ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ Νο2

Η ιστορία διαδραματίζεται και πάλι στο γραφείο της Μαρίας...

Το τηλέφωνο χτυπάει και οι ερωταπαντήσεις παίρνουν φωτιά....

Μαρία: Γραφείο "τάδε" λέγεται παρακαλώ….

Κυρία: Καλημέρα σας…

Μαρία: Καλημέρα σας…

Κυρία: Ήθελα να μάθω σχετικά με τους τρίτεκνους…

Μαρία: Ναι πείτε μου…

Κυρία: Να ήθελα να μάθω τα μόρια που παίρνει κάποιος με τρίτο παιδί…

Μαρία: Τα μόρια είναι…εξηγεί αναλυτικά….

Κυρία: Και αν για παράδειγμα διοριστώ κάπου μακριά από το σπίτι μου έχω περισσότερες δυνατότητες να πάρω κάποια μετάθεση ή απόσπαση;

Μαρία: Ναι φυσικά…και συνεχίζει την επεξήγηση ακόμη αναλυτικότερα…

Κυρία: Ναι αλλά πόσα χρόνια χρειάζονται να εργαστώ εκτός τόπου διαμονής για να συμπληρώσω αυτά τα μόρια;…

Μαρία: Λοιπόν, θα πρέπει να κάνετε…και συνεχίζει την ανάλυση η Μαρία…

Κυρία: Και έχοντας τρίτο παιδί, μισθολογικά πρέπει να παίρνω και περισσότερα χρήματα, έτσι;

Μαρία: Επεξηγεί και πάλι…

Κυρία: Και με τις άδειες; Λόγω τρίτου παιδιού, έχω κάποιο όφελος;

Μαρία: Μα και φυσικά…η Μαρία πλέον έχει εξαντλήσει κάθε πιθανή απορία της Κυρίας…

Κυρία: Τελικά εσείς τι πιστεύεται, να κάνω τρίτο παιδί;

ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ!

Καλησπέρα και πάλι!!

Την παρακάτω ιστορία μου την διηγήθηκε ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο...γι' αυτό αν όχι το γέλιο έστω το χαμόγελο που θα προκύψει...οφείλεται σ' εκείνη...

Η Μαρία στην δουλειά της συναναστρέφεται με πάρα πολύ κόσμο. Καθημερινά δέχεται μια σειρά από ερωτήσεις που πρέπει να απαντηθούν…να απαντηθούν είπα;


Κυρία: Καλημέρα σας,
Μαρία: Καλημέρα σας,
Κυρία: Ήθελα να ρωτήσω, τι χαρτιά πρέπει να υποβάλω για τους ωρομίσθιους…
Μαρία: Λοιπόν, χρειάζεται μία φωτοτυπία ταυτότητος, μία φωτοτυπία του πτυχίου σας...κάποιο άλλο σχετικό πτυχίο αν υπάρχει, και ένα......πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης...
Κυρία: εεε σχετικά με το τελευταίο...δεν καταλαβαίνω ακριβώς, από που πρέπει να το πάρω…
Μαρία: Θα πάτε σε κάποιο Κ.Ε.Π ή στο Δήμο όπου ανήκει η οικογενειακή σας κατάσταση…
Κυρία: Εεεεε....μα είμαι παρθένα…।

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ

Μια από τις πολλές αναμνήσεις των εφηβικών και μαθητικών μου χρόνων είναι και αυτές του σκασιαρχείου από το σχολείο…

Το μάθημα που αντιπαθούσα οικτρά ήταν τα μαθηματικά, έχοντας λοιπόν και μια διαίσθηση από το πρωί πως ίσως ήμουν εγώ η τυχερή που θα σήκωνε το τέρας – καθηγήτρια στον πίνακα, ήθελα να την κοπανήσω όσο νωρίτερα γινόταν…έτσι σκαρφίζοντας μια πρόχειρη δικαιολογία στο παμπόνηρο μυαλουδακι μου ανέβηκα τα μαγικά σκαλιά που οδηγούσαν στο γραφείο της διεύθυνσης…

Αυτό που αντίκρισα αρχικά ήταν μια τεράστια ουρά που ξεκινούσε από την πόρτα και κατέληγε στο γραφείο της γραμματεύς, όπου και μπορούσαμε να προμηθευτούμε την πολυπόθητη άδεια σε περιπτώσεις ανάγκης…

Περίμενα υπομονετικά λοιπόν στην ουρά ετοιμάζοντας από μέσα μου τον περιβόητο λογο και δοκιμάζοντας τα λόγια ξανά και ξανά για να δείχνω ίσως πιο πειστική….

Πλησίασα λοιπόν το γραφείο και σχεδόν με λιγόψυχη φωνή της είπα: «ήθελα μια άδεια επειδή έχω αδιαθετήσει…»

Η κυρία προς έκπληξη μου άνοιξε ένα ντουλάπι που βρισκόταν στο πίσω μέρος της και με τσιριχτή φωνή που ηχεί ακόμη και σήμερα στα αφτιά μου, μου είπε: «Πάρε ένα ντεπονάκι μια απιρινουλα, έχουμε και σερβιέτες αν δεν έχεις…δείχνοντας πλέον πιο επιδεικτικά μερικές ντουζίνες από τις τελευταίες που βρίσκονταν σε κοινή θεά όλων….

Από την ντροπή μου άρθρο δεν μπορούσα να ξεστομίσω η δύσμοιρη…μόνο πήρα μια από τις πολλές…παρόλο που δεν την χρειαζόμουν…και τράπηκα σε γρήγορη φυγή για λίγο καθαρό αέρα….

…Λίγο πριν κάνω και το τελευταίο βήμα από το γραφείο, η τσιριχτή φωνή ακούστηκε και πάλι αυτή την φορά όμως με ακόμα μεγαλύτερη ένταση…σαν κάτι να ήθελε να προσθέσει…

Η εικόνα πέρα για πέρα αφοπλιστική αλλά και συνάμα τραγελαφική….

Στο χέρι της κυρίας ανέμιζε ένα κομμάτι άσπρο πανί με φτερά παρακαλώ…έτοιμο προς χρήση…και με την αποκρουστική της φωνή να επιμένει… «πάρε και δεύτερη!!!»

Μη ρωτήσετε αν γύρισα να πάρω και δεύτερη….

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ!!!

Καλησπέρα σας!!!

Ύστερα λοιπόν από τόσους μήνες αποχής, αναμονής αλλά και ανεξάντλητης υπομονής, επιστρέφω στον αγαπημένο μου χώρο που με φιλοξενούσε για αρκετά βράδια στις σελίδες του!

Μου έλειψε αρκετά και ομολογώ πως ίσως ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ήθελα να έχω ιντερνετ ήταν και αυτός...δηλαδή το να μπορώ να εκφράζομαι μέσα από τον γραπτό μου λόγο...

Όλο αυτό το διάστημα λοιπόν θα παραδεχτώ με όχι και τόση περηφάνια πως έγινα ο καλύτερος τηλεθεατής μεσημεριανών αλλά και απογευματινών σιριαλς.Με θυμάμαι να περιμένω αγωνιωδώς καθημερινά την μεταμόρφωση της Μαρίας από άσχημη σε όμορφη αλλά και την στιγμή εκείνη που η Χαρά (βλ. κόρη βοσκόπουλου)θα έσκαγε μύτη για το γνωστό θέμα του DNA.

Βέβαια, όλα αυτά πλέον είναι παρελθόν καθώς το καλοκαιράκι έχει χτυπήσει την πόρτα μας και οι περισσότεροι, όπως και εγώ φυσικά, σουλατσαδερνουμε σαν αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους...που στο τέλος καταλήγουμε σε διάφορες ξένες αυλές γiα να ξαποστάσουμε(βλ.cafe, bars).

Θα τελειώσω αυτό το μήνυμα μου ευχόμενη σε όσους διαβάζουν να μην τραβήξουν την ταλαιπωρία - κοροϊδία (όπως θέλετε πείτε το) που έζησα το τελευταίο διάστημα...

Αναφέρομαι φυσικά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που "τολμάει" να μετακομίσει σε καινούργια πολυκατοικία...καθώς για τον ΟΤΕ ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι αρκετά παράτολμο σε μια χωρά με τόσο υψηλό "φόρτο εργασίας" στον δημόσιο τομέα. Αυτός λοιπόν " ο φόρτος εργασίας" κάποιων ολίγων μεταφράζεται για τον απλό πολίτη σε 6 μήνες αναμονής για την πολυπόθητη γραμμή του ΟΤΕ. Αλλά τι να τα λέω και να κουράζομαι, μήπως θα αλλάξει κάτι...

Από δω και πέρα λοιπόν, εύχομαι περισσότερα χαμόγελα σε όλους μας και μια δημιουργική χρονιά χωρίς διακοπές από τρίτους!

Ευχαριστώ....

ΟΙ ΦΟΥΣΤΕΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΑΝΕ ΚΑΘΟΛΟΥ...

Μιας και άρχισα να διηγούμαι ιστορίες από τον παλιό καλό καιρό γιατί να μην το συνεχίσω; μονολόγησα...Που λέτε λοιπόν, κάποτε με είχε πιάσει οίστρος με τις εκκλησίες και τα κατηχητικά, τι εκδρομές σε μοναστήρια, τι ξωκλήσια, τι σε διάφορους ναούς... όλα τα είχε γυρίσει η αφεντιά μου... δεν έχω παράπονο!

Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίσαμε όλο το κοριτσομάνι του κατηχητικού να επισκεφτούμε ένα από τα καλύτερα μοναστήρια της Ελλάδος...ονόματα μην ζητάτε...έχουν περάσει και τα χρόνια...

Μάλιστα, έχοντας υπόψιν την αυστηρότητα της μονής φρόντισα να επιμεληθώ και αναλόγως την εμφάνισή μου...δηλαδή φούστα κάτω από το γόνατο, μανίκια και λαιμουδιά μέχρι εκεί που δεν πάει ο νους, και τα μαλλιά;...φυσικά μαζεμένα κότσο...

Βέβαια, παρόλο την αξιοπρεπή μου εμφάνιση οι καλόγριες εκεί δεν συμφώνησαν και τόσο μόλις με πρωτοαντίκρυσαν. Ήθελαν δηλαδή με απλά λόγια να αλλάξω την ωραία μου φούστα με μία ως τον αστράγαλο...για να μην πω ότι την πατούσα και λιγάκι...

Να μην σας τα πολυλέω, ένιωθα σαν τη barbie μέσα στα ρούχα του Ken, σαν αβγό που αντί για σφιχτό σου βγαίνει μελάτο, σαν τσουβάλι με πατάτες βρε αδερφέ! σκέτη αποτυχία και απογοήτευση δηλαδή!

Αλλά τι να κάνω η δισμοιρη που είχα μπλέξει με πεισματαρες καλόγριες...άντε να τα βγάλω περα! Έτσι το πήρα απόφαση! Ικανοποιώντας λοιπόν και την τελευταία καλόγρια με την εξαιρετική μου (σύμφωνα με τους κανόνες του μοναστηριού), εμφάνιση...θα έμπαινα μέσα...ντρεπόμουν δεν ντρεπόμουν, μία ώρα ήταν εξάλλου κάποτε θα περνούσε...Μάλιστα επειδή η φούστα ήταν κατά πολύ φαρδύτερη από ότι περίμενα, την στήριξα (όσο μπορούσα δηλαδή) πάνω από την αλλη μου φούστα...εκείνη την κοντή που λέγαμε...

Η εκκλησία ήταν αρκετά μεγάλη και ένας λόγος παραπάνω που από την ντροπή μου ήθελα να κρυφτώ, Έτσι πήγα και κάθισα πίσω από μια κολόνα... το πολύ πολύ να με έβλεπαν μόνο όσοι κάθονταν από πίσω μου σκέφτηκα...(βλ. στρουθοκαμηλισμός)

Μπορώ να πω πως ύστερα από μερικά λεπτά είχα ξεχάσει το γεγονός με τη φούστα, άρχισα να μην είμαι τόσο σφιγμένη, και γενικά θα έλεγα πως πότε το μυαλό μου ταξίδευε σε μέρη μακρινά, και πότε συνειδητοποιούσα πως βρισκόμουν στην εκκλησία...και έπαιρνα φυσικά την αγγελική μου φατσούλα ξανά...

Σε μία από εκείνες τις στιγμές λοιπόν, που το μυαλό ταξιδεύει...είμαι σίγουρη πως όλοι το έχετε πάθει αυτό σε εκκλησία (είχα ακουμπήσει και το κεφάλι μου στην κολόνα)...η φούστα(ο θεός να την κάνει) με αφήνει ξεδιάντροπα, σαν να με βαρέθηκε ξαφνικά, σαν και κεινη να ονειροπολούσε για ώρες...και να την πήρε ο μορφέας...δηλαδή το δάπεδο της εκκλησίας ήθελα να πω...

Μάλιστα, στα επόμενα λεπτά και ευτυχώς δηλαδή που πήρε και κάποια λεπτά για να μπορέσω να την τοποθετήσω και πάλι επάνω μου, και να φαίνεται σαν φούστα...και όχι σαν πετσέτα που μόλις βγήκα από το μπάνιο...βγήκαν τα εξαπτέρυγα!...ξέρετε ο παππάς με τα παππαδάκια που κάνουν τον γύρω της εκκλησίας...

Με θυμάμαι, για ώρες να προσπαθώ να πνίξω τα γέλια μου! Που να βρω κουράγιο; αφού οι γύρω μου με παρακινούσαν για κάτι τέτοιο...με τα δικά τους γέλια φυσικά...

Τώρα που το θυμάμαι, ο παππάς σαν να μας κοίταζε λιγάκι περίεργα, να δεις αυτός με μάτιασε!

Υ.Γ Η φούστα επεστράφη και πάλι πίσω στις καλόγριες ύστερα από το πέρας της λειτουργίας, το μόνο που ελπίζω είναι να μην παιζόταν κάποιο στοίχημα πίσω από την πλάτη μου...

Καληνύχτα σας!

ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ!

Όλοι σίγουρα έχουνε να θυμούνται διάφορες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια...
Οι περισσότεροι είμαι σίγουρη πως θα αναπολούν οικογενειακές στιγμές γύρω από το τραπέζι σε περίοδο εορτών ή και ακόμη διάφορων συνεστιάσεων...κάτι τέτοιο είχα και εγω στο μυαλό μου να σας διηγηθώ παρακάτω... Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι τον παππού μου την περίοδο των Χριστουγέννων και συγκεκριμένα την πρωτοχρονιά να βάζει κοσμήματα πάνω στην βασιλόπιτα, και καθώς έστρίβε ένα πορτοκάλι έλεγε και τα παρακάτω λόγια: όπως γυρίζει το πορτοκάλι έτσι να γυρίσει και ο χρόνος όλος...αυτό βέβαια το επαναλαμβάνουμε κάθε χρονιά! είναι κάτι σαν οικογενειακή παράδοση θα λέγαμε...

Ύστερα φυσικά μετά από το φαγοπότι και γλεντοκόπι που ακολουθούσε συνεχίζαμε με φωτογραφίες, πότε με μας τα παιδιά να χορεύουμε και να παίρνουμε διάφορες πόζες, πότε με τους μεγαλύτερους να επιδίδονται σε χορευτικές φιγούρες! Αλλά αυτό που με προβληματίζει εδώ και χρόνια...και μιλάω για τις φωτογραφίες, είναι το γεγονός ότι σχεδόν σε όλες κρατάω πότε ένα πορτοκάλι, πότε ένα κρουασάν, πότε γενικά κάτι σε φαγώσιμο...Δεν αντιλέγω ότι ήμουν, φαγανό παιδί από τα μικράτα μου αλλά το γεγονός να απαθανατίζομαι πάντα να τρώω κάτι άρχισε να με προβληματίζει...

Τελικά ύστερα από αρκετές ώρες περισυλλογής με τον εαυτό μου, και αφού έστιψα το κεφαλάκι μου σε σημείο που δεν παίρνει... θυμήθηκα πως η επιλογή της πόζας με τα φρούτα και όλα τα συναφή ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης που είχα τότε.

Δηλαδή όταν σε βγάζουν μία φωτογραφία αντί να έχεις τα χέρια σου να κρέμονται αμήχανα, ή γενικά να πάρεις την κλασσική πόζα (βλέπε σταυρωμένα χέρια)...εγώ προτίμησα και δημιούργησα την δική μου, μοναδική πόζα!...ποια άλλη; αυτήν που έλεγα παραπάνω με τα φαγώσιμα στο χέρι...

Δεν θα ξεχάσω στιγμές που μόλις ήταν να βγω φωτογραφία, αμέσως έπαιρνα στο χέρι κάτι έτσι για να φαίνεται ότι τρώω!

Από μικρή πρωτότυπη δεν μπορείτε να πείτε...

ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ΄ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ......

Ο ήλιος είχε μόλις ξεπροβάλει τα πουλάκια κελαϊδούσαν, τα αλογάκια χλιμιντρούσαν και για να μην σας ζαλίζω με το τι έκανε όλο το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο....το κλείνω εδώ...Οι γονείς θα έλειπαν και εγώ ως η μικρότερη από τα δύο παιδιά θα έπρεπε να είμαι υπάκουη, φρόνιμη, και πάνω από όλα να είμαι πάντα με την αδερφή μου και προπαντώς...να μην κάνω του κεφαλιού μου....

Μόλις που ακούστηκε η εξώπορτα και τα δυο κορίτσια κάθε άλλο παρά φρόνημα ήμασταν, ξεχυθήκαμε στους δρόμους με τα ποδηλατάκια μας....ένα ροζ το δικό μου και ένα άσπρο της αδερφής μου....το δικό μου είχε και βοηθητικές αν θυμάμαι καλά....

Εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο παρά ακολουθούσα με περισσή ευλάβεια τις συμβουλές των γονιών μου...έλεγα από μέσα μου....και ταυτόχρονα έκανα πηδάλιο στο μικρό ποδηλατάκι μου....μπροστά η αδερφή μου...από πίσω εγώ...

Όνειρο και των δύο μας ήταν να ανέβουμε την μεγάλη ανηφόρα που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το σπίτι μας... στα μάτια μας φάνταζε ακατόρθωτη... η ιδέα και μόνο όμως της κατάβασης, ξεπερνούσε κάθε φαντασία μας...

η απόφαση τελικά ήταν ομόφωνη θα κατεβαίναμε από τα ποδηλατάκια μας έτσι ώστε να μην κουραστούμε αρκετά στην ανάβαση και να έχουμε κουράγιο και για δεύτερη φορά....και γιατί όχι και για τρίτη....


Νομίζω πως τα είχαμε καταφέρει! είχαμε φτάσει στην κορυφή!η θέα ήταν απίστευτη από τόσο ψηλά! Μα τι χάναμε τόσο καιρό αναρωτηθήκαμε και οι δυο μας...

Ψάχναμε για ώρα να βρούμε την άκρη του δρόμου από όπου ξεκινήσαμε για την ηρωική μας ανάβαση...είχαμε καταλάβει φυσικά ότι το ύψος ήταν αρκετά μεγάλο...αλλά αυτό κάθε άλλο παρά μας όπλιζε με περισσή χαρά για το προσεχές μας τόλμημα!

Εγώ θα ξεκινούσα δεύτερη...είχα πλάσει και την εξής εικόνα στο μυαλό μου: καθώς θα κατηφόριζα... θα έκανα όλο και πιο δυνατά πετάλι..έτσι τα μαλλιά μου θα σηκωνόταν ψηλά, θα ανέμιζαν στον αέρα, ίσως να άφηνα και τα χέρια μου από το τιμόνι κάπου είχα ακούσει πως είναι και αυτή μια ξεχωριστή εμπειρία...νομίζω πως ήταν στιγμή να την ζήσω...

πετάλι, πετάλι, πετάλι, ακόμα πιο γρήγορα πετάλι...τα μαλλιά σηκώθηκαν!έγιναν ένα με τον άνεμο!Νομίζω πως τώρα ήταν η στιγμή να αφήσω και τα χέρια από το τιμόνι....Επιτέλους ζούσα το όνειρό μου..κατηφόριζα με τέτοια φόρα εκπληκτική ταχύτητα...

....Στο επόμενο δευτερόλεπτο...θυμάμαι τον εαυτό μου ξαπλωμένο στην άσφαλτο...να το παίζω πεθαμένη...φυσικά και είχα γκρεμοτσακιστεί...φυσικά και το ποδηλατάκι μου δεν είχε αντέξει την ορμή που είχε αναπτύξει...και φυσικά βρισκόμουν κατάχαμα στην άσφαλτ ο αγναντεύοντας από ψηλά πάντα την αδερφή μου που μόλις είχε κατέβει την κατηφόρα...

Πάντως ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι γιατί το είχα παίξει τότε πεθαμένη....επίσης κάπου θυμάμαι αμιδρά και κάποιον να περνάει από δίπλα μου απαθής να με κοιτάει και να συνεχίζει...περίεργα πράγματα....

καληνύχτα σας

ΕΚΛΟΓΕΣ - ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΓΡΑΨΑΤΕ Χ

Λίγο το προεκλογικό κλίμα, λίγο αυτές οι εκπομπές που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με υποψήφιους βουλευτές, λίγο το αεράκι που άρχισε να φυσάει...μου έφερε και πάλι την έμπνευση που είχα αποχωρηστεί το τελευταίο καιρό...λόγω των πυρκαγιών φυσικά...

Ήταν ακριβώς πριν 6 χρόνια...χμμμ ίσως να ΄ταν και 7 όρκο βέβαια δεν παίρνω, πάντως κάτι μέρες σαν και αυτές ήταν προεκλογικές προεκλογικές...

Ήταν η πρώτη φορά που θα ψήφιζα...και η χαρά μου που επιτέλους θα γινόμουν και επίσημα ενήλικας, ήταν απερίγραπτη!Είχα την δύναμη στα χέρια μου ...θεωρούσα... μπορούσα να αλλάξω το πολιτικό σκηνικό ...ονειροπολούσα...μέχρι που ήρθε η ώρα της κάλπης...ο παππούς μου ΄δωσε κάτι έτοιμα ψηφοδέλτια και μου είπε ορθά κοφτά:θα ψηφίσουμε τον τάδε είναι συγγενής...

Έτσι, μην έχοντας και πολλές επιλογές, από τη μία να μην χαλάσω το χατίρι του παππού, από την άλλη οι όλο άγνωστες (για μένα )αλλά πάντα χαμογελαστές φάτσες των πολιτικών, με οδήγησαν στην εύκολη λύση...στο ψηφοδέλτιο του παππού...

Βέβαια, πρέπει να ομολογήσω πως είχα ένα απερίγραπτο άγχος...χωρίς αιτία θα έλεγε κανείς...έτσι φρόντισε να με καθησυχάσει η μεγαλύτερη αδερφούλα μου περιγράφοντάς με περισσή λεπτομέρεια όλη την διαδικασία που προειγείται πριν πέσει το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη...

Σίγουρη για τον εαυτό μου και έχοντας αποβάλει κάθε είδους κόμπλεξ από πάνω μου...περίμενα υπομονετικά στην σειρά μου με σκοπό να ακολουθήσω κατά γράμμα τις οδηγίες της αδερφής...

Όλα εντάξει λοιπον, με τον αέρα της έμπειρης και μην έχοντας να βάλω και κανένα σταυρό αφού ήταν ήδη έτοιμο το ψηφοδέλτιο μου...βγαίνω από το ειδικό παραβάν και τσουπ....στην κάλπη το μαγικό χαρτάκι!

Ουφ! τέλειωσε και αυτό...είπα από μέσα μου...μέχρι βέβαια που ένιωσα ένα άγγιγμα πίσω μου...ήταν η αδερφή μου και κρατούσε κατα ένα περίεργο τρόπο δύο τσάντες...

Φυσικά και η δεύτερη τσάντα δεν ήταν για τα απολύτως απαραίτητα της αδερφής μου...αλλά η δικιά μου που πάνω στην σαστιμάρα και τα αγχη που τρώω πολλές φορές την ξέχασα μέσα στο παραβάν που ψηφίζαμε...

Ευτυχώς που για την κάλπη υπάρχει και κάποιος υπεύθυνος εκεί, γιατί αν δεν υπήρχε είμαι σίγουρη ότι θα έριχνα το ψηφοδέλτιο.....στα σκουπίδια!
χιχιχιιχιχιχχι

Ποιοι φταίνε????

Γκάφες και εκκλησία...(σχώρα με θέ μου!)

Προσπαθώ να στύψω το κεφαλάκι μου για μία καλή γκάφα έτσι που με το άκουσμα της να κάνει και τον πιο θλιμμένο να χαμογελάσει...αν και το επιθυμητό θα ήταν να ξεκαρδιστεί στα γέλια...αλλά αρκούμε προς το παρόν σε ένα χαμόγελο...

Και όμως μου ήρθε η επιφοίτηση και την παραθέτω παρακάτω...

Σε περίοδο εορτών λόγου χάρη το Πάσχα, ξέρετε το πλήθος κόσμου που συρρέει στις εκκλησίες... έτσι συμφώνησα και γω με τις φίλες μου σαν καλά κορίτσια που ήμασταν και με την ευκαιρία των γιορτών να παρακολουθήσουμε λιγάκι από εκκλησία....

Το αγαπημένο μας μέρος ήταν το γυναικoνύτη, βρισκόταν στον επάνω όροφο της εκκλησίας… δηλαδή είχε λιγότερο κόσμο και έτσι είχαμε μεγαλύτερες πιθανότητες να ξεκουράσουμε τα ποδαράκια μας σε καμία ξεχασμένη καρέκλα...

Το ένστικτό μου για ακόμα μία φορά με είχε ανταμείψει...τρεις καρέκλες όσες και εμείς δηλαδή μας περίμεναν στο κέντρο...οι δύο από εμάς κάτσαμε μπροστά και η τρίτη της παρέας ως η ψηλότερη προτίμησε την πίσω θέση..

Η ώρα περνούσε, ο παπάς διάβαζε τα λόγια, και μείς σηκωνόμασταν και καθόμασταν ανάλογα με το πότε το επέβαλε η περίσταση...Εν το μεταξύ στην διάρκεια της λειτουργίας δεν παρέλειπαν και οι μεταξύ μας πλακίτσες...πότε λέγαμε διάφορες αερολογίες και σκάγαμε στα χάχανα πότε τσιμπούσε η μία την άλλη με σκοπό να προκαλέσουμε το γέλιο και άλλα τέτοια νεανικά καμώματα.......

Για μια στιγμή η από πίσω μου, μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί... εγώ της έγνεψα καταφατικά και καλά ότι είχα καταλάβει τι μου είπε… άσχετα δηλαδή αν δεν κατάλαβα τίποτα....και όλο αυτό για να μην προκαλέσω και πάλι την οργή της γριούλας που καθόταν παραδίπλα μας, και το μάτι της είχε ήδη αγριέψει από τις επανηλειμένες χαζομάρες μας...

...Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν άλλο η κούραση άρχισε να με βαράει στα νεύρα...νομίζω πως ήταν ώρα να στρωγκυλοκαθήσω και να παρακολουθήσω την λειτουργία από χαμηλά...θυσιάζοντας ακόμη και την θέα του όμορφου ψάλτη!

……Σε δευτερόλεπτα βρέθηκα κατάχαμα στο πάτωμα! κούραση βέβαια πλέον δεν υπήρχε αλλά ότι είχα γίνει θέαμα θα το θυμόμουν για πολύ καιρό ακόμα...

Τι είχε γίνει? η έξυπνη φιλενάδα μου την στιγμή που μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί με ενημέρωνε ότι θα έπαιρνε την καρέκλα από πίσω μου και θα την έδινε στην συμπαθέστατη γριούλα που καθόταν παραδίπλα μας....
Ναι εκείνη που μας αγριοκοίταζε εννοώ...

Αχ βρε γριούλα πλακατσού! Σε έκοψα εγώ από την αρχή… δικιά μας είσαι…

Έρωτας και γκάφες...

Αν και η ώρα είναι περασμένη δεν μπορώ να κλείσω έτσι τον υπολογιστή μου...και εννοώ χωρίς να αφήσω κάτι στο αγαπημένο μου μπλογκ...για καληνύχτα βρε παιδί μου...

...Αναπολόντας τα παλιά...τους νεανικούς μου έρωτες...όχι καλέ ότι τώρα γέρασα αλλά να τότε η τρέλα χτυπούσε κόκκινο!Και τι δεν έχω να θυμάμαι από εκείνα τα τόσο ανέμελα χρόνια...

..Ήταν απόγευμα γύρω στης 4 και κάτι, η ώρα δηλαδή που περίμενα να πάρω το λεωφορείο με προορισμό το φροντιστήριο μου...

Αν και δεν ήταν το καλύτερο μου, να χάνω δηλαδή τον μεσημεριανό μου υπνάκο αλλά πολύ περισσότερο να παρακολουθώ όλους εκείνους τους διανοούμενος που με το έτσι θέλω προσπαθούσαν να μου μάθουν ολίγον κάτι από Αντιγόνη άντε και από Πλάτωνα...

Ωστόσο, εκείνη η ώρα, η συγκεκριμένη δηλαδή ήταν για μένα η καλύτερή μου!!!Και θα σας πω και το γιατί αρκεί να κάνετε υπομονή...κάνει και ρήμα πανάθεμα με βραδιάτικο!

Λοιπόν, που λέτε την δεδομένη στιγμή τύχαινε να περιμένει το λεωφορείο και ο άνδρας των ονείρων μου(έτσι πίστευα τουλάχιστον τότε)!Όποτε τον έβλεπα κολλούσα στο τζάμι του λεωφορείου για να τον κοιτάζω καθώς το τελευταίο απομακρυνόταν από το "όνειρο μου"...Το ξέρω ο έρωτας με είχε κεραυνοβολήσει και εγώ μικρό και ανέμελο που ήμουν τον είχα ρουφήξει κυριολεκτικά!

...Θα αναρωτιέστε φυσικά που το πάω...και πως σίγουρα δεν πρόκειται για μία ρομαντική ιστορία μεταξύ εμού και ενός αγνώστου για (εσάς) γιατί κουκλίτσα και χωρίς γκάφα γίνεται?Δεν γίνεται...που λέει και η διαφήμιση...

Που είχαμε μείνει...Α ναι..στον έρωτα...Ίσως μερικοί από σας να θυμούνται τι γινόταν σε μία τέτοια περίοδο της ζωής τους...στην περίπτωση μου τουλάχιστον,μόλις τον αντίκρυζα η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και ήθελα οπωσδήποτε να μοιραστώ εκείνα τα τόσο δυνατά αισθήματα με την τότε κολητή μου...

Έτσι, τα κινητά πέρναν φωτιά...άρχιζα με την περιγραφή των ρούχων και ολοκλήρωνα πάντα την φράση μου με το πόσο ερωτευμένη ήμουν και το πόσο θα ήθελα να βρισκόμουν στην αγκαλιά του...και άλλα τέτοια πικάντικα φανταστείτε..

Την κολλητή μου την λέγαν Μπέτυ και αν αναλογιστεί κανείς το πόσους αριθμούς τηλεφώνων μπορεί να χει ένα κοριτσάκι της ηλικίας μου θα καταλάβει και το μέγεθος της γκάφας μου...

Ετοιμάζομαι να αποστείλω το μήνυμα...η όλη κατάσταση ήταν μία ρουτίνα για μένα οπότε το χέρι πήγαινε αυτόματα.Σχεδόν το όνομα δεν έβλεπα καλά καλά και τσούπ...εστάλει...

η αναφορά ήρθε για να με προσγειώσει από το συννεφάκι που με φιλοξενούσε τον τελευταίο καιρό και να με συνεφέρει από την χαζομάρα που με έδερνε...

Δυστυχώς, ο παραλήπτης του μηνύματος δεν ήταν η τότε κολήτή μου Μπέτυ αλλά ο αγαπημένος μου μπαμπάκας...

Φυσικά και ποτέ δεν μου ανέφερε κάτι για το συμβάν...αν και περίμενα καθημερινά αγωνιωδώς μήπως και πετάξει καμιά σπόντα κανένα υπονοούμενο...κάτι τελοσπάντων...

Τίποτα!έτσι το πήρα απόφαση ότι πλέον το μυστικό μου δεν ήταν κρυφό και ότι το μοιραζόμουν και με ένα μέλος της οικογενείας στο οποίο διέκρινα αρκετο τακτ...σκεφτόμουν και έλεγα από μέσα μου...

Πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα ότι η σχέση του μπαμπά με την τεχνολογία ήταν όσο η δική μου με εκείνον το τύπο που αναφέρθηκα παραπάνω...Απλά ανύπαρκτη...τα μηνύματα ερχόταν και για καλή μου τύχη ποτέ δεν διαβάζονταν...

Καληνύχτα σας....

Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΓΚΑΦΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Αν και έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που μου συναίβει, η εικόνα και μόνο των δύο αυτών αντικειμένων μου φέρνει ξανά και ξανά στο μυαλό όλα εκείνα που διαδραματίστηκαν το τόσο ανέμελο,έτσι τουλάχιστον φαινόταν όταν άνοιξα τα ματοτσίνορα μου,πρωινό!

Το τηλέφωνο χτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής το συγγενικό μου πρόσωπο, μου υπενθύμιζε το ραντεβού μας στης 12 για κάποιες οικογενειακές εξωτερικές δουλίτσες...

Η ώρα ήταν έντεκα και εγώ ως γνωστή χουζουρλού ετοιμάστηκα την τελευταία στιγμή...αφού με περιποιήθηκα λιγάκι έσκιαξα το αναμαλλιασμένο δάσος μου...φόρεσα τα καινούργια μου σινιέ ρουχαλάκια...αντιλήφθηκα πως η ώρα είχε περάσει δραματικά και πως έπρεπε να βιαστώ!

Στο όλο σκηνικό ήρθε να προστεθεί και ένα δεύτερο τηλέφωνο που με ενημέρωνε πως μόλις είχε φτάσει στο τόπο του ραντεβού μας...

Χρόνος πολύς δεν μου απέμενε αφού για την έλευση μου στον τόπο συνάντησής μας έπρεπε να πάω με ταξί, και έτσι άρχισα με πιο βιαστικές κινήσεις πλέον να ετοιμάζομαι για την ηρωική μου έξοδο...γιατί ηρωική ήταν και θα καταλάβετε αργότερα τι εννοώ...

Η πιάτσα των ταξί για κακή μου τύχη βρισκόταν αρκετά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου και έτσι ήξερα πως η αργοπορία μου στο ραντεβού θα είχε και την επικείμενη κατσάδα της...

Με βιαστικό βήμα λοιπόν, και με μπόλικο άγχος ανέβαινα την ανηφόρα για το πολυπόθητο ταξάκι...

Για κακή μου τύχη η μέρα αυτή για τους ταξιτζίδες φαινόταν αρκετά επικερδής αφού όσοι περνούσαν από μπροστά μου είχαν ήδη πελάτες μέσα και κανένας δεν πήγαινε έστω κάπου κοντά στον προορισμό μου...

Περίεργο βέβαια αποτελούσε οι χαρούμενες φυσιογνωμίες των κυρίων καθούμενων στο ταξί μόλις με έβλεπαν, χωρίς όμως να μου προκαλέσουν και την παραμικρή υποψία της χαράς τους για μία τόσο μουντή μέρα όπως εκείνη...

Επιτέλους, το άδειο ταξί σταμάτησε μπροστά μου και σε πέντε λεπτά αν και αρκετά αργοπορημένη θα βρισκόμουν στον προορισμό μου...

Μόλις φτάσαμε λοιπόν, μεταβιβάστηκα στο αυτοκίνητο του συγγενικού μου προσώπου, είπαμε τα σχετικά και συμφωνήσαμε επόμενη στάση να ήταν κάποιο μαγαζί στο κέντρο της περιοχής...

Η διαδρομή ήταν αρκετά κουραστική αν αναλογιστεί κανείς την κίνηση που υπήρχε στο δρόμο, και με το άγχος να τα προλάβουμε όλα ευχόμασταν και ελπίζαμε τίποτα να μην σταθεί εμπόδιο στα σχέδια μας...

Το πάρκινγκ παραδόξως ήταν ελεύθερο...στο αμάξι ήμασταν πέντε άτομα εγώ καθόμουν στα πίσω καθίσματα, έτσι μόλις οι άλλοι αποβιβάστηκαν...έβγαλα τα ποδαράκια μου για την ηρωική μου έξοδο ...που έλεγα παραπάνω...

....Γέλια φωνές ανάμεικτα σχόλια και πάλι έντονα γέλια άρχισαν να ακούγονται από τους δικούς μου...η απάντηση ήρθε να δωθεί μόλις έστρεψα το βλέμμα μου χαμηλά...

...φυσικά, θα αναρωτιέστε τι είχε συμβεί...μήπως η τσάντα δεν έδενε απόλυτα με την όλη εμφάνιση?Όχι!

Μήπως το παντελόνι μου ήταν λερωμένο?Και πάλι όχι...

...Απλά πάνω στην σαστιμάρα μου και στην βιασύνη μου να ετοιμαστώ...είχα βάλει δύο εντελώς διαφορετικές μπότες!Και όταν λέω διαφορετικές..φανταστείτε μία καφέ και μία μαύρη, η αριστερή με ψηλό και η άλλη με κοντό τακουνάκι...Η δεξιά με τετραγωνισμένη μύτη και η άλλη με μυτερή!!!

...στα μαγαζιά που επισκεπτόμασταν και μάλιστα την ημέρα εκείνη για κακή μου τύχη, ήταν αρκετά, φρόντιζα πάντα περίτεχνα να κρύβω την μικρή(ας πούμε) ατέλεια...μπροστά οι άλλοι από πίσω εγώ...όπου πάγκος και τειχάκι... η αγαπημένη μου θέση...!

Με τρόπο πάντα ερευνούσα σχολαστικά τα βλέμματα των πωλητών ή τελοσπάντων όλων εκείνων που είχα την ατυχή ευκαιρία να συναναστραφώ...

Η μέρα δυστυχώς τελείωσε με αρκετό ποδαρόδρομο και μένα να αναλογίζομαι όλα εκείνα που είχαν διαδραματιστεί...

Είμαι σίγουρη πως έκανα πολλούς να γελάσουν, πόσο μάλλον να με θυμούνται ακόμα... αν αναλογιστεί κανείς τις χαρούμενες φατσούλες και τα γελάκια όλων εκείνων που με αντίκρισαν...

Αν πάντως κάποια στιγμή ακούσετε για μία κοπέλα με μία καφέ και μαύρη μπότα ίσως να μιλάνε για μένα... ή ίσως να εισήγαγα και μόδα!Ποιος ξέρει...

ΑΛΛΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΟΝΤΙΑ ΜΟΥ...

Άλλα επεισόδια…..

Επειδή γενικά στη ζωή μου έχω μάθει να αυτοσαρκάζομαι και να γελάω με τα μικρά ή μεγάλα καμώματα μου, που τις περισσότερες φορές διηγόντας τα στους άλλους προκαλούν άφθονο γέλιο αλλά και αποδοκιμασία για τους κακόπιστους, θα συνεχίσω να διηγούμαι και να εξιστορώ … μα τι άλλο? Τις ανεκδιήγητες γκάφες μου!

…Φυσικά έχει περάσει πολύ καιρός από τότε που με θυμάμαι να ψάχνω τα καλύτερα παπουτσάδικα της περιοχής και να τρώω ώρες ολόκληρες πεζοπορίας στους δρόμους με σκοπό να βρω τα κατάλληλα παπούτσια για την σχολική παρέλαση… σημαντικό κίνητρο.. του ξεποδαριάσματος …αποτελούσαν οι αυστηρές απαιτήσεις αλλά και συστάσεις του γυμναστή μας τα παπούτσια να ήταν ανάλογα με την περίσταση…δηλαδή τακουνάκι ούτε πολύ ψηλό αλλά ούτε και πολύ χαμηλό! Με λίγα λόγια τα παπούτσια θα έπρεπε να είναι το πολύ δύο με τρία δάχτυλα… έτσι ώστε και η μηδαμινή ευκαιρία που μου είχε απομείνει να μετατεθώ από την τελευταία σειρά στην προτελευταία να παραμένει άκαρπη…

Το πρόβλημα μου όμως δεν ήταν αυτό! δηλαδή η σειρά… αλλά τη κατάσταση την οποία ερχόμουν να αντιμετωπίσω μετά από κάθε σχολική παρέλαση…

Θα έρθω και στην τραγελαφική μου εμπειρία μην ανησυχείτε…

Αφού δοκίμασα λοιπόν καμιά ντουζίνα τελευταίας παραλαβής από το κατάστημα…και έχοντας ταλαιπωρήσει οποιοδήποτε φιλοτιμήθηκε να με συνοδέψει στην εύρεση του κατάλληλου υποδήματος… κατέληξα σε κείνο το όχι και τόσο ψηλό δερμάτινο και αρκετά σικ για την εποχή του γοβάκι…

Περιχαρής το κυκλοφορούσα στο σπίτι και φυσικά με θαύμαζα σε κάθε μου βήμα ονειροπολώντας για την στιγμή που θα με αντίκριζαν τα δεκάδες βλέμματα των συμμαθητών και συμμαθητριών μου!

Βέβαια για την όλη περίσταση είχα φροντίσει επιμελώς τόσο την κόμη των μαλλιών μου αλλά όσο και το υπόλοιπο της ενδυμασίας που θα ολοκλήρωνε την εντυπωσιακή εμφάνιση μου…

Η μεγάλη μέρα λοιπόν έφτασε! Τα πρόσωπα όλων φωτεινά και χαμογελαστά…βέβαια μεταξύ μας πάντα δεν έλειπαν και τα πικρόχολα σχόλια των άλλων συμμαθητριών… τόσο για το βάψιμο όσο και για εκείνο που έλεγα παραπάνω… το ύψος του τακουνιού…Εγώ βέβαια δεν είχα να ανησυχώ για τίποτα, το μόνο που με ένοιαζε ήταν τα σημάδια από τα καινούργια παπούτσια, που πάντα μου άφηναν πληγωμένα τα ποδαράκια μου…

Η παρέλαση άρχισε! Η περηφάνια και το καμάρι όλων μας ήταν ανεκδιήγητη! Κορδωνόμασταν όλο χάρη που θα μας καμάρωναν τα πλήθη! Ανάμεσα σ' αυτούς βέβαια και οι επίσημοι όπως ο Δήμαρχος αλλά και αγαπημένοι γονείς και φίλοι!

Περίμενα πως και πως την στιγμή που θα περνούσαμε μπροστά από τους επισήμους… η καρδιά μου σε αυτό το σημείο πάντα πετάριζε λίγο παραπάνω και ήθελα να είμαι όσο πιο σωστή γινόταν τόσο στον βηματισμό μου όσο και στην συνολική εμφάνιση μου …

Η στιγμή που περίμενα έφτασε… ο δημιρίτης κατέβασε το χέρι και όλοι ήμασταν έτοιμοι για να τιμήσουμε τους επισήμους με την στροφή του κεφαλιού μας προς αυτούς…

….αλλά κάτι περίεργο άρχισε να συμβαίνει με τα πόδια μου…δεν υπάκουαν στις διαταγές του εγκεφάλου μου…προς στιγμήν θεώρησα… πολύ αργότερα βέβαια κατάλαβα πως το χαριτωμένο πλην ακριβοπληρωμένο τακουνάκι μου είχε υποχωρήσει…

Οι επίσημοι φυσικά καμάρωναν την πόζα μου ανάμεσα από τα πόδια των αγοριών γιατί μέχρι εκεί έφτασε η χάρη μου… είχα μπουρδουκλωθεί ανάμεσα τους και φυσικά κατάχαμα στην άσφαλτο με μοναδική μου έννοια να περισώσω την όση τιμή μου είχε απομείνει… Πολλοί μάλιστα από αυτούς με κοίταζαν με έκπληξη… και με παραμέριζαν περίτεχνα…έχοντας πάντα στραμένο το κεφάλι τους προς τα επίτιμα μέλη του Δημαρχείου μας…..

Η παράσταση φυσικά ολοκληρώθηκε με την όχι και τόσο ικανοποιημένη φάτσα από τον γυμναστή μας ο οποίος μας ανακοίνωσε πως η καθιερωμένη εκδρομή μετά από κάθε παρέλαση είχε ματαιωθεί…

Και Σούργελο…και χωρίς εκδρομή…Α! ρε παπουτσή!!!

ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΛΟΙΟ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ!

Όλοι λίγο πολύ έχουμε βρεθεί σε τραγελαφικές καταστάσεις με πρωταγωνιστή ποιον άλλο?τον ίδιο μας τον εαυτό!

Τις περισσότερες φορές από τα νεύρα μας έχουμε καταραστεί την άδικη μοίρα... που όλα συμβαίνουν σε μας,όπως το γοβάκι που έσπασε την πιο ακατάλληλη στιγμή, το καλτσόν που σκίστηκε και κανένας δεν φιλοτιμήθηκε να μας το πει, τα νεύρα μας που γίνανε κουρέλι στημένες στο ραντεβού μας ενώ τελικά ήταν άλλη ώρα....και τόσα πολλά...

...Που θα θελα να τα μοιραστούμε μαζί...

Αρχίζω λοιπόν πρώτη, έτσι για να σπάσει ο πάγος...


Σε περίοδο ζευγαρώματος...για τα σκυλάκια εννοώ...ξέρετε τι γίνεται κάτω από το σπίτι μιας θηλυκιάς σκυλίτσας?Δεν ξέρετε?Θα σας πω εγώ λοιπόν που έχω και προσωπική εμπειρία...

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό και με όχι και τόσο ανεβασμένη διάθεση ...έβγαλα την σκυλίτσα μου βόλτα...καθημερινή ρουτινιάρικη κατάσταση...στην είσοδο μας περίμενε ένα χαριτωμένο και μαλλιαρό ζωάκι...δεν καθορίζω το είδος και έχω τους λόγους μου γι' αυτό...
Δεν προφταίνω να ανοίξω την καγκελόπορτα και αυτό το χαριτωμένο πλην μανιασμένο σκυλάκι ορμάει με μανία στο πόδι μου....και αφήνεται σε τρελούς ρυθμούς πίσω μπρος και τι σου κάνω παιδί μου... στο μυαλό του δεν ήμουν...αλλά και ο κάθε λογικός άνθρωπος που περνούσε και μας έβλεπε είμαι σίγουρη ότι θα είχε σχηματίσει την ίδια εντύπωση!

...Βέβαια θα αναρωτιέστε τι "στάση" θα κράτησα μπροστά στον βιαστή μου...γιατί μην γελάτε εγώ σαν βιασμό τον θυμάμαι...ούτε το κούτσουρο που είχα την τύχη να βρω μπροστά μου...ούτε πέτρες και οτιδήποτε σε αιχμηρό αντικείμενο...μπορούσε να σταματήσει την άσβεστη δίψα του για sex ..με το ποδαράκι μου...

Να μην σας τα πολυλέω, ο επισκέπτης της εισόδου μου με περίμενε καρτερικά νυχθημερόν σαν άγρυπνος φρουρός...παρακαλώντας με και κλαψουρίζοντας...για σεξ!

Φυσικά και δεν τολμούσα να ξεμυτίσω όλο το Σαββατοκύριακο, και έτσι παρέμεινα δέσμια του διαμερίσματος μου με μοναδική μου έννοια να βρει ο σκύλος το άλλο του μισό σε κάποιο άλλο του είδους του με μεγαλύτερη κατανόηση για τις ανάγκες του απ' ότι έδειξα εγώ ....

Πάντως ομολογώ πως πρώτη φορά αρσενικό κοιμήθηκε στο πεζοδρόμιο για πάρτη μου και σε κάθε μου εμφάνιση έλιωνε με μαύρο δάκρυ...

Να σαι καλα βρε σκύλε εκεί που είσαι...και ελπίζω να μην ξανασυναντηθούμε...

Άντε περιμένω τις δικές σας τραγελαφικές εμπειρίες...

Όχι πάλι έξω για καφέ!!!

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι θα ήταν καλύτερο να κάνω από το να βγω έξω για ένα ποτό ή χυμό τις περισσότερες φορές...

Μήπως η πόλη μου δεν έχει αρκετές δραστηριότητες αναρωτιέμαι...και όμως μόλις χθες πέταξα στον κάδο των αχρήστων το ενημερωτικό φυλλάδιο του Δήμου, με εξορμήσεις στην φύση ή διάφορες αθλητικές δραστηριότητες...

Πόσοι από μας κάθε χρόνο υπόσχονται στον εαυτό τους για παράδειγμα θα αρχίσω γυμναστήριο,δίαιτα,θα πάψω να τρώω τα νύχια μου, δεν θα τρώω τόσο πολύ απ' έξω και όμως αν όχι τίποτα, τα μισά από αυτά να καταφέρναμε, ευχαριστημένοι θα ήμασταν...

Θέλω λοιπόν, μέσα από αυτό εδώ το τόπικ να πει ο καθένας τι κατάφερε να κάνει από όλα αυτά που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του την χρονιά που πέρασε...

Γενικά οτιδήποτε έκανε ο καθένας και ξέφυγε λιγάκι από τα συνηθισμένα...

Περιμένω απαντήσεις σας...

Ότι σε βασανίζει και θες να το πεις...εδώ

Ναι, σωστά είσαι εδώ, θα αναρωτιέσαι...

Και ίσως απορήσεις και λιγάκι με τον εαυτό σου...

Ξέρω Ξέρω έτσι νιώθουν όλοι στην αρχή...

Στην αρχή δεν τους βολεύει ο καναπές, ίσως νιώθουν λιγάκι ψηλά...μπορεί να φταίει και το κλιματιστικό...

Καλά... μην κάνεις έτσι θα το κλείσω...θέλεις να ανοίξω τηλεόραση ή καλύτερα μουσικούλα;

Πάντα μ' άρεσε να περιποιούμαι τους φιλοξενούμενους μου... καφέ, χυμό, τσάι;ήταν οι συνήθεις ερωτήσεις μου... μέχρι που άρχισε το δούλεμα και έτσι περιορίστηκα στο...καφεδάκι, κάτι άλλο;

...Μήπως να ανοίγαμε λίγο παράθυρο;Ε, τι λες;
Τα λουλούδια που μου 'έφερες μου προκαλούν μία μικρή δυσφορία... χωρίς παρεξήγηση...αλλά είναι τόσο όμορφα όταν τα βλέπω...ίσως κάνω μία υποχώρηση...

Αλλά τόση ώρα μιλάω μιλάω εσύ δεν έχεις πει τίποτα...τα μάτια σου είναι λίγο θλιμμένα ή μου φαίνεται...

Αλήθεια τι έχεις... σε βασανίζει κάτι;

Πες μου ότι και αν είναι αυτό

Εγώ σ'ακούω....