Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που μου συναίβει, η εικόνα και μόνο των δύο αυτών αντικειμένων μου φέρνει ξανά και ξανά στο μυαλό όλα εκείνα που διαδραματίστηκαν το τόσο ανέμελο,έτσι τουλάχιστον φαινόταν όταν άνοιξα τα ματοτσίνορα μου,πρωινό!
Το τηλέφωνο χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής το συγγενικό μου πρόσωπο, μου υπενθύμιζε το ραντεβού μας στης 12 για κάποιες οικογενειακές εξωτερικές δουλίτσες...
Η ώρα ήταν έντεκα και εγώ ως γνωστή χουζουρλού ετοιμάστηκα την τελευταία στιγμή...αφού με περιποιήθηκα λιγάκι έσκιαξα το αναμαλλιασμένο δάσος μου...φόρεσα τα καινούργια μου σινιέ ρουχαλάκια...αντιλήφθηκα πως η ώρα είχε περάσει δραματικά και πως έπρεπε να βιαστώ!
Στο όλο σκηνικό ήρθε να προστεθεί και ένα δεύτερο τηλέφωνο που με ενημέρωνε πως μόλις είχε φτάσει στο τόπο του ραντεβού μας...
Χρόνος πολύς δεν μου απέμενε αφού για την έλευση μου στον τόπο συνάντησής μας έπρεπε να πάω με ταξί, και έτσι άρχισα με πιο βιαστικές κινήσεις πλέον να ετοιμάζομαι για την ηρωική μου έξοδο...γιατί ηρωική ήταν και θα καταλάβετε αργότερα τι εννοώ...
Η πιάτσα των ταξί για κακή μου τύχη βρισκόταν αρκετά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου και έτσι ήξερα πως η αργοπορία μου στο ραντεβού θα είχε και την επικείμενη κατσάδα της...
Με βιαστικό βήμα λοιπόν, και με μπόλικο άγχος ανέβαινα την ανηφόρα για το πολυπόθητο ταξάκι...
Για κακή μου τύχη η μέρα αυτή για τους ταξιτζίδες φαινόταν αρκετά επικερδής αφού όσοι περνούσαν από μπροστά μου είχαν ήδη πελάτες μέσα και κανένας δεν πήγαινε έστω κάπου κοντά στον προορισμό μου...
Περίεργο βέβαια αποτελούσε οι χαρούμενες φυσιογνωμίες των κυρίων καθούμενων στο ταξί μόλις με έβλεπαν, χωρίς όμως να μου προκαλέσουν και την παραμικρή υποψία της χαράς τους για μία τόσο μουντή μέρα όπως εκείνη...
Επιτέλους, το άδειο ταξί σταμάτησε μπροστά μου και σε πέντε λεπτά αν και αρκετά αργοπορημένη θα βρισκόμουν στον προορισμό μου...
Μόλις φτάσαμε λοιπόν, μεταβιβάστηκα στο αυτοκίνητο του συγγενικού μου προσώπου, είπαμε τα σχετικά και συμφωνήσαμε επόμενη στάση να ήταν κάποιο μαγαζί στο κέντρο της περιοχής...
Η διαδρομή ήταν αρκετά κουραστική αν αναλογιστεί κανείς την κίνηση που υπήρχε στο δρόμο, και με το άγχος να τα προλάβουμε όλα ευχόμασταν και ελπίζαμε τίποτα να μην σταθεί εμπόδιο στα σχέδια μας...
Το πάρκινγκ παραδόξως ήταν ελεύθερο...στο αμάξι ήμασταν πέντε άτομα εγώ καθόμουν στα πίσω καθίσματα, έτσι μόλις οι άλλοι αποβιβάστηκαν...έβγαλα τα ποδαράκια μου για την ηρωική μου έξοδο ...που έλεγα παραπάνω...
....Γέλια φωνές ανάμεικτα σχόλια και πάλι έντονα γέλια άρχισαν να ακούγονται από τους δικούς μου...η απάντηση ήρθε να δωθεί μόλις έστρεψα το βλέμμα μου χαμηλά...
...φυσικά, θα αναρωτιέστε τι είχε συμβεί...μήπως η τσάντα δεν έδενε απόλυτα με την όλη εμφάνιση?Όχι!
Μήπως το παντελόνι μου ήταν λερωμένο?Και πάλι όχι...
...Απλά πάνω στην σαστιμάρα μου και στην βιασύνη μου να ετοιμαστώ...είχα βάλει δύο εντελώς διαφορετικές μπότες!Και όταν λέω διαφορετικές..φανταστείτε μία καφέ και μία μαύρη, η αριστερή με ψηλό και η άλλη με κοντό τακουνάκι...Η δεξιά με τετραγωνισμένη μύτη και η άλλη με μυτερή!!!
...στα μαγαζιά που επισκεπτόμασταν και μάλιστα την ημέρα εκείνη για κακή μου τύχη, ήταν αρκετά, φρόντιζα πάντα περίτεχνα να κρύβω την μικρή(ας πούμε) ατέλεια...μπροστά οι άλλοι από πίσω εγώ...όπου πάγκος και τειχάκι... η αγαπημένη μου θέση...!
Με τρόπο πάντα ερευνούσα σχολαστικά τα βλέμματα των πωλητών ή τελοσπάντων όλων εκείνων που είχα την ατυχή ευκαιρία να συναναστραφώ...
Η μέρα δυστυχώς τελείωσε με αρκετό ποδαρόδρομο και μένα να αναλογίζομαι όλα εκείνα που είχαν διαδραματιστεί...
Είμαι σίγουρη πως έκανα πολλούς να γελάσουν, πόσο μάλλον να με θυμούνται ακόμα... αν αναλογιστεί κανείς τις χαρούμενες φατσούλες και τα γελάκια όλων εκείνων που με αντίκρισαν...
Αν πάντως κάποια στιγμή ακούσετε για μία κοπέλα με μία καφέ και μαύρη μπότα ίσως να μιλάνε για μένα... ή ίσως να εισήγαγα και μόδα!Ποιος ξέρει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου