί η γη" και σε καμία περίπτωση να μην με σηκώσει στον πίνακα...Να όμως που κάποιες φορές οι ευχές δεν πιάνουν και εκεί είναι που αναρωτιέσαι "υπάρχει θεός;"...

Στην αρχή αρνήθηκα διστακτικά...αλλά εκείνη επέμενε...Εν τέλη σηκώθηκα όμως και άφησα όλη την αρχοντιά μου σε κοινή θέα...

Η "Κυρία" φυσικά αναφώνησε πως είχα γίνει έτσι... και άρχισε να μας μαλώνει που δεν προσέχουμε, που τρέχουμε σαν τα γίδια...και άλλα τέτοια ωραία...

Από τότε βέβαια, τα πορτοκάλια έγιναν η αγαπημένη μου συνήθεια...κατά προτίμηση όμως στο στομάχι μου και όχι για παιχνίδι!

Καληνύχτα σας!