Άλλα επεισόδια…..
Επειδή γενικά στη ζωή μου έχω μάθει να αυτοσαρκάζομαι και να γελάω με τα μικρά ή μεγάλα καμώματα μου, που τις περισσότερες φορές διηγόντας τα στους άλλους προκαλούν άφθονο γέλιο αλλά και αποδοκιμασία για τους κακόπιστους, θα συνεχίσω να διηγούμαι και να εξιστορώ … μα τι άλλο? Τις ανεκδιήγητες γκάφες μου!
…Φυσικά έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που με θυμάμαι να ψάχνω τα καλύτερα παπουτσάδικα της περιοχής και να τρώω ώρες ολόκληρες πεζοπορίας στους δρόμους με σκοπό να βρω τα κατάλληλα παπούτσια για την σχολική παρέλαση… σημαντικό κίνητρο.. του ξεποδαριάσματος …αποτελούσαν οι αυστηρές απαιτήσεις αλλά και συστάσεις του γυμναστή μας τα παπούτσια να ήταν ανάλογα με την περίσταση…δηλαδή τακουνάκι ούτε πολύ ψηλό αλλά ούτε και πολύ χαμηλό! Με λίγα λόγια τα παπούτσια θα έπρεπε να είναι το πολύ δύο με τρία δάχτυλα… έτσι ώστε και η μηδαμινή ευκαιρία που μου είχε απομείνει να μετατεθώ από την τελευταία σειρά στην προτελευταία να παραμένει άκαρπη…
Το πρόβλημα μου όμως δεν ήταν αυτό! δηλαδή η σειρά… αλλά τη κατάσταση την οποία ερχόμουν να αντιμετωπίσω μετά από κάθε σχολική παρέλαση…
Θα έρθω και στην τραγελαφική μου εμπειρία μην ανησυχείτε…
Αφού δοκίμασα λοιπόν καμιά ντουζίνα τελευταίας παραλαβής από το κατάστημα…και έχοντας ταλαιπωρήσει οποιοδήποτε φιλοτιμήθηκε να με συνοδέψει στην εύρεση του κατάλληλου υποδήματος… κατέληξα σε κείνο το όχι και τόσο ψηλό δερμάτινο και αρκετά σικ για την εποχή του γοβάκι…
Περιχαρής το κυκλοφορούσα στο σπίτι και φυσικά με θαύμαζα σε κάθε μου βήμα ονειροπολώντας για την στιγμή που θα με αντίκριζαν τα δεκάδες βλέμματα των συμμαθητών και συμμαθητριών μου!
Βέβαια για την όλη περίσταση είχα φροντίσει επιμελώς τόσο την κόμη των μαλλιών μου αλλά όσο και το υπόλοιπο της ενδυμασίας που θα ολοκλήρωνε την εντυπωσιακή εμφάνιση μου…
Η μεγάλη μέρα λοιπόν έφτασε! Τα πρόσωπα όλων φωτεινά και χαμογελαστά…βέβαια μεταξύ μας πάντα δεν έλειπαν και τα πικρόχολα σχόλια των άλλων συμμαθητριών… τόσο για το βάψιμο όσο και για εκείνο που έλεγα παραπάνω… το ύψος του τακουνιού…Εγώ βέβαια δεν είχα να ανησυχώ για τίποτα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν τα σημάδια από τα καινούργια παπούτσια, που πάντα μου άφηναν πληγωμένα τα ποδαράκια μου…
Η παρέλαση άρχισε! Η περηφάνια και το καμάρι όλων μας ήταν ανεκδιήγητη! Κορδωνόμασταν όλο χάρη που θα μας καμάρωναν τα πλήθη! Ανάμεσα σ' αυτούς βέβαια και οι επίσημοι όπως ο Δήμαρχος αλλά και αγαπημένοι γονείς και φίλοι!
Περίμενα πως και πως την στιγμή που θα περνούσαμε μπροστά από τους επισήμους… η καρδιά μου σε αυτό το σημείο πάντα πετάριζε λίγο παραπάνω και ήθελα να είμαι όσο πιο σωστή γινόταν τόσο στον βηματισμό μου όσο και στην συνολική εμφάνιση μου …
Η στιγμή που περίμενα έφτασε… ο δημιρίτης κατέβασε το χέρι και όλοι ήμασταν έτοιμοι για να τιμήσουμε τους επισήμους με την στροφή του κεφαλιού μας προς αυτούς…
….αλλά κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει με τα πόδια μου…δεν υπάκουαν στις διαταγές του εγκεφάλου μου…προς στιγμήν θεώρησα… πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα πως το χαριτωμένο πλην ακριβοπληρωμένο τακουνάκι μου είχε υποχωρήσει…
Οι επίσημοι φυσικά καμάρωναν την πόζα μου ανάμεσα από τα πόδια των αγοριών γιατί μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου… είχα μπουρδουκλωθεί ανάμεσα τους και φυσικά κατάχαμα στην άσφαλτο με μοναδική μου έννοια να περισώσω την όση τιμή μου είχε απομείνει… Πολλοί μάλιστα από αυτούς με κοίταζαν με έκπληξη… και με παραμέριζαν περίτεχνα…έχοντας πάντα στραμένο το κεφάλι τους προς τα επίτιμα μέλη του Δημαρχείου μας…..
Η παράσταση φυσικά ολοκληρώθηκε με την όχι και τόσο ικανοποιημένη φάτσα από τον γυμναστή μας ο οποίος μας ανακοίνωσε πως η καθιερωμένη εκδρομή μετά από κάθε παρέλαση είχε ματαιωθεί…
Και Σούργελο…και χωρίς εκδρομή…Α! ρε παπουτσή!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου