ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ Νο2

Η ιστορία διαδραματίζεται και πάλι στο γραφείο της Μαρίας...

Το τηλέφωνο χτυπάει και οι ερωταπαντήσεις παίρνουν φωτιά....

Μαρία: Γραφείο "τάδε" λέγεται παρακαλώ….

Κυρία: Καλημέρα σας…

Μαρία: Καλημέρα σας…

Κυρία: Ήθελα να μάθω σχετικά με τους τρίτεκνους…

Μαρία: Ναι πείτε μου…

Κυρία: Να ήθελα να μάθω τα μόρια που παίρνει κάποιος με τρίτο παιδί…

Μαρία: Τα μόρια είναι…εξηγεί αναλυτικά….

Κυρία: Και αν για παράδειγμα διοριστώ κάπου μακριά από το σπίτι μου έχω περισσότερες δυνατότητες να πάρω κάποια μετάθεση ή απόσπαση;

Μαρία: Ναι φυσικά…και συνεχίζει την επεξήγηση ακόμη αναλυτικότερα…

Κυρία: Ναι αλλά πόσα χρόνια χρειάζονται να εργαστώ εκτός τόπου διαμονής για να συμπληρώσω αυτά τα μόρια;…

Μαρία: Λοιπόν, θα πρέπει να κάνετε…και συνεχίζει την ανάλυση η Μαρία…

Κυρία: Και έχοντας τρίτο παιδί, μισθολογικά πρέπει να παίρνω και περισσότερα χρήματα, έτσι;

Μαρία: Επεξηγεί και πάλι…

Κυρία: Και με τις άδειες; Λόγω τρίτου παιδιού, έχω κάποιο όφελος;

Μαρία: Μα και φυσικά…η Μαρία πλέον έχει εξαντλήσει κάθε πιθανή απορία της Κυρίας…

Κυρία: Τελικά εσείς τι πιστεύεται, να κάνω τρίτο παιδί;

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ!

Καλησπέρα και πάλι!!

Την παρακάτω ιστορία μου την διηγήθηκε ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο...γι' αυτό αν όχι το γέλιο έστω το χαμόγελο που θα προκύψει...οφείλεται σ' εκείνη...

Η Μαρία στην δουλειά της συναναστρέφεται με πάρα πολύ κόσμο. Καθημερινά δέχεται μια σειρά από ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν…να απαντηθούν είπα;


Κυρία: Καλημέρα σας,
Μαρία: Καλημέρα σας,
Κυρία: Ήθελα να ρωτήσω, τι χαρτιά πρέπει να υποβάλω για τους ωρομίσθιους…
Μαρία: Λοιπόν, χρειάζεται μία φωτοτυπία ταυτότητος, μία φωτοτυπία του πτυχίου σας...κάποιο άλλο σχετικό πτυχίο αν υπάρχει, και ένα......πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης...
Κυρία: εεε σχετικά με το τελευταίο...δεν καταλαβαίνω ακριβώς, από που πρέπει να το πάρω…
Μαρία: Θα πάτε σε κάποιο Κ.Ε.Π ή στο Δήμο όπου ανήκει η οικογενειακή σας κατάσταση…
Κυρία: Εεεεε....μα είμαι παρθένα…।

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Μια από τις πολλές αναμνήσεις των εφηβικών και μαθητικών μου χρόνων είναι και αυτές του σκασιαρχείου από το σχολείο…

Το μάθημα που αντιπαθούσα οικτρά ήταν τα μαθηματικά, έχοντας λοιπόν και μια διαίσθηση από το πρωί πως ίσως ήμουν εγώ η τυχερή που θα σήκωνε το τέρας – καθηγήτρια στον πίνακα, ήθελα να την κοπανήσω όσο νωρίτερα γινόταν…έτσι σκαρφίζοντας μια πρόχειρη δικαιολογία στο παμπόνηρο μυαλουδακι μου ανέβηκα τα μαγικά σκαλιά που οδηγούσαν στο γραφείο της διεύθυνσης…

Αυτό που αντίκρισα αρχικά ήταν μια τεράστια ουρά που ξεκινούσε από την πόρτα και κατέληγε στο γραφείο της γραμματεύς, όπου και μπορούσαμε να προμηθευτούμε την πολυπόθητη άδεια σε περιπτώσεις ανάγκης…

Περίμενα υπομονετικά λοιπόν στην ουρά ετοιμάζοντας από μέσα μου τον περιβόητο λογο και δοκιμάζοντας τα λόγια ξανά και ξανά για να δείχνω ίσως πιο πειστική….

Πλησίασα λοιπόν το γραφείο και σχεδόν με λιγόψυχη φωνή της είπα: «ήθελα μια άδεια επειδή έχω αδιαθετήσει…»

Η κυρία προς έκπληξη μου άνοιξε ένα ντουλάπι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της και με τσιριχτή φωνή που ηχεί ακόμη και σήμερα στα αφτιά μου, μου είπε: «Πάρε ένα ντεπονάκι μια απιρινουλα, έχουμε και σερβιέτες αν δεν έχεις…δείχνοντας πλέον πιο επιδεικτικά μερικές ντουζίνες από τις τελευταίες που βρίσκονταν σε κοινή θεά όλων….

Από την ντροπή μου άρθρο δεν μπορούσα να ξεστομίσω η δύσμοιρη…μόνο πήρα μια από τις πολλές…παρόλο που δεν την χρειαζόμουν…και τράπηκα σε γρήγορη φυγή για λίγο καθαρό αέρα….

…Λίγο πριν κάνω και το τελευταίο βήμα από το γραφείο, η τσιριχτή φωνή ακούστηκε και πάλι αυτή την φορά όμως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση…σαν κάτι να ήθελε να προσθέσει…

Η εικόνα πέρα για πέρα αφοπλιστική αλλά και συνάμα τραγελαφική….

Στο χέρι της κυρίας ανέμιζε ένα κομμάτι άσπρο πανί με φτερά παρακαλώ…έτοιμο προς χρήση…και με την αποκρουστική της φωνή να επιμένει… «πάρε και δεύτερη!!!»

Μη ρωτήσετε αν γύρισα να πάρω και δεύτερη….

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!!!

Καλησπέρα σας!!!

Ύστερα λοιπόν από τόσους μήνες αποχής, αναμονής αλλά και ανεξάντλητης υπομονής, επιστρέφω στον αγαπημένο μου χώρο που με φιλοξενούσε για αρκετά βράδια στις σελίδες του!

Μου έλειψε αρκετά και ομολογώ πως ίσως ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ήθελα να έχω ιντερνετ ήταν και αυτός...δηλαδή το να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τον γραπτό μου λόγο...

Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν θα παραδεχτώ με όχι και τόση περηφάνια πως έγινα ο καλύτερος τηλεθεατής μεσημεριανών αλλά και απογευματινών σιριαλς.Με θυμάμαι να περιμένω αγωνιωδώς καθημερινά την μεταμόρφωση της Μαρίας από άσχημη σε όμορφη αλλά και την στιγμή εκείνη που η Χαρά (βλ. κόρη βοσκόπουλου)θα έσκαγε μύτη για το γνωστό θέμα του DNA.

Βέβαια, όλα αυτά πλέον είναι παρελθόν καθώς το καλοκαιράκι έχει χτυπήσει την πόρτα μας και οι περισσότεροι, όπως και εγώ φυσικά, σουλατσαδερνουμε σαν αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους...που στο τέλος καταλήγουμε σε διάφορες ξένες αυλές γiα να ξαποστάσουμε(βλ.cafe, bars).

Θα τελειώσω αυτό το μήνυμα μου ευχόμενη σε όσους διαβάζουν να μην τραβήξουν την ταλαιπωρία - κοροϊδία (όπως θέλετε πείτε το) που έζησα το τελευταίο διάστημα...

Αναφέρομαι φυσικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που "τολμάει" να μετακομίσει σε καινούργια πολυκατοικία...καθώς για τον ΟΤΕ ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι αρκετά παράτολμο σε μια χωρά με τόσο υψηλό "φόρτο εργασίας" στον δημόσιο τομέα. Αυτός λοιπόν " ο φόρτος εργασίας" κάποιων ολίγων μεταφράζεται για τον απλό πολίτη σε 6 μήνες αναμονής για την πολυπόθητη γραμμή του ΟΤΕ. Αλλά τι να τα λέω και να κουράζομαι, μήπως θα αλλάξει κάτι...

Από δω και πέρα λοιπόν, εύχομαι περισσότερα χαμόγελα σε όλους μας και μια δημιουργική χρονιά χωρίς διακοπές από τρίτους!

Ευχαριστώ....