Και για να μην αφήσω για ακόμη μια φορά έτσι άδειο το αγαπημένο μου μπλογκ, θα συνεχίσω με μια ακόμη τραγελαφική μου ιστορία...αυτή την φορά όμως στο λεωφορείο...
Το λεωφορείο το χρησιμοποιούσα καθημερινά και ανελλιπώς, ακόμη και τέσσερις φορές την ημέρα...
Το πρωί για να πάω στο Τ.Ε.Ι, το μεσημέρι για να γυρίσω στο σπίτι και το απόγευμα για να πάω στο φροντιστήριο αγγλικών μου...
Αγαπημένη μου θέση ήταν εκείνη που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το ημικύκλιο...ξέρετε εκείνο το σημείο που γυρίζει ανάλογα με το πότε στρίβει το λεωφορείο... και καθόμουν από την μέσα μεριά, δηλαδή ακριβώς δίπλα από το παράθυρο...ήθελα να έχω θέα γι’ αυτό...δεν με πείραζε δηλαδή που δίπλα μπορούσε να κάτσει ο οποιοσδήποτε, απλά κάτι είχε αυτή η θέση και πάντα ήταν από τις πρώτες επιλογές μου τουλάχιστον όποτε ήταν άδεια...
Το λεωφορείο κατά σύμπτωση δεν ήταν γεμάτο και δίπλα μου κάθισε μια κοπέλα με τον φίλο της όρθιο και ακριβώς μπροστά της...στο ημικύκλιο δηλαδή...η ώρα περνούσε και η κυρία δεν φαινόταν και στα καλύτερα της...
Ξάφνου άκουσα την κοπέλα να απευθύνεται στον νεαρό και να ζητά την σακούλα που κρατούσε στα χέρια του....
Κοίταξα με διακριτικό τρόπο...αφουγκράστηκα την αγωνία της...και μόλις σε μερικά δευτερόλεπτα πήρα και την απάντηση...
Έναν αβίαστο και εκοφαντικό εμετό....με εμένα εγκλωβισμένη στην αγαπημένη μου θέση...κοιτάζοντας πάντα την θέα απ' το παράθυρο...
Για όσους έχουν ακόμη απορίες, μπορώ να τους περιγράψω τις γκριμάτσες που έπαιρναν οι υπόλοιποι επιβάτες του λεωφορείου…
Καληνύχτα σας!
