ΤΟ ΛΑΣΠΟΛΟΥΤΡΟ

Όλοι λίγο πολύ έχουμε επισκεφτεί κάποιο σπα της περιοχής όπου μείναμε για διακοπές, να κάπως έτσι κλείσαμε με τη φίλη μου λασπόλουτρο στην Κρηνίδα που βρίσκεται ανάμεσα στην Καβάλα και τη Δράμα! Η δε φίλη μου είχε ξαναπάει και της φάνηκε ξεχωριστή και συνάμα θεραπευτική εμπειρία…

Ο χώρος σου έδινε την εντύπωση πως αν κάποιος ψάχνει την χαλάρωση και την ηρεμία βρέθηκε στην σωστή τοποθεσία.

Μάλιστα πήγαμε αργοπορημένες… αλλά  στην υποδοχή, οι γνωριμίες, μας εξασφάλισαν την είσοδο στο ιαματικό αυτό λουτρό…

Λίγο πριν βουτήξουμε στον «βούρκο» ενημερωθήκαμε πως έπρεπε να αποχωριστούμε τα αγαπημένα μας μαγιό, έτσι αφήσαμε τις ντροπές καταμέρους (τα μαγιό στα αποδυτήρια)… πέντε με έξι κεφάλια λουσμένα από λάσπη γύρισαν και κοίταξαν τις νέες αφίξεις… ο παραλληλισμός μου ότι θύμιζαν χελώνες δεν ήταν διόλου τυχαίος! μόνο τα μάτια τους ξεχώριζαν από μακριά!

Δειλά μπήκα και εγώ με τη φίλη…

Η λάσπη με έκανε να γίνομαι δυσκίνητη! Πολύτιμη βοήθεια ήταν τα σχοινιά που βρίσκονταν ανάμεσα μας… η ελπίδα όμως να βρεθούμε σε μέρος με ήλιο γιατί «έτσι έπρεπε» παρέμενε άκαρπη! Αφού ένα «θωρηκτό » είχε καταλάβει ένα μεγάλο κομμάτι της πισίνας… και τα έλεγε με την κολλητή της… που όπως άκουγα ήταν το 15ο μπάνιο τους..

Σιγά- σιγά  άρχισα να συνηθίζω την αίσθηση της λάσπης και να εξοικειώνομαι με το χώρο…

Η ντροπή υποχωρούσε καθώς δεν είχα να ανησυχώ για κάτι, εξάλλου όλες ήμασταν ολόιδιες και καλυμμένες  από  το ίδιο μαύρο  υλικό … Βρήκαμε και μια καλή θέση που μας έβλεπε ο ήλιος οπότε όλα καλά… Ξάφνου όμως την ηρεμία μου χάλασε μια τσιριχτή φωνή! «Σας ενημερώνω πως τα ντους κλείνουν σε δέκα λεπτά!!!» είπε.

Ένα τσούρμο από γυναίκες με βαριές …πολύ βαριές κινήσεις..σχεδόν ποδοπατώντας η μια την άλλη άρπαξαν από ένα σχοινί – βοηθό με σκοπό να πάνε στα ντους!

Και εκεί αρχίζει η αποθέωση!!

20 "αραπίνες" μπανιαριζόμασταν με απίστευτο ζήλο… η λάσπη έφευγε από πάνω μας και η γυμνή σάρκα έδινε και έπαιρνε! Η σκηνή δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνη με τους Εβραίους στους θαλάμους αερίων…

Το καλύτερο ήταν πως 2 ώρες αργότερα που επισκέφτηκα την τουαλέτα είχα κρατήσει λίγο από την ιαματική λάσπη… όχι σε κάποιο πλαστικό κουτάκι… ούτε στα αφτιά μου… ούτε καν στις μασχάλες μου… ΝΑΙ εκεί το φύλαξα στις άλλες εγκοπές!!! καλά καταλάβατε…

Καληνύχτα σας...

ΜΗ ΜΠΛΕΞΕΙΣ ΜΕ ΤΡΕΛΟ!

Σήμερα η φίλη Νατάσσα με περίμενε στην Αριστοτέλους...από την αγωνία μου μήπως και ξέχασε το ραντεβού μας και κατά την διάρκεια της διαδρομής Σταθμός - Αριστοτέλους το κινητό μου πήρε φωτιά στις εξερχόμενες κλησεις! 6 ήταν ο απολογισμός μέχρι να την δω από μακριά να στέκεται , να με περιμένει, και με αγωνία να αναφωνεί για τον μέγα αριθμό των αναπάντητων!!!

Μετά από λίγο μου εξιστόρησε την δική της ιστορία...στο περίπτερο και καθώς περίμενε τη σειρά της μια κυρία με σορτσάκι και κοτσίδα ξέσαλη, με τσιγάρο στο χέρι και περίεργη  συμπεριφορά ήθελε να αγοράσει έναν αναπτήρα...η φίλη μου που καθόταν από πίσω άκουσε τον εξής διάλογο:

Κυρία: δυο ευρώ δεν σου ‘δωσα?

Περιπτερού : ναι δεν σας έδωσα το ευρώ?? Γι’ αυτό καμία φορά λέω να μην τα αφήνετε στο πλαστικό αλλά να τα δίνεται κατευθείαν στο χέρι...

Γυρίζει η τρελή κυρία τότε στην φίλη μου και της λέει: Εσύ το πήρες?

Ορίστε?λέει η φίλη μου

Για κάτσε να δω λέει η τρελή κυρία και αρχίζει να ανοίγει την παλάμη της Νατάσας...

Εγώ ήρθα να αγοράσω τσιγάρα λέει η φίλη μου...

Έλα κοπέλα μου λέει η περιπτερού...και η Νατάσα  πηγαίνει να πληρώσει...

η τρελή κυρία ακόμη ήταν εκεί και περίμενε τα ρέστα της...

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΝΑΔΟΧΟΣ ΓΑΜΠΡΟΣ

ΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΝΑΔΟΧΟΣ ΓΑΜΠΡΟΣ


Έλληνα της διασποράς, της μετανάστευσης της ξενιτιάς τώρα Μπορείς  να γίνεις και εσύ ανάδοχος γαμπρός...Yιοθέτησε την δική σου νύφη, δίνοντας μόλις το συμβολικό ποσό των 50 ευρώ το μήνα...στην χώρα μας η νύφη μόνο με  δυο ευρώ  μπορεί να αγοράσει ένα γάλα 2 λίτρων, ένα πακέτο μακαρόνια , ένα ζευγάρι κάλτσες από τη λαϊκή, καλλυντικά προσώπου από τα ένα ευρώ μαγαζιά, και τόσα αλλά είδη που χωρίς τη δική σου συμβολή θα ήταν αδύνατο!


Επόμενη προσφορά που δεν πρέπει να χάσεις...είναι η εξής:
Με μόλις 22.33 λεπτά τη βδομάδα και έχεις εξασφαλίσει το χαράτσι της Δέη για έναν ολόκληρο μήνα!

μην περιμένεις άλλο υπάρχουν τόσα και τόσα κορίτσια στην πατρίδα σου που με τα ευρώ σου μπορείς να τα κάνεις να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο...

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ!!

Επέστρεψα...

Ύστερα από πάρα πολύ καιρό και μετά από τόσους μήνες και χρόνια τελικά επέστρεψα πάλι στο ίδιο μου μπλογκ αυτό που κάποια στιγμή είχα αγαπήσει και ήταν η συντροφιά μου τις νύχτες, τα απογεύματα, τα πρωινά μου...

Δεν θέλω να σας κουράσω με αμπελοφιλοσοφίες!

Θέλω να υποσχεθώ πως θα τα λέμε από εδώ και πέρα μεταξύ μας...
πως θα είμαι πιο συνεπής στις αναρτήσεις μου...
Και τέλος πως χαίρομαι πάρα πολύ που και πάλι επέστρεψε η όρεξη μου για γράψιμο!!!

Σας φιλώ καλή μου αρχή και πάλι!!!

ΜΑΛΛΙΑ ΚΟΥΒΑΡΙΑ

Εμείς τα κορίτσια ουκ ολίγες φορές έχουμε πειραματιστεί με τα μαλλιά μας.
Κάποιες ίσως κάναμε τα πρώτα δειλά μας βήματα από το γυμνάσιο όπως η αρχοντιά μου, που παρασυρόμενη από την μόδα της εποχής κοκκίνισα τα δυο μπροστινά μου τσουλούφια....Δεν λέω μου πήγαιναν γάντι και γλύκαιναν αρκετά το εφηβικό μου προσωπάκι...αλλά κάτι τους έλειπε...Η Φώφη και η Τίνα οι δημοφιλείς του σχολείου τα είχαν ξανθά και 'γω σαν τρελό και αλλοπαρμένο που ήμουν νόμιζα πως αν έκανα ότι και εκείνες θα γινόμουν η σουπερ γκόμενα...έτσι ύστερα από παρότρυνση και συμβουλές της θειας κομμώτριας πήρα μια δόση οξυζενέ και την πέρασα στα δυο μπροστινά μου τσουλούφια...εκείνα τα κόκκινα που λέγαμε...πέντε λεπτά ήταν οι οδηγίες, τόσο χρόνο χρειαζόταν για να ανοίξουν τα έρμα...με το χρονόμετρο στο χέρι κοιταζόμουν ξανά και ξανά στον καθρέφτη για να δω την μεγάλη αλλαγή...αλλά εκείνα πεισματικά επέμεναν σε εκείνο το κόκκινο που δεν συμβάδιζε πλέον και τόσο με την εποχή...τα άφησα άλλα πέντε λεπτάκια πάλι...
Με το άγχος του χρόνου πηγαινοερχόμουν στον καθρέπτη και με χάζευα ονειροπολώντας με για την μεγάλη αλλαγή...Το αγαπημένο μου έργο είχε μόλις αρχίσει και η αγωνία από το χθεσινό επεισόδιο ήταν τόσο μεγάλη που με έκανε να στρογγυλοκαθίσω λίγο παραπάνω στον καναπέ μου και να αφήσω το οξυζενέ να κάνει την "δουλειά" του...ξάφνου συνειδητοποιώντας πως η ώρα είχε περάσει και μην έχοντας εικόνα του πως είχα γίνει έτρεξα πανικόβλητη στον καθρέφτη να δω τα αποτελέσματα....

Την θέση των δυο κόκκινων τσουλουφιών μου πλέον είχαν πάρει δυο λευκές τούφες όπως εκείνες του μικρού μου πόνι που ακόμα φύλαγα στο καλάθι με τα υπόλοιπα παιχνίδια...το μέχρι τότε γλυκό μου προσωπάκι πλέον φάνταζε με εκείνο μιας γριάς που ξέχασε να γεράσει...άρχισα να κάνω συνειρμούς εμένα να παρουσιάζω εκπομπές, καθώς το νέο μου λουκ δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από εκείνο της Παναγιόταρεας και του Αυτιά...

Για καλή μου τύχη στο ντουλάπι της τουαλέτας μια καστανή βαφή βρισκόταν να με επαναφέρει στην τάξη και να μου υπενθυμίσει πως σαν την φυσική ομορφιά Δεν υπάρχει!

ΠΑΙΔΙΑ...ΒΙΟΛΙΑ...

Θες η τύχη; η μοίρα; Είναι εκείνη που σε φέρνει παρούσα την κατάλληλη στιγμή και ευγνωμονείς τον ύψιστο!
Σήμερα λοιπόν, ύστερα από την καθιερωμένη βόλτα του σκύλου βγήκα να αφήσω κάτι μανταλάκια που μου είχαν πέσει στο πίσω μπαλκόνι...ξαφνικά βλέπω δυο πιτσιρικάδες, ζήτημα να ‘ταν δώδεκα χρονών, με ένα σχοινί στα χέρια...θεέ και κύριε σκέφτηκα τι πάνε να κάνουν τα άτιμα....κοντοστάθηκα για λίγο και συνειδητοποίησα πως ο πιο λεπτός είχε δέσει τον χοντρούλη από την μέση, με σκοπό να τον κατεβάσει, άκου τώρα, στο εσωτερικό ενός χαμόσπιτου του οποίου έλειπε η οροφή... «βρε!» τους φωνάζω... «τι πάτε να κάνετε...»
«Τίποτα» λέει ο αδύνατος «δοκιμάζουμε το σχοινί» .... «θα με ρίξει κάτω να πάρω την μπάλα» του ξέφυγε του χοντρούλη... «σκάσε ρε βλάκα» λέει ο άλλος...

Κοίτα τι σκαρφίστηκαν τα αθεόφοβα δηλαδή...και καλά να ρίξει ο ένας τον άλλο στην τρύπα και αν πιθανόν γλιστρούσε ο άλλος να τον τραβούσε...την πιθανή εκδοχή να του ‘βγαζε ότι είχε φάει για πρωινό ο χοντρός ούτε που την σκέφτηκαν!
Αχ τι να πω...παιδιά!

Ευτυχώς δεν τα άκουσα να παίζουν με καμιά μπάλα από τότε...

Βασικά δεν τ’ άκουσα να παίζουν γενικώς…

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ!!

Και όμως επέστρεψα...δηλαδή για την ακρίβεια η έμπνευση επέστρεψε καθώς με είχε εγκαταλείψει και εκείνη με την σειρά της για να πάει διακοπές....

Η αλήθεια είναι πως κάπου πρέπει να κάνουμε και μια παύση...παύση από την καθημερινότητα, την ρουτίνα, την βαρεμάρα που μας δέρνει...γενικά να κάνουμε πράξη αυτό που κυριολεκτικά σημαίνει και η λέξη διακοπές...δηλαδή...διακόπτω. Και όταν εννοούμε διακόπτω εννοώ οτιδήποτε κάνουμε μέχρι τώρα...μια αποτοξίνωση από τα πάντα!

Θα μου λέτε τι τρέλες είναι αυτές που λέω...και πως μάλλον οι διακοπές δεν μου έκαναν τελικά και τόσο καλό...αλλά η αλήθεια είναι πως και φέτος όχι μόνο διακοπή δεν έκανα από τα πάντα αλλά, αντιθέτως πρόσθεσα και περισσότερη κούραση στην καθημερινότητα μου!

Θα αναρωτιέστε τι εννοώ....Φέτος λοιπόν προορισμός μας ήταν η Κέρκυρα! ύστερα από την μεγάλη διαφήμιση που έγινε από τον «καφέ με την Ελένη» και τόσους άλλους σταθμούς, Ε! δεν το άντεξα η γυναίκα την έπαθα την πλύση εγκεφάλου μου!

Και η Κέρκυρα έτσι και η Κέρκυρα αλλιώς... με το πράσινο με τα όμορφα αξιοθέατα....και φυσικά η Κέρκυρα είναι πανέμορφη όπως και τα υπόλοιπα νησιά μας αλλά έχει και αυτή το μικρό της ψεγάδι....τι εννοώ; το κυκλοφοριακό! είτε βρίσκεσαι στην Εγνατία της Θεσσαλονίκης είτε στον κεντρικό της Κέρκυρας ένα και το αυτό!

Εκτός από τα παραπάνω είχαμε όμως και ένα ακόμη πρόβλημα...γι’ αυτό βέβαια δεν ευθύνεται κανένας άλλος παρά εμείς οι ίδιοι, καθώς για τις διακοπές μας φροντίσαμε να αγοράσουμε ένα τελευταίας τεχνολογίας gps!

Στην αρχή του ταξιδιού η φωνή της κοπέλας μας φαινόταν αρκετά ευχάριστη! μάλιστα της είχαμε βγάλει και όνομα, της απαντούσαμε σε κάθε της συμβουλή και εκτελούσαμε τις εντολές της στωικά και με προσήλωση! Στο τέλος βέβαια του ταξιδιού όχι μόνο να την ακούω δεν ήθελα αλλά είμαι σίγουρη πως αν ανακάλυπτα που κρυβόταν τόσο καιρό θα έτρωγε πολλές μπάτσες από μένα...

Ξεκινήσαμε λοιπόν το ταξίδι μας από Θεσσαλονίκη με προορισμό το λιμάνι της Ηγουμενίτσας! Όλα έβαιναν καλώς! Μια ευθεία είχαμε να διανύσουμε εξάλλου.. αλλά μάλλον στην πορεία κάπου το χάσαμε...λίγο οι συμβουλές της δεσποινίδας, λίγο η ατυχία που μας δέρνει...και έτσι βρεθήκαμε να διανύουμε επί μια ώρα σχεδόν ένα δρόμο όλο στροφές που στο διάβα μας συναντούσαμε κάθε λογής νταλίκα και φορτηγό... μάλιστα για μια στιγμή του ταξιδιού θεώρησα πως αντί της πόλης Ηγουμενίτσας θα μας έστελνε σε κανένα ομώνυμο μοναστήρι στα κατσάβραχα καθώς μέχρι εκεί είχε φτάσει η αφεντιά μας! κρίμα που δεν άναψα κανένα κεράκι θα μου πείτε...τόσο δρόμο....αλλά τα νεύρα μου είχαν φτάσει ως εκεί που δεν παίρνει και το μόνο που ευχόμουν ήταν να φτάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στον προορισμό μας...

Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στην Κέρκυρα δόξασα τον ύψιστο, πήρα μια βαθειά ανάσα και συνεχίσαμε την διαδρομή μας...αλλά κάθε μέρα ήταν εκείνη εκεί να μου υπενθυμίζει πως έχει το πάνω χέρι...πως τα ξέρει όλα και πως θα με κάνει κουμάντο!

Ότι μέρος υπάρχει και δεν έχει ανακαλυφθεί από τους ντόπιους του νησιού ε, εγώ είχα την τιμή να γνωρίσω!

Ραχούλα ραχούλα σου λέω την γύρισα την Κέρκυρα! Στο κέντρο της λέγαμε, στο κέντρο μέσω καβάλας μας έστελνε!

Το καλύτερο βέβαια το αφήνω για το τέλος! Λίγο πριν φτάσουμε Ηγουμενίτσα από τον γνωστό κωλόδρομο ξαφνικά και ενώ το 'χουμε πάρει απόφαση πως το κατσάβραχο θα το φάμε με το κουτάλι για πολύ ακόμα, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο! και τι αδιέξοδο! ένα κομμάτι της νέας Εγνατίας οδού βρισκόταν μπροστά μας έτοιμο προς εξερεύνηση!! Τι φαγάνες προσπεράσαμε, τι τρακτέρ, τι εργάτες με κασμάδες στο χέρι συναντήσαμε, μέχρι και τούνελ (ένα για την ακρίβεια) με σβησμένα φώτα διασχίσαμε οι έρμοι για να ενημερωθούμε στο τέλος πως είμαστε παράνομοι, και πως θα συνεχίσουμε τον δρόμο με δική μας ευθύνη!

Μια η Lara Croft και 'γω ένα πράγμα!

Η ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΠΑΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!!!!

Αφού πακέταρα την προίκα μου και έστειλα τον σκύλο στο χωριό με τους παππούδες, αισθανόμουν πως κάτι ακόμη είχα ξεχάσει να κάνω...άνοιξα το pc μου και από συνήθεια πάτησα την διεύθυνση του μπλοκ μου....."καλέ" είπα από μέσα μου...."πως θα σ' αφήσω έτσι χωρίς να σε αποχαιρετήσω..."

Σου αφήνω λοιπόν, ένα γλυκό φιλάκι και αν κάποιες φορές σε παραμέλησα σου ζητάω συγνώμη...βλέπεις η έμπνευση δεν έρχεται πάντα....

Καλές διακοπές λοιπόν, και σε εσάς που με τα σχόλια σας μου κρατήσατε συντροφιά...

Εύχομαι να κάνετε όσες περισσότερες βουτιές μπορείτε...να ξεσαλώσετε με το παραπάνω...και για όσους δεν έχουν βρει τον έρωτα ακόμη να ευχηθώ αυτό το καλοκαίρι να σας χτυπήσει την πόρτα!!!

Φιλάκια πολλά!!!!

ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΑΚΟΜΗ ΓΕΛΑΝΕ....

Όταν η καθαρίστρια τα 'χει πάρει με ορισμένους ασυνείδητους μπορεί να γίνει πολύ σκληρή...

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΡΙΑ....

"ΠΑΤΑΤΕ ΤΑ ΓΑΖΑΝΑΦΑ...ΚΑΦΑRΙΣΤΙΑ"

Ελεύθερη μετάφραση: "ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ...ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ...ΖΟΡΟ"

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ...ΓΥΡΙΣΜΟΣ

Έχοντας περάσει λοιπόν, ένα τρελό καλοκαίρι με διάφορες κρεπάλες, γουρουνιές σε ταβέρνες, και ξενύχτια μέχρι το πρωί...ήρθε και η μεγάλη ώρα του γυρισμού...

Πακέταρα λοιπόν άπλυτα και νοτισμένα από την θάλασσα ακόμη ρούχα, στο μέρος εκείνο που λέμε βαλίτσες... αλλά που δεν προσφέρουν τίποτε άλλο από αποθήκευση αναμνήσεων κ χαμένων στην αμμουδιά σκέψεων....

Πήρα και τα εισιτήρια στο χέρι και γύρισα πλάτη σε 'κείνο που ονόμαζα τον τελευταίο καιρό ανεμελιά και ξεγνοιασιά...

Με κατεύθυνση λοιπόν, το λιμάνι του Πειραιά καθίσαμε στο κατάστρωμα και περιμέναμε να τελειώσει το γεμάτο φουρτούνα ταξίδι...

Επιτέλους φτάσαμε και η Αθήνα ήταν στα πόδια μας...

Θεωρώντας πως ο σταθμός Λαρίσης βρίσκεται στην Λάρισα, αρνήθηκα πεισματικά να πάρω ταξί…αλλά οι υπόλοιποι της παρέας με έπεισαν τελικά με τα εκκωφαντικά τους γέλια...

Εκεί συνειδητοποιήσαμε πως το μοναδικό τρένο για Θεσσαλονίκη ήταν το «απλό»...οκτώ ώρες μας ενημέρωσε ο υπάλληλος ...

Περιττό να πω το τι είδα κατά την διάρκεια της τετράωρης αναμονής μου στο σταθμό...λες και μεγάλωσα σε κάποιο απόμερο χωριό της Ελλάδας...και όλα μου φαίνονταν ξένα...
Η δυστυχία σε όλο της το μεγαλείο...

Μαζεύτηκα για ακόμη μία φορά στην καρέκλα μου και περίμενα υπομονετικά...

Μόλις επιβιβαστήκαμε στο τρένο, ευχόμουν οι θέσεις μας να μην ήταν αυτές που αναγραφόντουσαν...καθώς βρίσκονταν αντικριστά με κάποιες άλλες…

Καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού...οι συνεπιβάτες μου όχι μόνο δεν έβαλαν γλώσσα μέσα...αλλά λες και είχαν ξεσηκώσει όλο το ψυγείο τους και είπαν να το καταναλώσουν στο τρένο...για την ακρίβεια μία γιαγιά τσιγγάνα είχε γεμίσει την γωνιά της αλλά και τον διάδρομο με τυριά και σπόρια ντομάτας...

Φρίκη; αηδία; όπως θέλετε πείτε το...εγώ πάντως παρακαλούσα ο εφιάλτης που ζούσα να βρισκόταν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου...δυστυχώς όμως οι έντονες φωνές και τα γέλια με ξυπνούσαν και πάλι στην πραγματικότητα....

Το καλύτερο δε, ήταν όταν πήγα τουαλέτα...μια παρέα καπνιστών που σύχναζε έξω από το "μέρος"...όλοι καθισμένοι κατά γης... με περιεργάζονταν με ύποπτα βλέμματα...φυσικά και την έκανα με ελαφρά, αν αναρωτιέστε....

Απογοητευμένη με τις συνθήκες που επικρατούσαν στο τρένο...βούλιαξα για μία ακόμη φορά στη θέση μου και επέμεινα για ώρες το βασανιστικό μούδιασμα που είχαν αποκτήσει από ώρα τα πόδια μου...

Κάποια στιγμή ανοίγοντας τα μάτια μου, γιατί απ’ ότι φαίνεται είχα αποκοιμηθεί, κάτι γνώριμο είχε η θέα...σιγά σιγά πλησιάζαμε στην Θεσσαλονίκη...το ηθικό μου αναπτερώθηκε!

Τέλος τα βάσανα! είπα από μέσα μου...Μέχρι βέβαια που άκουσα κάποιον να απευθύνεται σε μένα "είστε έγκυος;"

ΤΗΝ ΚΡΕΠΑΛΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ!

Καληνύχτα σας!

Η ΗΡΩΪΔΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΛΑΝ!

Η επόμενη ιστορία αφορά και πάλι τα παιδικά μου χρόνια ....

Στο σχολείο λοιπόν είχε επικρατήσει η τάση ή μάλλον η παράδοση να μοιράζονται στην αρχή της χρονιάς κούτες με πορτοκάλια στους μικρούς μαθητές και κατ' επέκταση στις οικογένειες τους...


Στα διαλλείματα λοιπόν ήταν να μην κάνει κάποιος την αρχή να αρπάξει ένα πορτοκάλι και να το εκσφενδονίσει στον διπλανό του ή γιατί όχι σε κάποιον που είχε προηγούμενα μαζί του...έτσι λοιπόν άρχιζε ένας ανεκδιήγητος πορτοκαλοπόλεμος όπως χαρακτηριστικά τον είχαμε ονομάσει...

....Για μια στιγμή ένα αγοράκι της διπλανής τάξης παρατήρησα πως με είχε βάλει στο μάτι! Συνέχεια με κυνηγούσε και δεν με είχε αφήσει να πάρω ανάσα ο αθεόφοβος! που τον έβρισκα, που τον έχανα, από πίσω... εκεί λοιπόν κάπου στην διαδρομή της διαφυγής μου από τον 10χρονο κυνηγό γλίστρησα και πάρε την κάτω την κουκλίτσα...Το κουδούνι όμως χτύπησε και τα παιδιά μαζεύτηκαν στις αίθουσες...

Φυσικά για να πάω στο σπίτι μου θα έπρεπε να πάρω άδεια από τον διευθυντή, η επόμενη σκέψη όμως που θα με απάλλασσε από την προηγούμενη οδυνηρή διαδικασία, ήταν να μπω στο μάθημα αθόρυβα και διακριτικά, "εξάλλου η τελευταία ώρα του προγράμματος ήταν" "οπότε μικρό το κακό" σκέφτηκα...

Κοιτάζοντας προς τα κάτω αντιλήφθηκα πως το κολάν είχε σκιστεί και οι άκρες από την τρύπα που είχε δημιουργηθεί είχαν ενωθεί με την πληγή που μόλις άρχισε να ανοίγει...στην όλη εμφάνιση φυσικά δεν έλειπαν και οι πρωταγωνιστές της κατάστασης στην οποία είχα περιέλθει δηλαδή μικρά και μεγάλα κομματάκια πορτοκαλιού, φλούδα αλλά και κάποια φύλλα έτσι για ντεκόρ, αν με παρομοίαζε κανείς σαν φρουτιέρα και μάλιστα χωρίς να διαθέτει και ιδιαίτερη φαντασία...

Η μικρή πορτοκαλού λοιπόν...βούλιαξε στην γωνιά της και προσπαθούσε σιωπηρή να περάσει την ώρα της όσο πιο ανώδυνα μπορούσε...

Ύποπτα βλέμματα όμως και χαζά γελάκια δεν μ' άφηναν σε ησυχία...

Η "Κυρία" στην αρχή σαν κάτι να αντιλήφθηκε...σαν κάτι να έπεσε στην υπόληψη της αν και την είχα για πιο χαζή...και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου...κοιτάζοντας με πάντα ερευνητικά...

Εγώ ευχόμουν φυσικά "να με καταπιεί η γη" και σε καμία περίπτωση να μην με σηκώσει στον πίνακα...Να όμως που κάποιες φορές οι ευχές δεν πιάνουν και εκεί είναι που αναρωτιέσαι "υπάρχει θεός;"...

Στην αρχή αρνήθηκα διστακτικά...αλλά εκείνη επέμενε...Εν τέλη σηκώθηκα όμως και άφησα όλη την αρχοντιά μου σε κοινή θέα...

Η "Κυρία" φυσικά αναφώνησε πως είχα γίνει έτσι... και άρχισε να μας μαλώνει που δεν προσέχουμε, που τρέχουμε σαν τα γίδια...και άλλα τέτοια ωραία...

Από τότε βέβαια, τα πορτοκάλια έγιναν η αγαπημένη μου συνήθεια...κατά προτίμηση όμως στο στομάχι μου και όχι για παιχνίδι!

Καληνύχτα σας!

Η ΕΛΠΙΔΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!

Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα του Α.Σ.Ε.Π. Της περιβόητης προκύρηξης των Χιλίων εκατό θέσεων...Πήρα μια βαθειά ανάσα...Πρώτα η γκαφατζού κοίταξα τους πίνακες κατάταξης επιτείνοντας έτσι για ακόμη περισσότερο την αγωνία μου...Επιβεβαίωσα τελικά ότι δεν με απέρριψαν και ύστερα άνετη είδα και τους πίνακες διοριστέων...με τις μηδαμινές έως ανύπαρκτες πιθανότητες να περάσω...

Όσο περνούσαν τα γράμματα...λιγόστευαν και οι ελπίδες μου...στο τέλος της σειράς βέβαια εξανεμίστηκαν...

Το πόρισμα είναι πως αν και δεν πέρασα πουθενά, τουλάχιστον ξέρω να καταθέτω σωστά τα χαρτιά μου...

Καληνύχτα σας!

Η ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΜΕΡΟΣ 2

Η διαδρομή μέχρι την αίθουσα τελετής ήταν οικτρή...εκτός από το ψωφόκρυο αλλά και τον φυσιολογικό καιρό για την εποχή του, έπρεπε να τακτοποιήσω και κάποια γραφειοκρατικά...

Τα μαλλιά μου πλέον λειτουργούσαν ως πινέλο στο προσωπάκι μου, αφού ο δυνατός αέρας τα πήγαινε πέρα δώθε και μετέφερε όλο το αστραλιζέ κραγιόν μου σε κάθε πιθαμή του...

Χαρούμενη όμως που επιτέλους θα τελείωνε και αυτό το βάσανο...όρθωσα το ανάστημα μου και έτρεχα πάνω κάτω σαν την παλαβή για να βάλω τις αναθεματισμένες υπογραφές…

Επιτέλους βρισκόμασταν έξω από την αίθουσα τελετής...επιτέλους θα χουχούλιαζα σε κάποια γωνιά της αίθουσας και θα ζέσταινα το παγωμένα μου κορμάκι...αλλά προς έκπληξη μου...έφαγα πόρτα! Κάτι κυρίες που το έσκασαν από κάποια εκκλησία πρωϊνιάτικα είχαν λέει έκθεση εικόνων και εκκλησιαστικών ειδών!

Στην ορκωμοσία κυρά μου βρήκες να εκθέσεις την πίστη σου? Όλα τα παλαβά εκείνη την μέρα τα βρήκα μπροστά μου...

Αφού πήρα και αυτό το πικρό φαρμάκι, κάθισα σε μία ξεχασμένη καρέκλα και περίμενα υπομονετικά...Τότε ένας φωτογράφος με πλησίασε..."να σας βγάλουμε μία φωτογραφία" με ρώτησε διακριτικά..."να βγάλουμε" του απάντησα και ‘γω…

Μία φωτογραφία μου είπε δέκα ήταν ο απολογισμός! για την ακρίβεια...μία μπροστά από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι, άλλη μία μπροστά από το κυλικείο, ακόμη μία με τον ψεύτικο Αϊ Βασίλη! Ευχετήρια κάρτα είχα καταντήσει η δόλια!

Με αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και μπήκαμε και στην αίθουσα...ευτυχώς εκεί τα πράγματα ήταν εύκολα...Κανένα στραβό δεν μου συνέβη...Εκτός από εκείνο, που έδειχνα το νέο μου απόκτημα – δαχτυλίδι ως απάντηση στην ανάποδη παλάμη της αδερφής μου…. Ασχέτως δηλαδή αν εκείνη εννοούσε να γυρίσω αμφαστ ώστε να με απαθανατίσει…

Βέβαια το καλύτερο σας το φυλάω για το τέλος.....Πολύ αργότερα έμαθα πως την παράσταση δεν την κλέψαμε εμείς…δηλαδή οι απόφοιτοι…αλλά κάποια ύπουλη και αδέσποτη κλανιά ανάμεσα στο πλήθος!

Το χειροκρότημα αυτή τη φορά ανήκει στο κοινό!!! Κλαπ Κλαπ

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ...

Η ημέρα της ορκωμοσίας είχε φτάσει...από καιρό είχα φροντίσει να είμαι έτοιμη για όλα...μαλλί κομμωτηρίου...έξτρα καλτσόν σε περίπτωση στιγμιαίου λάθους....βρακί που να μην κάνει χώρισμα...μάσκες προσώπου για να δείχνω λαμπερή και φρέσκια...και προπαντός κρέμες σώματος και αρώματα λουλουδιών για να φρεσκομυρίζω...

Όσο δεν είχα αγχωθεί όλες τις χρονιές μαζί, τόσο είχα αγχωθεί εκείνη την μέρα...

Σηκώθηκα χαράματα...δύο ώρες νωρίτερα και αφού είχα ετοιμαστεί και με το παραπάνω...περίμενα υπομονετικά...

Ξαφνικά και εκεί που είχα χαλαρώσει με τις χαζομάρες του Αυτιά...χτυπάει το κουδούνι....
"Ποιος είναι;" ρωτάω από μέσα...
"Ο υδραυλικός" απαντάει....
Ήρθα λέει "να αλλάξω την λεκάνη της τουαλέτας...."
Τόσες μέρες ο αθεόφοβος και εκείνη τη μέρα διάλεξε να 'ρθει...Χωρίς προειδοποίηση κλασσικά!Άλλη μέρα συμφωνούσαμε ...άλλη ερχόταν...

Το άγχος άρχισε να με τρώει...γκαντέμιαζα την τύχη μου...Με Ερμή ανάδρομο βρήκες και συ να ορκιστείς;;; έλεγα και ξαναέλεγα από μέσα μου...

Εν τέλη, έφυγα και τον άφησα με την γιαγιά...Φυσικά και δεν διόρθωσε την ζημιά...και φυσικά το σπίτι βρομούσε σαν βόθρος τουλάχιστον για ακόμη ένα μήνα....

Καλημέρα σας!

ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ!

Γεια σας!!!

Αυτή τη φορά κατά περίεργο τρόπο γράφω μέρα, ακούω αγαπημένα τραγούδια και θυμάμαι ιστορίες από τα παλιά…

Γυρίζω και πάλι στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, τότε που σαν μικρό κουτάβι τα βράδια φοβόμουν και γύρευα στο σκοτάδι την μητρική αγκαλιά...

Kάθε βράδυ, στα τυφλά και χωρίς να σκοντάφτω πουθενά... πήγαινα στο κρεβάτι των γονιών μου εκεί δίπλα στην μαμά...

Το θέμα είναι πως το 'χα παρακάνει με το αγαπημένο μου σπορ...και οι γονείς μου σιγά- σιγά ήθελαν να μου το κόψουν, Εμ είχα γίνει και ολόκληρη γαϊδούρα….

Κάποια στιγμή λοιπόν, έτσι μισοκοιμισμένη όπως ήμουν...και μπλέκοντας το όνειρο με την πραγματικότητα...βρέθηκα να κοιμάμαι στην ντουλάπα ανάμεσα στα παλτό και τις γούνες…φυσικά και οι γονείς μου με ανακάλυψαν το πρωί…και ‘γω δεν είχα αντιληφθεί τίποτα όλο την νύχτα …

Κάποια άλλη στιγμή πάλι …θυμάμαι να πέφτω από το κρεβάτι σαν το καρπούζι στην προσπάθεια μου να χωρέσω εκεί στην ακρούλα που περίσσευε για το μικρό κουτάβι…

Αλλά δεν θα ξεχάσω και την φορά που ξύπνησα πολύ νωρίτερα από κείνους και άρχισα να τραγουδάω δυνατά (γιατί ήθελα να γίνω τραγουδίστρια…άσχετα που δεν έγινα τίποτα) το αγαπημένο μου και hit για την εποχή του, τραγούδι…

Βέβαια ύστερα από το τελευταίο…επιλήφθηκε του προβλήματος ο παππούς μου…Μία μεγάλη αρκούδα μου είπε, περνάει τις νύχτες από τον διάδρομο…το δρόμο δηλαδή που οδηγούσε στο δωμάτιο των γονιών μου…

Το σίγουρο είναι πως δεν είδα ποτέ μου εκείνη την αρκούδα…πόσο μάλλον οι γονείς μου εμένα δίπλα στο κρεβάτι τους…