Μια από τις πολλές αναμνήσεις των εφηβικών και μαθητικών μου χρόνων είναι και αυτές του σκασιαρχείου από το σχολείο…
Το μάθημα που αντιπαθούσα οικτρά ήταν τα μαθηματικά, έχοντας λοιπόν και μια διαίσθηση από το πρωί πως ίσως ήμουν εγώ η τυχερή που θα σήκωνε το τέρας – καθηγήτρια στον πίνακα, ήθελα να την κοπανήσω όσο νωρίτερα γινόταν…έτσι σκαρφίζοντας μια πρόχειρη δικαιολογία στο παμπόνηρο μυαλουδακι μου ανέβηκα τα μαγικά σκαλιά που οδηγούσαν στο γραφείο της διεύθυνσης…
Αυτό που αντίκρισα αρχικά ήταν μια τεράστια ουρά που ξεκινούσε από την πόρτα και κατέληγε στο γραφείο της γραμματεύς, όπου και μπορούσαμε να προμηθευτούμε την πολυπόθητη άδεια σε περιπτώσεις ανάγκης…
Περίμενα υπομονετικά λοιπόν στην ουρά ετοιμάζοντας από μέσα μου τον περιβόητο λογο και δοκιμάζοντας τα λόγια ξανά και ξανά για να δείχνω ίσως πιο πειστική….
Πλησίασα λοιπόν το γραφείο και σχεδόν με λιγόψυχη φωνή της είπα: «ήθελα μια άδεια επειδή έχω αδιαθετήσει…»
Η κυρία προς έκπληξη μου άνοιξε ένα ντουλάπι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της και με τσιριχτή φωνή που ηχεί ακόμη και σήμερα στα αφτιά μου, μου είπε: «Πάρε ένα ντεπονάκι μια απιρινουλα, έχουμε και σερβιέτες αν δεν έχεις…δείχνοντας πλέον πιο επιδεικτικά μερικές ντουζίνες από τις τελευταίες που βρίσκονταν σε κοινή θεά όλων….
Από την ντροπή μου άρθρο δεν μπορούσα να ξεστομίσω η δύσμοιρη…μόνο πήρα μια από τις πολλές…παρόλο που δεν την χρειαζόμουν…και τράπηκα σε γρήγορη φυγή για λίγο καθαρό αέρα….
…Λίγο πριν κάνω και το τελευταίο βήμα από το γραφείο, η τσιριχτή φωνή ακούστηκε και πάλι αυτή την φορά όμως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση…σαν κάτι να ήθελε να προσθέσει…
Η εικόνα πέρα για πέρα αφοπλιστική αλλά και συνάμα τραγελαφική….
Στο χέρι της κυρίας ανέμιζε ένα κομμάτι άσπρο πανί με φτερά παρακαλώ…έτοιμο προς χρήση…και με την αποκρουστική της φωνή να επιμένει… «πάρε και δεύτερη!!!»
Μη ρωτήσετε αν γύρισα να πάρω και δεύτερη….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου