ΚΑΛΟΥ ΚΑΚΟΥ ΡΙΞΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΟ FB ΤΟΥ ΠΙΘΑΝΟΥ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΣΟΥ

Ποτέ δεν ξέρεις τι θησαυρούς κρύβει. Πολλές φορές σε παροτρύνουν και οι ίδιοι. Αναρωτιόμουν και υποτιμούσα την ιδέα μέχρι που έκανα την αρχή. Και αυτά που μου αποκαλύφθηκαν δίστασα στην αρχή να παραδεχτώ, αργότερα όμως μου άνοιξαν τα μάτια (ευτυχώς).

Προφίλ πιθανού μελλοντικού εργοδότη

 Εικόνα : Ελληνική σημαία (ασχολίαστο), εικόνα κάτω από το προφίλ του: ένα όπλο, όχι καραμπίνα, ούτε καλάσνικοφ, από τα άλλα τα μικρά/ τα ταπεινά που χωράνε σε κάθε τσέπη Ελληνάρα.

Αναρτήσεις

1^η Ανάρτηση: φωτογραφίες από την σελίδα της «Ιεράς μονής Eσφιγμένου».

2^η ανάρτηση: κοινοποίηση φωτογραφίας από σελίδα εθνικιστικού περιεχομένου.

3^η ανάρτηση: ο Πούτιν μέσα στην βροχή να καταθέτει στεφάνια.

Και γενικά για να μη το πολυκουράζω, ο τύπος είναι «φύγε τρέχοντας τώρα που προλαβαίνεις»… αυτό σκέφτονται οι λογικοί άνθρωποι όχι όμως όλοι! Όχι!

 Η αγγελία είχε την εξής διατύπωση: «Ζητείται υπάλληλος να διαχειρίζεται τη σελίδα της επιχείρησης και τα social media».

 Να σημειώσω πως η πρώτη συνέντευξη είχε διάρκεια πάνω από δύο ώρες και η δεύτερη σχεδόν ένα τρίωρο.

Στην πρώτη συνέντευξη λοιπόν, μου ‘κανε γνωστό πως «είχε πολλά θέματα με τον συνεργάτη που του είχε φτιάξει τη σελίδα, και πως εάν έπιανα δουλειά και του έλεγα να τον διώξει θα το έκανε! δεν συμφωνούσε μαζί του, Δεν του ‘φτιαξε τη σελίδα της εταιρείας του όπως ήθελε, και του χρωστούσε από τα παλιά 16 χιλιάρικα!”.
Να μη ξεχάσω να αναφέρω πως μετά την πρώτη συνέντευξη, ο οίστρος μου να αναλύσω τα κενά, και να αξιολογήσω τη σελίδα που «δεν του άρεζε και ήθελε να αλλάξει» μου πήρε σχεδόν ένα οκτάωρο. Ήθελα να προετοιμαστώ κατάλληλα για την δεύτερη συνέντευξη, ώστε να συζητήσουμε τις πιθανές αλλαγές που έπρεπε να γίνουν.

Ώρες και φορές σκέφτομαι, πως η ξεροκεφαλιά μου μπορεί να αποβεί μοιραία πολλές φορές…

Σχεδόν άυπνη, πήγα προετοιμασμένη (θεωρούσα) στην δεύτερη συνέντευξη. Ξεκίνησα λοιπόν, λίγο με αυστηρό τόνο να απευθύνομαι στον συνεργάτη του, βέβαια ο πιθανός εργοδότης μου είχε δώσει όλο το θάρρος να το κάνω αφού μου τον είχε θάψει και μάλιστα τόνισε πως ότι και να ειπωθεί να ξέρω πως θα είναι με το μέρος μου και όχι με του άλλου.

Άρχισα να μιλάω για τις αλλαγές που είναι αναγκαίες να γίνουν στη σελίδα, πως πρέπει να μπούνε περισσότερες εικόνες, πως δεν δίνεται το μήνυμα στον χρήστη πως πρόκειται για ηλεκτρονικό κατάστημα, και άλλα τέτοια χαζά και ωραία που όφειλα να πω γιατί γνώριζα και ήμουν ειδικός πάνω στο θέμα.

Και τότε αρχίζει το θέμα να αποκτά πραγματικά ενδιαφέρον!

Ο συνεργάτης του σχεδόν τσίριζε και ωρυόταν ότι τον προσβάλω. «Είσαι άχρηστη» μου  φώναξε, «ποια νομίζεις ότι είσαι δείξε μου το πορτοφόλϊο σου, χάνω τον καιρό μου, θα γυρίσεις να μου πεις εμένα που έχω φτιάξει 50 σελίδες (ούτε 5 δεν ήταν, όλες θύμιζαν blog) και έχω πείρα τόσων ετών, ότι δεν έφτιαξα σωστά την σελίδα; Μα εσύ ακυρώνεις τη δουλειά μου με αυτά που λες».

 Προς στιγμήν, ανακάθισα στην καρέκλα μου, ανασκουμπώθηκα και δεν ήθελα να μιλήσω, ή μάλλον πρόλαβα να ψελλίσω ότι “έχω σπουδάσει κάτι ανάλογο, ότι είχαμε ειδικό μάθημα που αξιολογούσαμε σελίδες και έχω από εκεί την πείρα”.

Εκείνος άρχισε να με αντικρούει «και το πόσο τέλειωσες την σχολή σου δηλαδή », «το 2007» απάντησα εγώ «και τι έχουμε τώρα;» ξαναρώτησε εκείνος «2017» είπα πάλι. «Χα πέρασαν 10 χρόνια και τι ήρθες να μας πεις τώρα» Προς στιγμήν είχα παγώσει και τα χέρια μου ψιλοέτρεμαν. Αλλά αντί να φύγω, κάθισα να ζήσω όλο το σίριαλ του παραλόγου.

Ο τύπος συνέχισε να μιλάει ακάθεκτος και με αυστηρό τόνο να μου προστάζει να τον ακούσω, και πως αυτός (!) θα ήταν το αφεντικό μου και πως ότι μου έλεγε εκείνος έπρεπε να το εκτελώ! Και ότι η θέση εργασίας δεν αφορούσε για αρχή διαχείριση σελίδας αλλά! Τηλεφωνική ενημέρωση σε εν δυνάμει πελάτες!! Και πως αργότερα, θα γινόμουν ο επιλοχίας της εταιρείας! Και θα διαχειριζόμουν τα πάντα εκεί μέσα! Δεν ‘θέλαν απλά μία υπάλληλο αλλά μία συνεργάτη ικανή να πάρει την εταιρεία που είχε πιάσει πάτο και χρωστούσε και της Μιχαλούς και να την απογειώσει!

 Μέσα σε όλα δεν παρέλειψε να τονίσει πως θα πληρώνομαι με καθυστέρηση και σε δόσεις, γιατί έτσι δουλεύουν οι Ελληνικές επιχειρήσεις σήμερα. Όλο αυτό αλήθεια, το είπε με μία ανάσα, και χωρίς να κοκκινίσει/μελανιάσει από πιθανή έλλειψη οξυγόνου!

Ο δε πιθανός εργοδότης μου, στο τέλος πήρε το μέρος του, και άρχισε να τον εξυμνεί.. να λέει πόσο καλός πωλητής είναι και πόσο καλά γνωρίζει την αγορά και παρόλο που είχε ατυχίες οικονομικές, χρωστάει βλέπεται και αυτός της Μιχαλούς, είναι πανέξυπνος και πρόσφατα πούλησε τόσα κομμάτια και έβγαλε 20 χιλιάρικα… άσχετα που  χρωστούσε τα 16 στον ίδιο ακόμα.

Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η δεύτερη συνέντευξη με εμένα να πεθαίνω στο κατούρημα και να θέλω να φύγω, αλλά ενώ είχε φύγει ο συνεργάτης, ο πιθανός εργοδότης δεν με άφηνε να φύγω!

Ήθελε να μου δείξει την βιοτεχνία, τον τρόπο που λειτουργεί, τα προϊόντα και ότι μπορεί να φανταστεί ο νους σας! Στο τέλος κατέληξε πως θα με ‘παιρνε την Παρασκευή να μου πει να έρθω από βδομάδα! Αντ’ αυτού με πήρε την επόμενη Παρασκευή και εγώ εννοείτε πως δεν απάντησα. Με κάλεσε και το Σάββατο και πάλι εγώ τα ίδια. Στο τέλος μου ‘στειλε το εξής μήνυμα και αν θέλετε το πιστεύεται:

«Καλησπέρα, σε έχω πάρει τηλέφωνο και δε σε βρίσκω… να σε ψάξω ή όχι… για να ξέρω»

Και φυσικά η δική μου απάντηση: «Δεν το σήκωσα γιατί ήδη δουλεύω κάπου. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον καλή συνέχεια»

Τα σχόλια δικά σας,