Έρωτας και γκάφες...

Αν και η ώρα είναι περασμένη δεν μπορώ να κλείσω έτσι τον υπολογιστή μου...και εννοώ χωρίς να αφήσω κάτι στο αγαπημένο μου μπλογκ...για καληνύχτα βρε παιδί μου...

...Αναπολόντας τα παλιά...τους νεανικούς μου έρωτες...όχι καλέ ότι τώρα γέρασα αλλά να τότε η τρέλα χτυπούσε κόκκινο!Και τι δεν έχω να θυμάμαι από εκείνα τα τόσο ανέμελα χρόνια...

..Ήταν απόγευμα γύρω στης 4 και κάτι, η ώρα δηλαδή που περίμενα να πάρω το λεωφορείο με προορισμό το φροντιστήριο μου...

Αν και δεν ήταν το καλύτερο μου, να χάνω δηλαδή τον μεσημεριανό μου υπνάκο αλλά πολύ περισσότερο να παρακολουθώ όλους εκείνους τους διανοούμενος που με το έτσι θέλω προσπαθούσαν να μου μάθουν ολίγον κάτι από Αντιγόνη άντε και από Πλάτωνα...

Ωστόσο, εκείνη η ώρα, η συγκεκριμένη δηλαδή ήταν για μένα η καλύτερή μου!!!Και θα σας πω και το γιατί αρκεί να κάνετε υπομονή...κάνει και ρήμα πανάθεμα με βραδιάτικο!

Λοιπόν, που λέτε την δεδομένη στιγμή τύχαινε να περιμένει το λεωφορείο και ο άνδρας των ονείρων μου(έτσι πίστευα τουλάχιστον τότε)!Όποτε τον έβλεπα κολλούσα στο τζάμι του λεωφορείου για να τον κοιτάζω καθώς το τελευταίο απομακρυνόταν από το "όνειρο μου"...Το ξέρω ο έρωτας με είχε κεραυνοβολήσει και εγώ μικρό και ανέμελο που ήμουν τον είχα ρουφήξει κυριολεκτικά!

...Θα αναρωτιέστε φυσικά που το πάω...και πως σίγουρα δεν πρόκειται για μία ρομαντική ιστορία μεταξύ εμού και ενός αγνώστου για (εσάς) γιατί κουκλίτσα και χωρίς γκάφα γίνεται?Δεν γίνεται...που λέει και η διαφήμιση...

Που είχαμε μείνει...Α ναι..στον έρωτα...Ίσως μερικοί από σας να θυμούνται τι γινόταν σε μία τέτοια περίοδο της ζωής τους...στην περίπτωση μου τουλάχιστον,μόλις τον αντίκρυζα η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ήθελα οπωσδήποτε να μοιραστώ εκείνα τα τόσο δυνατά αισθήματα με την τότε κολητή μου...

Έτσι, τα κινητά πέρναν φωτιά...άρχιζα με την περιγραφή των ρούχων και ολοκλήρωνα πάντα την φράση μου με το πόσο ερωτευμένη ήμουν και το πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν στην αγκαλιά του...και άλλα τέτοια πικάντικα φανταστείτε..

Την κολλητή μου την λέγαν Μπέτυ και αν αναλογιστεί κανείς το πόσους αριθμούς τηλεφώνων μπορεί να χει ένα κοριτσάκι της ηλικίας μου θα καταλάβει και το μέγεθος της γκάφας μου...

Ετοιμάζομαι να αποστείλω το μήνυμα...η όλη κατάσταση ήταν μία ρουτίνα για μένα οπότε το χέρι πήγαινε αυτόματα.Σχεδόν το όνομα δεν έβλεπα καλά καλά και τσούπ...εστάλει...

η αναφορά ήρθε για να με προσγειώσει από το συννεφάκι που με φιλοξενούσε τον τελευταίο καιρό και να με συνεφέρει από την χαζομάρα που με έδερνε...

Δυστυχώς, ο παραλήπτης του μηνύματος δεν ήταν η τότε κολήτή μου Μπέτυ αλλά ο αγαπημένος μου μπαμπάκας...

Φυσικά και ποτέ δεν μου ανέφερε κάτι για το συμβάν...αν και περίμενα καθημερινά αγωνιωδώς μήπως και πετάξει καμιά σπόντα κανένα υπονοούμενο...κάτι τελοσπάντων...

Τίποτα!έτσι το πήρα απόφαση ότι πλέον το μυστικό μου δεν ήταν κρυφό και ότι το μοιραζόμουν και με ένα μέλος της οικογενείας στο οποίο διέκρινα αρκετο τακτ...σκεφτόμουν και έλεγα από μέσα μου...

Πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι η σχέση του μπαμπά με την τεχνολογία ήταν όσο η δική μου με εκείνον το τύπο που αναφέρθηκα παραπάνω...Απλά ανύπαρκτη...τα μηνύματα ερχόταν και για καλή μου τύχη ποτέ δεν διαβάζονταν...

Καληνύχτα σας....