ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΡΙΑ....
"ΠΑΤΑΤΕ ΤΑ ΓΑΖΑΝΑΦΑ...ΚΑΦΑRΙΣΤΙΑ"
Ελεύθερη μετάφραση: "ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ...ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ...ΖΟΡΟ"
ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΡΙΑ....
"ΠΑΤΑΤΕ ΤΑ ΓΑΖΑΝΑΦΑ...ΚΑΦΑRΙΣΤΙΑ"
Ελεύθερη μετάφραση: "ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΑΖΑΝΑΚΙ...ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ...ΖΟΡΟ"
Έχοντας περάσει λοιπόν, ένα τρελό καλοκαίρι με διάφορες κρεπάλες, γουρουνιές σε ταβέρνες, και ξενύχτια μέχρι το πρωί...ήρθε και η μεγάλη ώρα του γυρισμού...
Πακέταρα λοιπόν άπλυτα και νοτισμένα από την θάλασσα ακόμη ρούχα, στο μέρος εκείνο που λέμε βαλίτσες... αλλά που δεν προσφέρουν τίποτε άλλο από αποθήκευση αναμνήσεων κ χαμένων στην αμμουδιά σκέψεων....
Πήρα και τα εισιτήρια στο χέρι και γύρισα πλάτη σε 'κείνο που ονόμαζα τον τελευταίο καιρό ανεμελιά και ξεγνοιασιά...
Με κατεύθυνση λοιπόν, το λιμάνι του Πειραιά καθίσαμε στο κατάστρωμα και περιμέναμε να τελειώσει το γεμάτο φουρτούνα ταξίδι...
Επιτέλους φτάσαμε και η Αθήνα ήταν στα πόδια μας...
Θεωρώντας πως ο σταθμός Λαρίσης βρίσκεται στην Λάρισα, αρνήθηκα πεισματικά να πάρω ταξί…αλλά οι υπόλοιποι της παρέας με έπεισαν τελικά με τα εκκωφαντικά τους γέλια...
Εκεί συνειδητοποιήσαμε πως το μοναδικό τρένο για Θεσσαλονίκη ήταν το «απλό»...οκτώ ώρες μας ενημέρωσε ο υπάλληλος ...
Περιττό να πω το τι είδα κατά την διάρκεια της τετράωρης αναμονής μου στο σταθμό...λες και μεγάλωσα σε κάποιο απόμερο χωριό της Ελλάδας...και όλα μου φαίνονταν ξένα...
Η δυστυχία σε όλο της το μεγαλείο...
Μαζεύτηκα για ακόμη μία φορά στην καρέκλα μου και περίμενα υπομονετικά...
Μόλις επιβιβαστήκαμε στο τρένο, ευχόμουν οι θέσεις μας να μην ήταν αυτές που αναγραφόντουσαν...καθώς βρίσκονταν αντικριστά με κάποιες άλλες…
Καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού...οι συνεπιβάτες μου όχι μόνο δεν έβαλαν γλώσσα μέσα...αλλά λες και είχαν ξεσηκώσει όλο το ψυγείο τους και είπαν να το καταναλώσουν στο τρένο...για την ακρίβεια μία γιαγιά τσιγγάνα είχε γεμίσει την γωνιά της αλλά και τον διάδρομο με τυριά και σπόρια ντομάτας...
Φρίκη; αηδία; όπως θέλετε πείτε το...εγώ πάντως παρακαλούσα ο εφιάλτης που ζούσα να βρισκόταν μόνο στην σφαίρα της φαντασίας μου...δυστυχώς όμως οι έντονες φωνές και τα γέλια με ξυπνούσαν και πάλι στην πραγματικότητα....
Το καλύτερο δε, ήταν όταν πήγα τουαλέτα...μια παρέα καπνιστών που σύχναζε έξω από το "μέρος"...όλοι καθισμένοι κατά γης... με περιεργάζονταν με ύποπτα βλέμματα...φυσικά και την έκανα με ελαφρά, αν αναρωτιέστε....
Κάποια στιγμή ανοίγοντας τα μάτια μου, γιατί απ’ ότι φαίνεται είχα αποκοιμηθεί, κάτι γνώριμο είχε η θέα...σιγά σιγά πλησιάζαμε στην Θεσσαλονίκη...το ηθικό μου αναπτερώθηκε!
Τέλος τα βάσανα! είπα από μέσα μου...Μέχρι βέβαια που άκουσα κάποιον να απευθύνεται σε μένα "είστε έγκυος;"
Η επόμενη ιστορία αφορά και πάλι τα παιδικά μου χρόνια ....
Στο σχολείο λοιπόν είχε επικρατήσει η τάση ή μάλλον η παράδοση να μοιράζονται στην αρχή της χρονιάς κούτες με πορτοκάλια στους μικρούς μαθητές και κατ' επέκταση στις οικογένειες τους...
Στα διαλλείματα λοιπόν ήταν να μην κάνει κάποιος την αρχή να αρπάξει ένα πορτοκάλι και να το εκσφενδονίσει στον διπλανό του ή γιατί όχι σε κάποιον που είχε προηγούμενα μαζί του...έτσι λοιπόν άρχιζε ένας ανεκδιήγητος πορτοκαλοπόλεμος όπως χαρακτηριστικά τον είχαμε ονομάσει...
....Για μια στιγμή ένα αγοράκι της διπλανής τάξης παρατήρησα πως με είχε βάλει στο μάτι! Συνέχεια με κυνηγούσε και δεν με είχε αφήσει να πάρω ανάσα ο αθεόφοβος! που τον έβρισκα, που τον έχανα, από πίσω... εκεί λοιπόν κάπου στην διαδρομή της διαφυγής μου από τον 10χρονο κυνηγό γλίστρησα και πάρε την κάτω την κουκλίτσα...Το κουδούνι όμως χτύπησε και τα παιδιά μαζεύτηκαν στις αίθουσες...
Φυσικά για να πάω στο σπίτι μου θα έπρεπε να πάρω άδεια από τον διευθυντή, η επόμενη σκέψη όμως που θα με απάλλασσε από την προηγούμενη οδυνηρή διαδικασία, ήταν να μπω στο μάθημα αθόρυβα και διακριτικά, "εξάλλου η τελευταία ώρα του προγράμματος ήταν" "οπότε μικρό το κακό" σκέφτηκα...
Κοιτάζοντας προς τα κάτω αντιλήφθηκα πως το κολάν είχε σκιστεί και οι άκρες από την τρύπα που είχε δημιουργηθεί είχαν ενωθεί με την πληγή που μόλις άρχισε να ανοίγει...στην όλη εμφάνιση φυσικά δεν έλειπαν και οι πρωταγωνιστές της κατάστασης στην οποία είχα περιέλθει δηλαδή μικρά και μεγάλα κομματάκια πορτοκαλιού, φλούδα αλλά και κάποια φύλλα έτσι για ντεκόρ, αν με παρομοίαζε κανείς σαν φρουτιέρα και μάλιστα χωρίς να διαθέτει και ιδιαίτερη φαντασία...
Η μικρή πορτοκαλού λοιπόν...βούλιαξε στην γωνιά της και προσπαθούσε σιωπηρή να περάσει την ώρα της όσο πιο ανώδυνα μπορούσε...
Ύποπτα βλέμματα όμως και χαζά γελάκια δεν μ' άφηναν σε ησυχία...
Η "Κυρία" στην αρχή σαν κάτι να αντιλήφθηκε...σαν κάτι να έπεσε στην υπόληψη της αν και την είχα για πιο χαζή...και στάθηκε ακριβώς δίπλα μου...κοιτάζοντας με πάντα ερευνητικά...
Εγώ ευχόμουν φυσικά "να με καταπιεί η γη" και σε καμία περίπτωση να μην με σηκώσει στον πίνακα...Να όμως που κάποιες φορές οι ευχές δεν πιάνουν και εκεί είναι που αναρωτιέσαι "υπάρχει θεός;"...
Στην αρχή αρνήθηκα διστακτικά...αλλά εκείνη επέμενε...Εν τέλη σηκώθηκα όμως και άφησα όλη την αρχοντιά μου σε κοινή θέα...
Η "Κυρία" φυσικά αναφώνησε πως είχα γίνει έτσι... και άρχισε να μας μαλώνει που δεν προσέχουμε, που τρέχουμε σαν τα γίδια...και άλλα τέτοια ωραία...
Από τότε βέβαια, τα πορτοκάλια έγιναν η αγαπημένη μου συνήθεια...κατά προτίμηση όμως στο στομάχι μου και όχι για παιχνίδι!
Καληνύχτα σας!
Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα του Α.Σ.Ε.Π. Της περιβόητης προκύρηξης των Χιλίων εκατό θέσεων...Πήρα μια βαθειά ανάσα...Πρώτα η γκαφατζού κοίταξα τους πίνακες κατάταξης επιτείνοντας έτσι για ακόμη περισσότερο την αγωνία μου...Επιβεβαίωσα τελικά ότι δεν με απέρριψαν και ύστερα άνετη είδα και τους πίνακες διοριστέων...με τις μηδαμινές έως ανύπαρκτες πιθανότητες να περάσω...
Όσο περνούσαν τα γράμματα...λιγόστευαν και οι ελπίδες μου...στο τέλος της σειράς βέβαια εξανεμίστηκαν...
Το πόρισμα είναι πως αν και δεν πέρασα πουθενά, τουλάχιστον ξέρω να καταθέτω σωστά τα χαρτιά μου...
Καληνύχτα σας!
Η διαδρομή μέχρι την αίθουσα τελετής ήταν οικτρή...εκτός από το ψωφόκρυο αλλά και τον φυσιολογικό καιρό για την εποχή του, έπρεπε να τακτοποιήσω και κάποια γραφειοκρατικά...
Τα μαλλιά μου πλέον λειτουργούσαν ως πινέλο στο προσωπάκι μου, αφού ο δυνατός αέρας τα πήγαινε πέρα δώθε και μετέφερε όλο το αστραλιζέ κραγιόν μου σε κάθε πιθαμή του...
Χαρούμενη όμως που επιτέλους θα τελείωνε και αυτό το βάσανο...όρθωσα το ανάστημα μου και έτρεχα πάνω κάτω σαν την παλαβή για να βάλω τις αναθεματισμένες υπογραφές…
Επιτέλους βρισκόμασταν έξω από την αίθουσα τελετής...επιτέλους θα χουχούλιαζα σε κάποια γωνιά της αίθουσας και θα ζέσταινα το παγωμένα μου κορμάκι...αλλά προς έκπληξη μου...έφαγα πόρτα! Κάτι κυρίες που το έσκασαν από κάποια εκκλησία πρωϊνιάτικα είχαν λέει έκθεση εικόνων και εκκλησιαστικών ειδών!
Στην ορκωμοσία κυρά μου βρήκες να εκθέσεις την πίστη σου? Όλα τα παλαβά εκείνη την μέρα τα βρήκα μπροστά μου...
Αφού πήρα και αυτό το πικρό φαρμάκι, κάθισα σε μία ξεχασμένη καρέκλα και περίμενα υπομονετικά...Τότε ένας φωτογράφος με πλησίασε..."να σας βγάλουμε μία φωτογραφία" με ρώτησε διακριτικά..."να βγάλουμε" του απάντησα και ‘γω…
Μία φωτογραφία μου είπε δέκα ήταν ο απολογισμός! για την ακρίβεια...μία μπροστά από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι, άλλη μία μπροστά από το κυλικείο, ακόμη μία με τον ψεύτικο Αϊ Βασίλη! Ευχετήρια κάρτα είχα καταντήσει η δόλια!
Με αυτά και με κείνα πέρασε η ώρα και μπήκαμε και στην αίθουσα...ευτυχώς εκεί τα πράγματα ήταν εύκολα...Κανένα στραβό δεν μου συνέβη...Εκτός από εκείνο, που έδειχνα το νέο μου απόκτημα – δαχτυλίδι ως απάντηση στην ανάποδη παλάμη της αδερφής μου…. Ασχέτως δηλαδή αν εκείνη εννοούσε να γυρίσω αμφαστ ώστε να με απαθανατίσει…
Βέβαια το καλύτερο σας το φυλάω για το τέλος.....Πολύ αργότερα έμαθα πως την παράσταση δεν την κλέψαμε εμείς…δηλαδή οι απόφοιτοι…αλλά κάποια ύπουλη και αδέσποτη κλανιά ανάμεσα στο πλήθος!
Το χειροκρότημα αυτή τη φορά ανήκει στο κοινό!!! Κλαπ Κλαπ
Γεια σας!!!
Αυτή τη φορά κατά περίεργο τρόπο γράφω μέρα, ακούω αγαπημένα τραγούδια και θυμάμαι ιστορίες από τα παλιά…
Γυρίζω και πάλι στα παιδικά μου χρόνια λοιπόν, τότε που σαν μικρό κουτάβι τα βράδια φοβόμουν και γύρευα στο σκοτάδι την μητρική αγκαλιά...
Kάθε βράδυ, στα τυφλά και χωρίς να σκοντάφτω πουθενά... πήγαινα στο κρεβάτι των γονιών μου εκεί δίπλα στην μαμά...
Το θέμα είναι πως το 'χα παρακάνει με το αγαπημένο μου σπορ...και οι γονείς μου σιγά- σιγά ήθελαν να μου το κόψουν, Εμ είχα γίνει και ολόκληρη γαϊδούρα….
Κάποια στιγμή λοιπόν, έτσι μισοκοιμισμένη όπως ήμουν...και μπλέκοντας το όνειρο με την πραγματικότητα...βρέθηκα να κοιμάμαι στην ντουλάπα ανάμεσα στα παλτό και τις γούνες…φυσικά και οι γονείς μου με ανακάλυψαν το πρωί…και ‘γω δεν είχα αντιληφθεί τίποτα όλο την νύχτα …
Κάποια άλλη στιγμή πάλι …θυμάμαι να πέφτω από το κρεβάτι σαν το καρπούζι στην προσπάθεια μου να χωρέσω εκεί στην ακρούλα που περίσσευε για το μικρό κουτάβι…
Αλλά δεν θα ξεχάσω και την φορά που ξύπνησα πολύ νωρίτερα από κείνους και άρχισα να τραγουδάω δυνατά (γιατί ήθελα να γίνω τραγουδίστρια…άσχετα που δεν έγινα τίποτα) το αγαπημένο μου και hit για την εποχή του, τραγούδι…
Βέβαια ύστερα από το τελευταίο…επιλήφθηκε του προβλήματος ο παππούς μου…Μία μεγάλη αρκούδα μου είπε, περνάει τις νύχτες από τον διάδρομο…το δρόμο δηλαδή που οδηγούσε στο δωμάτιο των γονιών μου…
Το σίγουρο είναι πως δεν είδα ποτέ μου εκείνη την αρκούδα…πόσο μάλλον οι γονείς μου εμένα δίπλα στο κρεβάτι τους…
Γεια σας! Πάλι εδώ και απόψε....
Όπως παρατηρώ και απ' το ρολόι του υπολογιστή μου η ώρα είναι περασμένη και ‘γω ακόμη ξύπνια...
Γενικά, θυμάμαι τον εαυτό μου από πάρα πολύ μικρή να πηγαίνω στο κρεβάτι σχεδόν πάντα αργοπορημένα και αφού είχε ήδη κοιμηθεί η μεγαλύτερη αδερφή μου...
Να όμως που κάποια στιγμή σε καλοκαιρινές μας διακοπές η κούραση ήταν τόσο μεγάλη...ή καλύτερα τα ποτά που είχαμε κατεβάσει ήταν τόσα πολλά....που ούτε θυμάμαι για το πότε βυθίστηκα από της έντεκα το βράδυ...
Στις καλοκαιρινές μου διακοπές, αγαπημένη συνήθεια είναι να ετοιμάζω ένα λουκούλιο πρωινό και να το απολαμβάνω στο μπαλκόνι....
Έτσι και τότε χορτασμένη από τον βαθύ και ασυνήθιστο, για τα δικά μου δεδομένα, ύπνο σηκώθηκα με έντονη την γεύση του τοστ και του φραπέ στο στόμα ....
Το ετοίμασα σχολαστικά....και με μεγάλη ευχαρίστηση...
Τα πατζούρια με περίμεναν υπομονετικά να τα ανοίξω....
Ο εκκωφαντικός ήχος τους όμως αλλά και η θέα που αντίκρισα ήταν αυτά που με ξύπνησαν στην πραγματικότητα....καθώς προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα πως αντί του λαμπερού ήλιου και της καταγάλανης θάλασσας....με περίμεναν τα μαύρα σκοτάδια...και ένα ολόγιομο φεγγάρι!!
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω νοερά τον φύλακα της απέναντι καφετερίας για την βουβή του συμπαράσταση...
Και επίσης, έχω να δηλώσω πως οι κρεμασμένες πετσέτες θαλάσσης κάνουν πολύ καλή κρυψώνα...
Καληνύχτα σας!
Και για να μην αφήσω για ακόμη μια φορά έτσι άδειο το αγαπημένο μου μπλογκ, θα συνεχίσω με μια ακόμη τραγελαφική μου ιστορία...αυτή την φορά όμως στο λεωφορείο...
Το λεωφορείο το χρησιμοποιούσα καθημερινά και ανελλιπώς, ακόμη και τέσσερις φορές την ημέρα...
Το πρωί για να πάω στο Τ.Ε.Ι, το μεσημέρι για να γυρίσω στο σπίτι και το απόγευμα για να πάω στο φροντιστήριο αγγλικών μου...
Αγαπημένη μου θέση ήταν εκείνη που βρισκόταν ακριβώς πίσω από το ημικύκλιο...ξέρετε εκείνο το σημείο που γυρίζει ανάλογα με το πότε στρίβει το λεωφορείο... και καθόμουν από την μέσα μεριά, δηλαδή ακριβώς δίπλα από το παράθυρο...ήθελα να έχω θέα γι’ αυτό...δεν με πείραζε δηλαδή που δίπλα μπορούσε να κάτσει ο οποιοσδήποτε, απλά κάτι είχε αυτή η θέση και πάντα ήταν από τις πρώτες επιλογές μου τουλάχιστον όποτε ήταν άδεια...
Το λεωφορείο κατά σύμπτωση δεν ήταν γεμάτο και δίπλα μου κάθισε μια κοπέλα με τον φίλο της όρθιο και ακριβώς μπροστά της...στο ημικύκλιο δηλαδή...η ώρα περνούσε και η κυρία δεν φαινόταν και στα καλύτερα της...
Ξάφνου άκουσα την κοπέλα να απευθύνεται στον νεαρό και να ζητά την σακούλα που κρατούσε στα χέρια του....
Κοίταξα με διακριτικό τρόπο...αφουγκράστηκα την αγωνία της...και μόλις σε μερικά δευτερόλεπτα πήρα και την απάντηση...
Έναν αβίαστο και εκοφαντικό εμετό....με εμένα εγκλωβισμένη στην αγαπημένη μου θέση...κοιτάζοντας πάντα την θέα απ' το παράθυρο...
Για όσους έχουν ακόμη απορίες, μπορώ να τους περιγράψω τις γκριμάτσες που έπαιρναν οι υπόλοιποι επιβάτες του λεωφορείου…
Καληνύχτα σας!